Κάθισα να γράψω αυτό το άρθρο με αφορμή το τροχαίο στη Αθηνών-Λαμίας, που στοίχισε τη ζωή σε τέσσερις ανθρώπους. Όταν ζεις στην Ελλάδα, το να ακούς για τροχαία στις ειδήσεις, είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Τώρα όμως που γράφω για ένα τέτοιο γεγονός, τα συναισθήματα μου είναι περίεργα. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να χάνονται τόσες ζωές, για να αφυπνιστούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι το τιμόνι δεν είναι για να κάνουμε την πλάκα μας. Ακούμε για το τροχαίο στις ειδήσεις, μας σοκάρει για μία στιγμή, αλλά την επόμενη θα ξαναβγούμε στο δρόμο κάνοντας τους ραλίστες και παραβιάζοντας τον Κ.Ο.Κ.
Τέσσερις νέοι άνθρωποι χάθηκαν για πάντα, από μία απερισκεψία της στιγμής. Χάθηκαν γιατί δεν μπορούμε ακόμα να καταλάβουμε ότι οι δρόμοι δεν είναι πίστες και εμείς δεν είμαστε ο Ken Block. Δεν έχει καμία σημασία αν το αυτοκίνητο ήταν Porsche, δεν έχει καμία σημασία αν ο οδηγός ήταν πλούσιος ή φτωχός, δεν έχει καμία σημασία αν ήταν πιτσιρικάς ή όχι. Σημασία έχει μόνο το γεγονός. Και το γεγονός είναι ότι τρεις οικογένειες καταστράφηκαν επειδή δεν έχουμε μάθει να σεβόμαστε το δρόμο και το αυτοκίνητο. Επειδή ο εγωισμός μας φουσκώνει τα μυαλά και μπαίνει πάνω απ’ τη ζωή μας και τη ζωή των συνανθρώπων μας.
Όταν άκουσα χθες για το τροχαίο, λυπήθηκα πολύ. Και γι’ αυτά τα νέα παιδιά, που δε πρόλαβαν να χαρούν τη ζωή τους, αλλά και για τη μητέρα με το παιδάκι της που από το πουθενά, και χωρίς να φταίνε σε τίποτα, έχασαν τη ζωή τους.
Πιο πολύ απ’ όλους όμως, λυπάμαι αυτόν τον πατέρα. Αυτόν τον άνθρωπο που παρά το γεγονός ότι επέζησε, η ζωή του καταστράφηκε για πάντα. Αυτός ο άνθρωπος, παίζει και να μην ξανακοιμηθεί κανονικά σε ολόκληρη τη ζωή του. Όχι μόνο γιατί έχασε τη γυναίκα του και το παιδί του, αλλά γιατί θα είναι συνέχεια με ένα γιατί στο στόμα.
Γιατί να σταματήσω για τουαλέτα, γιατί να μην σταματήσω το αυτοκίνητο λίγο πιο μπροστά ή λίγο πιο πίσω, γιατί να μη σταματήσω στο επόμενο πάρκινγκ, γιατί να μη γίνει το ατύχημα λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, γιατί να μην είμαι κι εγώ μέσα, γιατί, γιατί, γιατί…
Ένας άνθρωπος που δίχως να φταίει σε τίποτα, έχασε τα πάντα και θα κατηγορεί και για μία ζωή τον ίδιο του τον εαυτό.
Και δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί σαν και αυτόν εκεί έξω…
Έχω πολλά χρόνια τιμόνι στα χέρια μου. Κι έχω κάνει πολλά χιλιόμετρα στο δρόμο. Με βροχή, με χιόνι, με άσχημες καιρικές συνθήκες, σε δρόμους με φθαρμένη άσφαλτο, σε δρόμους με ελλιπή ή και μηδαμινό φωτισμό.
Αν ένα πράγμα μπορώ να πω σε κάποιον με σιγουριά, είναι ότι μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου είναι αρκετά για να γίνει λάθος και να χάσεις τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Γι’ αυτό το λόγο η οδήγηση δεν είναι τόσο απλή όσο πολλές φορές φαίνεται στα μάτια μας. Όταν κρατάς τιμόνι, το σώμα σου και το μυαλό σου πρέπει να είναι 100% προσηλωμένα σε αυτό που κάνεις.
Μην οδηγείς ποτέ υπό την επήρεια αλκοόλ. Μην οδηγείς ποτέ όταν είσαι άυπνος, κουρασμένος ή θυμωμένος. Μη παραβιάζεις ποτέ τους σηματοδότες, όσο σίγουρος και αν είσαι ότι δεν έρχεται άλλο όχημα.
Και κυρίως, μη παραβιάζεις ποτέ τα όρια ταχύτητας. Όσο καλό αυτοκίνητο κι αν έχεις και όσο καλό κι αν θεωρείς τον εαυτό σου στην οδήγηση. Τα αντανακλαστικά ενός ανθρώπου, και ειδικά μη επαγγελματία οδηγού, είναι πολύ πιο περιορισμένα απ’ ότι φαντάζεσαι.
Να ξέρεις πάντα τα όρια σου και τα όρια του αυτοκινήτου σου και να θυμάσαι ότι το αυτοκίνητο πάει εκεί που το πάει ο οδηγός του. Μην πατάς λοιπόν το γκάζι ανεξέλεγκτα.
Και αν κάποια στιγμή θέλεις να ξεδώσεις και να το πατήσεις, γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν οι πίστες. Πήγαινε στα Μέγαρα ή στην πίστα Σερρών, φόρα το κράνος σου, μπες στο αμάξι σου και κάνε ό,τι γουστάρεις. Πήγαινε καρφωτός στις στροφές, κάψε όσα ζευγάρια λάστιχα θέλεις, πάτα το γκάζι στο πάτωμα. Εκεί δεν υπάρχουν άλλα αυτοκίνητα στο δρόμο, δεν υπάρχουν μητέρες με παιδιά, δεν υπάρχουν σηματοδότες, δεν υπάρχουν σκυλιά και γάτες. Η μόνη ζωή που μπορείς να βλάψεις είναι η δική σου.
Όταν όμως ξαναβγείς από την πίστα στο δρόμο, θα πρέπει να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνος σου. Υπάρχουν άλλοι συνάνθρωποί σου, που η απροσεξία και η άγνοιά σου, μπορεί να τους κοστίσει τη ζωή τους.
Τροχαία πάντα συνέβαιναν και πάντα θα συμβαίνουν. Αυτό δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ποτέ. Μπορεί κάποιοι να επικαλεστούν ότι γι’ αυτό φταίνε οι νόμοι που είναι ελαστικοί, άλλοι να πούνε πως φταίνε οι δρόμοι που είναι χάλια, άλλοι ότι φταίει η παιδεία του Έλληνα οδηγού που είναι μηδαμινή. Μπορεί να μην φταίει τίποτα από αυτά, ή και όλα μαζί. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει την επόμενη φορά που θα μπούμε στο αμάξι μας, να σκεφτούμε ότι το τιμόνι δεν είναι χαβαλές και κόντρα με τους άλλους. Να σκεφτούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που μας περιμένουν να γυρίσουμε πίσω. Και εμάς και τους ανθρώπους που θα συναντήσουμε στο δρόμο μας…
Christos Georgilas
