Οι Ρουμάνοι βγήκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας κατά της διαφθοράς. Στην Ελλάδα δεν έχει γίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Κάνουμε μόνο διαμαρτυρίες του καναπέ, του καφενείου ή του facebook, καταγγέλλοντας τους διεφθαρμένους πολιτικούς..
Τις προηγούμενες μέρες τουλάχιστον 500.000 άνθρωποι κατέκλυσαν τους δρόμους της Ρουμανίας για να διαδηλώσουν παρά την οπισθοχώρηση της κυβέρνησης και την απόσυρση του διατάγματος για υποθέσεις διαφθοράς. Στο Βουκουρέστι ήταν περίπου 250.000 και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι σε πόλεις σε ολόκληρη τη Ρουμανία.
Στις 8 Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση του συνασπισμού, (Σοσιαλδημοκράτες, Συμμαχία Φιλελευθέρων και Δημοκρατών-ALDE και το ουγγρικό κόμμα UMDR) κατάφεραν να επιβιώσουν από την πρόταση μομφής που κατέθεσε η αντιπολίτευση. Παρόλα αυτά όμως, οι μαζικές εκδηλώσεις ανέδειξαν το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει στο πολιτικό σύστημα της Ρουμανίας και φανέρωσαν τις προθέσεις της κοινωνίας για το μέλλον.
Η είδηση απασχόλησε βεβαίως τα ελληνικά ΜΜΕ αλλά δεν ξέρω κατά πόσο έγινε αντιληπτή στην ουσία και στον συμβολισμό της. Το πιθανότερο είναι πως ο μέσος Έλληνας δυσκολεύτηκε πολύ να καταλάβει πως είναι δυνατόν τόσος πολύς κόσμος να διαδηλώνει εναντίον της διαφθοράς…
Ενώ λοιπόν, διαχρονικά είχαμε πολλές ευκαιρίες, ποτέ δεν αισθανθήκαμε την ανάγκη να βγούμε στους δρόμους για το μεγαλύτερο πρόβλημα που μας ταλανίζει. Αντίθετα, όλοι οι κοινωνικοί «αγώνες» περιορίζονται στις διεκδικήσεις από το Δημόσιο το οποίο πάντα οφείλει κάτι παραπάνω στους πολίτες και δεν το δίνει…
Στην πραγματικότητα, μας ενοχλεί το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα επειδή δεν μας δίνει αρκετά μέρισμα από τα «κέρδη» και όχι επειδή ενισχύει την διαφθορά! Αγανακτούμε γιατί δεν διοριστήκαμε, γιατί δεν βγήκαμε στην σύνταξη στα 50, γιατί το κράτος δεν μας νομιμοποίησε το αυθαίρετο, γιατί δεν πήραμε αύξηση ή κάποιο επίδομα. Και την τελευταία επταετία, επειδή τα μνημόνια περιόρισαν τις προηγούμενες «ευκολίες» πρόσβασης στην κλεπτοκρατία.
Η διαφορά μας από τους Ρουμάνους είναι προφανής: Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας είναι άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένη με την διαφθορά. Στην Ρουμανία όμως, εξαιτίας του παλαιού καθεστώτος, μόνο μια μειοψηφία (παλιά και νέα ελίτ) συνέχισε ως κληρονόμος του συστήματος. Με λίγα λόγια, το μισό εκατ. Ρουμάνων που βγήκε στους δρόμους δεν ξέρω τι θα έκανε αν είχε ενταχθεί στις «γενναιόδωρες» δομές ενός διεφθαρμένου κράτους. Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο θα είχαν την διάθεση να παίξουν τον ρόλο του «τιμητή» αν αποτελούσαν μέρος του συστήματος, όπως εμείς…
Από το 1974, δεν έγινε ποτέ καμία διαμαρτυρία για την διαφθορά! Ούτε καν το 1989, όταν οι αποκαλύψεις για το ΠΑΣΟΚ ήταν τόσο εκκωφαντικές που δημιούργησαν την πρωτοφανή σύμπραξη ΝΔ- Αριστεράς! Ούτε τότε ο κόσμος βγήκε στους δρόμους να διαδηλώσει εναντίον των σκανδάλων που είχαν πλημυρίσει την δημόσια ζωή. Ούτε και με το κραχ του Χρηματιστηρίου ούτε και με τον νόμο «περί ευθύνης υπουργών» ούτε και με τις αιτίες που έφεραν τη χώρα στην χρεοκοπία. Οι περίφημοι «αγανακτισμένοι» δεν ήταν παρά ένα έξυπνο κόλπο του συστήματος για να φέρει στην εξουσία, την νέα φουρνιά των «διεκδικητών».
Η χώρα αυτή θα αλλάξει μόνο όταν δούμε στο Σύνταγμα, έστω και 100 χιλ. ανθρώπους, να διαδηλώνουν υπέρ της άρσης της μονιμότητας στο Δημόσιο, των μεταρρυθμίσεων, της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων, της σύνταξης στα 65 για όλους και της κατάργησης του «νόμου περί ευθύνης υπουργών». Μόνο όταν οι Έλληνες αποφασίσουν οι ίδιοι ότι θέλουν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο από το διεφθαρμένο κράτος και τις καρκινικές «ευκολίες» που τους παρέχει.
Αλλά τότε δεν θα μιλάμε για την Ελλάδα αλλά για κάποια άλλη κοινωνία. Μια νέα κοινωνία που ίσως δε γεννήθηκαν ακόμα αυτοί που θα την ονειρευτούν…
Ανδρέας Ζαμπούκας
