Σε ένα κράτος με εθνική κυριαρχία, το οποίο εκδίδει το δικό του εθνικό ανεξάρτητο νόμισμα, η φορολογία δεν γίνεται για να βρει το κράτος χρήματα να ξοδέψει, αφού το κράτος εξ ορισμού εκδίδει το ίδιο το χρήμα και μπορεί να εκδώσει όσο θέλει. Γίνεται για να αφαιρέσει το κράτος χρήμα από την αγορά ώστε να διατηρήσει την αξία του χρήματος και να συγκρατήσει τον πληθωρισμό.
Αντίθετα όταν υπάρχει ύφεση, το κράτος μειώνει τη φορολογία και αυξάνει
τις δαπάνες του (δηλαδή κρυφά εκδίδει χρήμα και το ρίχνει στην αγορά) ώστε να ξαναπάρει η οικονομία μπρος, να αυξηθεί η ζήτηση και να πέσει η ανεργία. Αν μάλιστα η κεντρική τράπεζα του κράτους ανήκει στο λαό και όχι σε ιδιώτες ιδιοκτήτες, τότε τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα.
Αυτό γίνεται στην περίπτωση που το κράτος εκδίδει μόνο του το χρήμα και δεν δημιουργείται αυτό, όπως σήμερα, από τις ιδιωτικές τράπεζες κατά την ώρα που χορηγούν δάνεια. Εδώ τα πράγματα είναι χειρότερα και χρειάζεται ρυθμιστική επέμβαση. Πάντως σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, οι αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις έχουν περιορισμένη έως ανύπαρκτη δύναμη.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ
Ακόμα όμως χειρότερα είναι τα πράγματα με το ευρώ. Το ευρώ δεν είναι καν εθνικό νόμισμα, ούτε μπορεί να γίνει κάποιας μορφής ρυθμιστική επέμβαση. Είναι ξένο νόμισμα πάνω στο οποίο το κράτος δεν έχει καμία εξουσία. Επομένως, το κράτος δεν μπορεί να εκδώσει χρήμα και μέσω αυτής της έκδοσης να ασκήσει κυρίαρχη οικονομική πολιτική, ούτε καν να μεταρρυθμίσει έστω και κατ’ ελάχιστο τους όρους του παιχνιδιού. Για να μπορέσει να βρει το χρήμα που χρειάζεται, δανείζεται από τις ιδιωτικές τράπεζες (αγορές), όπως κάθε δανειολήπτης και είναι εξαρτημένο από αυτές. Αν οι αγορές παύσουν να το δανείζουν, το κράτος απλά χρεοκοπεί, όπως συνέβη με μας.
Φορολογεί δε τους πολίτες, όχι για να ασκήσει την πιο πάνω ρυθμιστική οικονομική πολιτική, αλλά για να βρει χρήματα να πληρώσει τις δαπάνες του και τα χρέη του. Αυτό ακριβώς σημαίνει ότι το κράτος δεν είναι κυρίαρχο, αλλά είναι κι αυτό, όπως οι απλές επιχειρήσεις και οι απλοί πολίτες, εξαρτημένο από την αναζήτηση εσόδων και δανεικών για να επιβιώσει.
Σε περιόδους ύφεσης όπως η τωρινή και ακόμα χειρότερα, με το επιβαρυντικό στοιχείο της χρεοκοπίας, το κράτος δεν μπορεί να μειώσει τη φορολογία και ταυτόχρονα να εκδώσει χρήμα για να αυξήσει τις δαπάνες του, ώστε να αυξήσει την κατανάλωση και να μειώσει την ανεργία. Είναι αναγκασμένο να συνεχίσει να υπερφορολογεί και να μαραζώνει την κοινωνία, εξαρτώμενο από την δανειακή ενίσχυση των ξένων και τον απόλυτο έλεγχό τους, όχι μόνο για να επιβιώσει το ίδιο, αλλά και για να κρατήσει βιώσιμο ένα υπέρογκο χρέος που δεν βγαίνει με τίποτα.
Αν θέλουμε να ζήσουμε, πρέπει να ανακτήσουμε την εθνική μας κυριαρχία και να βγούμε από αυτή την παγίδα, από αυτό το αδιέξοδο. Τελεία και παύλα.
Από αυτή την παγίδα όμως, βγαίνεις με δύο τρόπους. Είτε με μονομερές κούρεμα του χρέους και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, είτε με υπερπαραγωγή τέτοιας μεγάλης έκτασης, ώστε το κράτος να βρίσκει άνετα έσοδα μέσα από τη φορολογία, για να επιβιώνει το ίδιο και να εξυπηρετεί το χρέος του. Εμείς πάντως δεν φημιζόμαστε ως παραγωγικό κράτος, η δε μεγάλη φορολογία σκοτώνει εν τη γενέσει της κάθε προσπάθεια ανάπτυξης.
ΥΓ. Είναι να θαυμάζει κάποιος, το πόσο έξυπνα μετέτρεψαν κυρίαρχα κράτη σε απλές υπερχρεωμένες ΑΕ. Οι δε πολίτες δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Και αυτό έγινε με τον απόλυτο έλεγχο του αντιπροσωπευτικού πολιτικού συστήματος από την οικονομική ολιγαρχία.
Επομένως η τελική λύση στο αδιέξοδο, είναι η μέσω της αλλαγής των θεσμών, απεξάρτηση του πολιτικού συστήματος από την οικονομική δύναμη και η μεταφορά του ελέγχου του στα χέρια των πολιτών, ώστε να πάψουν οι οικονομικές ολιγαρχίες να θέτουν ανενόχλητες τους κανόνες του πολιτικοοικονομικού παιχνιδιού.
