Λίαν επικίνδυνες καταστάσεις έχουν δημιουργηθεί στην περιοχή μας, από την εμφανή πλέον δια γυμνού οφθαλμού γεωστρατηγική μετατόπιση του Ερντογάν προς τον Ρωσικό άξονα, δημιουργώντας ακόμα και πολεμικές συνθήκες με τις ΗΠΑ και την Δύση γενικότερα, όπως αναφέρει το ινστιτούτο Global Research.
Ενώ η Τουρκία εξακολουθεί να είναι «επίσημα” τουλάχιστον μέλος του ΝΑΤΟ, ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αναπτύσσει κάτι παραπάνω από «φιλικές σχέσεις” με δυο μεγάλους εχθρούς της Αμερικής, το Ιράν και τη Ρωσία.
Η στρατιωτική συνεργασία ΗΠΑ-Τουρκίας (συμπεριλαμβανομένων των αμερικανικών βάσεων στην χώρα) χρονολογείται από τον Ψυχρό Πόλεμο.
«Σήμερα η Τουρκία κοιμάται με τον εχθρό. Και ο Τραμπ (ρητορικά) έχει κηρύξει στην ουσία πόλεμο στην Τουρκία», αναφέρει ειδικός αναλυτής του ινστιτούτου.
«Είμαστε έτοιμοι για πόλεμο», δηλώνει συνεχώς όμως και ο Πρόεδρος Ερντογάν προκαλώντας ανησυχία σε ολόκληρη την Ευρώπη .
«Το μυστικό για τα επιτυχημένα κράτη είναι η ετοιμότητά τους για πόλεμο. Είμαστε έτοιμοι με ό, τι έχουμε», δήλωνε ο Σουλτάνος, όπως τον αποκαλούν, στις 12 Αυγούστου σε συνάντηση με πρεσβευτές στην Άγκυρα.
Ο Ερντογάν κατηγορεί επίσης τις ΗΠΑ ότι διεξάγουν «οικονομικό πόλεμο” ενάντια στην Τουρκία.
Οι τουρκικές τράπεζες δέχονται αήθη επίθεση. Με τη σειρά της όμως εκτυλίσσεται μια μίνι τραπεζική κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση που πλήττει σε μεγάλο βαθμό τις τράπεζες της ΕΕ που κατέχουν σημαντικό μερίδιο τουρκικών ομολόγων της Τουρκίας.
Ο ίδιος ο Ερντογάν είχε δηλώσει για το θέμα : «Είναι κοινή πεποίθηση όλων, ότι οι εξελίξεις στην ανταλλαγή ξένου συναλλάγματος δεν έχουν οικονομική βάση και είναι μια ωμή επίθεση στη χώρα μας. Από τη μία πλευρά, είστε στρατηγικός σύμμαχος (ΗΠΑ) και την άλλη πυροβολείτε (τη χώρα). Είναι κάτι τέτοιο αποδεκτό;»
Ενώ όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν στρέψει τα βλέμματά όλων στην κατάρρευση της τουρκικής λίρας (η οποία μέχρι στιγμής το 2018 έχει χάσει περίπου το 40% της αξίας της σε σχέση με το δολάριο ΗΠΑ), το ΝΑΤΟ βρίσκεται σε κατάσταση αναταραχής, αφού η Τουρκία, ένα από τα κράτη μέλη, είναι στην ουσία «σε πόλεμο» με ένα άλλο κράτος μέλος, δηλαδή τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Η Τουρκία διαθέτει πέρα πάσης αμφιβολίας τις μεγαλύτερες σε αριθμό συμβατικές στρατιωτικές δυνάμεις (μετά τις ΗΠΑ) εντός του ΝΑΤΟ, οι οποίες ξεπερνούν σε αριθμό τις ένοπλες δυνάμεις της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Γερμανίας (για να μην αναφέρουμε τις δυνατότητες τακτικών πυρηνικών όπλων με βόμβες B61).
Σε γενικές γραμμές, το ρήγμα ΗΠΑ-Τουρκίας και οι τεράστιες συνέπειές του για την Ατλαντική Συμμαχία είτε αγνοούνται είτε στηλιτεύονται σε χαμηλούς τόνους από τα ΜΜΕ.
Η όλη δομή της στρατιωτικής συμμαχίας είναι όμως αδρανής και το ΝΑΤΟ ευρίσκεται σε πλήρη «σύγχυση» .
«Η ‘Άγκυρα παρόλα αυτά στηρίζει την συνεργασίας της με την Μόσχα και πρόκειται να αποκτήσει το σπουδαίο σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας S-400 της Ρωσίας. Γιατί όμως; Αυτό είναι το ερώτημα που θέτειο ειδικός εμπειρογνώμονας καθηγητής Michel Chossudovsky .
Αυτό σημαίνει ότι η Τουρκία που είναι κράτος μέλος του ΝΑΤΟ θα αποσυρθεί από το ολοκληρωμένο σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ισραήλ;
Μια τέτοια απόφαση ισοδυναμούσε με απόσυρση από το NATO.
Στις 26 Ιουλίου, το Κογκρέσο αποφάσισε να απαγορεύσει την αποστολή αεροσκαφών F-35 στην Τουρκία εκτός αν η Άγκυρα αρνηθεί και ακυρώσει την παραλαβή τελικά των πυραυλικών συστημάτων S-400 από τη Ρωσία.
Αυτό δεν φαίνεται στον ορίζοντα και έτσι όλα θα κυλήσουν όπως τα έχουν σχεδιάσει στο Σαράι του Σουλτάνου.
Επίσης,με την στάση αυτή των Τούρκων, η περιβόητη «Τριπλή Συμμαχία” των ΗΠΑ-Τουρκίας-Ισραήλ είναι επίσης ανενεργή.
«Αυτό σημαίνει μετατόπιση των στρατιωτικών συμμαχιών και ότι σύντομα η Αμερική θα κηρύξει τον πόλεμο στην Τουρκία;”, διερωτάται ο Καθηγητής.
Το 1993, Ισραήλ και Τουρκία είχαν υπογράψει Μνημόνιο Κατανόησης που οδήγησε στη δημιουργία «μικτών επιτροπών (ισραηλινο-τουρκικών)» για την αντιμετώπιση των αποκαλούμενων περιφερειακών απειλών.
Σύμφωνα με τους όρους του Μνημονίου, η Τουρκία και το Ισραήλ συμφώνησαν «να συνεργαστούν για τη συλλογή πληροφοριών σχετικά με τη Συρία, το Ιράν και το Ιράκ και να συναντώνται τακτικά για να μοιράζονται πληροφορίες σχετικά με την τρομοκρατία και τις στρατιωτικές δυνατότητες αυτών των χωρών.
Η τριμερής συμμαχία συνδυάστηκε επίσης με μια συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας ΝΑΤΟ-Ισραήλ το 2005 που περιελάμβανε «πολλούς τομείς κοινού ενδιαφέροντος, όπως η καταπολέμηση της τρομοκρατίας και οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις».
Οι σχέσεις στρατιωτικής συνεργασίας με το ΝΑΤΟ θεωρήθηκαν από τον ισραηλινό στρατό ως τρομερά σημαντικές για να «ενισχυθεί η αποτρεπτική ικανότητα του Ισραήλ, όσον αφορά τους πιθανούς εχθρούς που τον απειλούν, κυρίως το Ιράν και την Συρία”.
Η «τριπλή συμμαχία” που συνέδεε τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Τουρκία συντονίζονταν από τους εκάστοτε αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ. Ήταν μια ολοκληρωμένη και συντονισμένη στρατιωτική δομή διοίκησης που αφορούσε την ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Βασίζονταν σε στενούς διμερείς αμερικανικούς στρατιωτικούς δεσμούς αντίστοιχα με το Ισραήλ και την Τουρκία, σε συνδυασμό με μια ισχυρή διμερή στρατιωτική σχέση μεταξύ του Τελ Αβίβ και της Άγκυρας.
Περιττό να πούμε ότι αυτή η τριπλή συμμαχία είναι ανύπαρκτη και ανενεργή πλήρως, με τις συνέπειες να είναι μπροστά μας για ότι σχεδιάζεται σε Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ.
Με την Τουρκία να έρχεται σε φιλικότατη επαφή με το Ιράν και τη Ρωσία, θα ήταν «αυτοκτονία» για τις ΗΠΑ-Ισραήλ να εξετάσουν ακόμη και τις εναέριες επιθέσεις εναντίον του Ιράν.
Επιπλέον, η συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας ΝΑΤΟ-Ισραήλ το 2005, βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό στον ρόλο της Τουρκίας, που τώρα απλά δεν υπάρχει .
Αυτό σημαίνει ότι οι αμερικανο-Ισραηλινές απειλές που στρέφονται εναντίον του Ιράν δεν υποστηρίζονται πλέον από την Τουρκία η οποία έχει συνάψει στρατιωτική συμμαχία με την Τεχεράνη και αυτό μεταφράζεται ότι η Τουρκία ήδη έχει στοχοποιηθεί …στρατιωτικά .
Η μετατόπιση των στρατιωτικών συμμαχιών δεν περιορίζεται στην Τουρκία. Μετά το χάσμα μεταξύ ανάμεσα σε Κατάρ και Σ. Αραβία, το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου (GCC) βρίσκεται σε αμηχανία μετά την κατάρρευση των σχέσεων του άξονα Κατάρ-Ιράν-Τουρκίας με αυτού των χωρών Σαουδικής Αραβίας-ΗΑΕ.
Το Κατάρ είναι εξαιρετικά στρατηγικής σημασίας επειδή μοιράζεται με το Ιράν τα μεγαλύτερα θαλάσσια πεδία στον Περσικό Κόλπο.
Με λίγα λόγια η Αμερική ίσως αναγκαστεί να προκαλέσει πόλεμο με την Τουρκία για πολλούς και διαφορετικούς λόγους αναγκαστικά.
Ο λόγος αφορά την διεύρυνση της ανατολικής συμμαχίας SCO ( Ρωσία-Ιράν-Κίνα ) , η οποία θα αποδυναμώσει τις ηγεμονικές φιλοδοξίες της Αμερικής τόσο στη Νότια Ασία όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας.
Έχει σχέση με τις διαδρομές αγωγών ενέργειας, τους διαδρόμους μεταφορών, τα σύνορα και την αμοιβαία ασφάλεια και τα θαλάσσια δικαιώματα.
Το Πακιστάν είναι η πύλη προς το Αφγανιστάν και την Κεντρική Ασία, όπου η επιρροή των ΗΠΑ έχει αποδυναμωθεί προς όφελος της Κίνας, του Ιράν και της Τουρκίας.
Η Κίνα συμμετέχει σε σημαντικές επενδύσεις στην εξορυκτική βιομηχανία, για να μην αναφέρουμε την ανάπτυξη των οδών μεταφοράς που επιδιώκουν την ενσωμάτωση του Αφγανιστάν στη Δυτική Κίνα.
Αλλά πού εντάσσεται γεωπολιτικά η Τουρκία;
Η Τουρκία αποτελεί όλο και περισσότερο μέρος του ευρασιατικού σχεδίου που ελέγχεται από την Κίνα και τη Ρωσία.
Το 2017-18, ο Ερντογάν είχε πολλές συναντήσεις με τον πρόεδρο Xi-Jingping και τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Τούρκος πρόεδρος σκέπτεται να γίνει μέλος του SCO από το 2016, αλλά δεν έχει προκύψει τίποτα συγκεκριμένο.
Η κρίση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ αποτελεί ιστορική ευκαιρία όμως για την ανάπτυξη ενός λαϊκού κινήματος απόσυρσης πολλών χωρών σε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική.
Ένα λαϊκό κίνημα που θα πιέζει τις κυβερνήσεις να αποχωρήσουν από την Ατλαντική Συμμαχία, ένα κίνημα για την τελική διάλυση και κατάργηση του στρατιωτικού και πολιτικού μηχανισμού του Οργανισμού του Βόρειου Ατλαντικού που τόσα δεινά προκάλεσε όλα αυτά τα χρόνια, καταλήγει ο Michel Chossudovsky .
Η ουσία όμως παραμένει, υπάρχει περίπτωση τώρα οι ΗΠΑ να επιτρέψουν στην Άγκυρα και τον Ερντογάν που σήμερα όλως τυχαίως θυμήθηκε ξανά την Μάχη του Μαντζικέρτ, το 1071, και για την Ημέρα της Νίκης, να μεταπηδήσει στην Μόσχα και στην συμμαχία της Σαγκάης;
Νομίζουμε κρίνοντας από την ιστορία ότι η υπόθεση θα έχει πολλούς «δράκους» και πόλεμο μέσα και σίγουρα όχι καλό τέλος για τους νεο-οθωμανούς Τούρκους.
