Το λιώσιμο των καλυμμάτων πάγου της Γροιλανδίας και της Ανταρκτικής εκτός του ότι θα αυξήσει το επίπεδο των ωκεανών ενδέχεται επίσης να προκαλέσει τις επόμενες δεκαετίες περισσότερα ακραία φαινόμενα. Δείτε φωτογραφίες από το λιώσιμο των πάγων.
Πάνω από το 40% της επιφάνειας των πάγων της Γροιλανδίας έλιωσαν την περασμένη Πέμπτη με τη συνολική απώλεια πάγου να αποτιμάται στους 2 γιγατόνους (2 δις τόνους) μέσα στην ίδια μέρα.
Ενώ η Γροιλανδία είναι ένα μεγάλο νησί με παγετούς, είναι ιδιαιτέρως ασυνήθιστο να χαθεί τέτοια ποσότητα στις αρχές του Ιουνίου.
Η μέση “περίοδος τήξης” για τη Γροιλανδία διαρκεί από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο, με το μεγαλύτερο μέρος της τήξης να συμβαίνει τον Ιούλιο.
Η ξαφνική άνοδος στην τήξη “είναι ασυνήθιστη, αλλά δεν είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει”, σύμφωνα με τον Thomas Mote, ερευνητή στο Πανεπιστήμιο της Georgia που μελετά το κλίμα της Γροιλανδίας.
“Είναι συγκρίσιμο με κάποιες καταγραφές που είχαμε τον Ιούνιο του 2012”, δήλωσε ο Mote στο CNN, αναφερόμενος στο φαινόμενο. Το 2012 είδαμε το μεγαλύτερο μέρος των πάγων της περιοχής να λιώνει.
Κακό σημάδι όμως είναι πως η μαζική τήξη ξεκινάει φέτος νωρίτερα από κάθε άλλη χρονιά στην ιστορία. Έτσι, φέτος θα μπορούσαμε να φτάσουμε σε ακόμη ένα δυσάρεστο ρεκόρ.
Έλιωσε πάνω από το 40% των πάγων της Γροιλανδίας τις τελευταίες ώρες
Το λευκό χιόνι και ο πάγος αντανακλούν την ηλιακή ακτινοβολία πίσω στο διάστημα και μειώνουν την ποσότητα θερμότητα κάτι που συμβάλλει στο να διατηρηθούν οι πάγοι ακόμη και το καλοκαίρι. Πρόκειται για το φαινόμενο “albedo”.
“Αυτά τα γεγονότα τήξης έχουν ως αποτέλεσμα να επηρεάζεται και το φαινόμενο albedo” σύμφωνα με το Mote, κάτι που πλέον θα επιτρέψει να απορροφηθεί περισσότερο από τη θερμότητα του ήλιου μέσα στο καλοκαίρι και να λιώσουν περισσότεροι πάγοι.
Δείτε ένα σημείο όπου υπήρχαν πάγοι σε λίμνη, κοντά στην πόλη Κανάκ:
Ο Jason Box, κλιματολόγος, προέβλεψε πως το 2019 θα είναι μια “κακή χρονιά” για τη Γροιλανδία. Ο ίδιος ανέφερε πως φέτος έχουμε ασυνήθιστα πρώιμες εποχές τήξης τον Απρίλιο και η περίοδος τήξης άρχισε περίπου τρεις εβδομάδες νωρίτερα από τον μέσο όρο και νωρίτερα από το ρεκόρ που χρονολογείται το 2012.
Η κάλυψη του χιονιού είναι ήδη χαμηλότερη από τη μέση τιμή στη Δυτική Γροιλανδία και ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων σημαίνει ότι το 2019 ενδέχεται να φτάσουμε σε μια χειρότερη κατάσταση συγκριτικά με το 2012.
Το 2007, το 2010 και το 2012 όπως αναφέραμε ήδη παραπάνω, ήταν χρονιές κατά τις οποίες η Γροιλανδία είδε τους πάγους της να χάνονται μαζικά. Όμως, αν αυτή η κατάσταση παγιωθεί σε μεγαλύτερη συχνότητα, τότε οι επιπτώσεις για τη γη συνολικά θα είναι καταστροφικές, καθώς θα επηρεαστεί περαιτέρω το κλίμα και η άνοδος της στάθμης της θάλασας.
Η Γροιλανδία συγκρατεί τεράστια αποθέματα πάγου τα οποία αν έλιωναν εντελώς θα ανέβαζαν την παγκόσμια στάθμη της θάλασσας κατά περισσότερο από έξι μέτρα.
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι περίπου 1.800.000 τετρ. χλμ. από την επιφάνειά της είναι σκεπασμένα από τους παγετώνες, έκταση η οποία είναι 14 φορές μεγαλύτερη από αυτή της Αγγλίας.
Οι πάγοι λιώνουν γρηγορότερα εξαιτίας της επίδρασης της θέρμανσης του πλανήτη, η οποία πυροδοτείται από τις αυξανόμενες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.
Σύμφωνα με τον κλιματολόγο Κόνραντ Στέφεν από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο η ποσότητα πάγου που έχασε η Γροιλανδία το 2007 “ισοδυναμούσε με όλον τον πάγο που υπάρχει στις Αλπεις επί δύο”. Και μιλάμε για τη μισή ποσότητα σε σχέση με το σήμερα.
Οι θαλάσσιοι πάγοι στον Αρκτικό Ωκεανό γύρω από τη Γροιλανδία έχουν επίσης συρρικνωθεί ενώ τα μόνιμα παγωμένα εδάφη της τούνδρας στον αρκτικό Βορρά έχουν αρχίσει να αποψύχονται ταχύτατα τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Συνέπειες
Σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Nature, οι δισεκατομμύρια τόνοι νερού που θα προκύψουν από το λιώσιμο των κρηπίδων πάγου, κυρίως στη Γροιλανδία, κινδυνεύουν να αποδυναμώσουν τα ρεύματα των ωκεανών τα οποία τώρα μεταφέρουν το κρύο νερό προς τα νότια βυθίζοντάς τα στον Ατλαντικό, ενώ παράλληλα σπρώχνουν τα τροπικά νερά προς τα βόρεια πιο κοντά στην επιφάνεια.
Γνωστό ως Μεσημβρινή Ανατροπή Κυκλοφορίας του Ατλαντικού (AMOC), αυτό το φαινόμενο διαδραματίζει ζωτικής σημασίας ρόλο στο κλιματικό σύστημα και βοηθά στη διατήρηση κάποιας ζέστης στο βόρειο ημισφαίριο.
