O Κ. Μητσοτάκης επιστρατεύτηκε για να στηρίξει τον Κ. Χατζηδάκη.
Η γραμμή υπεράσπισης του νομοσχεδίου είναι να βαφτίζει την ασυδοσία των επιχειρήσεων «σαφείς περιβαλλοντικούς κανόνες», να ισχυρίζεται ψευδώς ότι σε τέτοιο χάλι είναι και η περιβαλλοντική νομοθεσία της υπόλοιπης Ευρώπης, να διακηρύσσει παχιά και ανέξοδα λόγια για την πίστη της στην ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον.
Το πρόβλημα για τον Κ. Μητσοτάκη και τον Κ. Χατζηδάκη είναι ότι η υποκρισία τους περίσσεψε σε τέτοιο βαθμό που τους ξεγύμνωσε εντελώς. Δεν είναι η πρεμούρα τους για την ανάπτυξη του τόπου που τους ώθησε να επιχειρήσουν να περάσουν αυτό το νομοσχέδιο με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.
Ήταν ο υπολογισμός ότι σε συνθήκες πανδημίας οι άνθρωποι θα έμεναν παθητικά εγκλωβισμένοι στον κλοιό σιωπής που έχουν δημιουργήσει τα ΜΜΕ.
Δεν υπολόγισαν ότι θα υπήρχαν άνθρωποι αποφασισμένοι να διαμαρτυρηθούν για το αίσχος των εξορύξεων σε προστατευόμενες περιοχές, για τα φαραωνικά αιολικά πάρκα, για την απροκάλυπτη δουλοπρέπεια της κυβέρνησης απέναντι στην Ελληνικός Χρυσός, για την κατάργηση κάθε ίχνους διαφάνειας στις περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις.
Δεν υπολόγισαν ούτε την κατακραυγή των περιβαλλοντικών οργανώσεων, την οποία φροντίζουν να προσπερνούν. Τώρα βγαίνουν από την υπόθεση αυτή απίστευτα τσαλακωμένοι, με τις σχέσεις τους με τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα να αποκαλύπτονται περίτρανα. Είναι μια σοβαρή ηθική ήττα.
Απέναντι σε αυτή τη μεθόδευση η κοινωνία έδειξε ότι και αντανακλαστικά διαθέτει και τη φωνή της μπορεί να υψώσει. Και αυτό είναι πολύ θετικό. Γιατί τα χειρότερα και τα αδιανόητα βρίσκονται μπροστά μας.
