Οι περισσότεροι απλοί πολίτες στη χώρα μας, όταν βλέπουν μια κλιμάκωση της έντασης από την πλευρά της Τουρκίας, αναρωτιούνται: Θα γίνει Πόλεμος;
Τελικά δεν γίνεται Πόλεμος! Κι επικρατεί εφησυχασμός από την πλευρά μας. Μέχρι την επόμενη φορά, που θα υπάρξει ξανά κλιμάκωση της έντασης. Πάντα από την πλευρά της Τουρκίας…
Κι επειδή όλες τις προηγούμενες φορές ο Πόλεμος αποφεύχθηκε, κανείς δεν πίστευε ως πρόσφατα, ότι υπήρχε πραγματικός κίνδυνος πολεμικής εμπλοκής μας…
Μέχρι που οι προκλήσεις πολλαπλασιάστηκαν κι έγιναν θρασύτερες από κάθε άλλη φορά…
Οπότε ο γενικευμένος εφησυχασμός – που είναι πολύ κακός σύμβουλος – έδωσε τη θέση του στην γενικευμένη ανησυχία! Που επίσης είναι κακός σύμβουλος…
Τι ακριβώς συμβαίνει; Τι αντιμετωπίζουμε; Και πως μπορούμε να αντιδράσουμε;
Αυτά είναι τα αγωνιώδη ερωτήματα που κυριαρχούν σήμερα. Και που δεν μπορούν να απαντηθούν όλα μονομιάς. Αλλά μπορούμε να αρχίσουμε να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα…
Πρώτον, η Τουρκία έχει διακηρυγμένο επεκτατισμό κατά της Ελλάδας. Τουλάχιστον από τα μέσα της δεκαετίας του ‘50…
Στην αρχή στην Κύπρο. Μετά το 1974, όταν ανέτρεψε το status quo με την εισβολή της στην Κύπρο, άρχισε να αμφισβητεί και το status quo στον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Μέχρι το 1974 δεν είχε τολμήσει να το αμφισβητήσει εκεί…
Το 1995 κατέβηκε από τον εναέριο χώρο στη θάλασσα. Μέχρι τότε δεν είχε τολμήσει να μιλήσει για «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο. Μετά την κρίση των Ιμίων, «γκρίζαρε» και το Αιγαίο…
Τώρα το πήγε «ένα σκαλί πιο πέρα»: Θεωρεί τα Ίμια «δικά της» (όχι απλώς «γκρίζες ζώνες»). Και κλιμακώνει την επιθετικότητά της στη Θράκη.
Δεν τα κάνει όλα αυτά για να πάρει… δύο-τρείς ακατοίκητες βραχονησίδες (όπως υπονόησε πρόσφατα ο ανόητος… Ζουράρης). Κάθε φορά που «κερδίζει» κάτι το χρησιμοποιεί ως «βαθμίδα» για να διεκδικήσει το επόμενο.
Δεν έχουμε μια συγκεκριμένη «συνοριακή διαφορά» μαζί της – που θα μπορούσε να λυθεί με κάποια «διαπραγμάτευση». Έχουμε συνεχή κλιμάκωση του επεκτατισμού της εναντίον μας. (Όλα αυτά τα χρόνια η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγελλε τους «ακροδεξιούς εθνικιστές» που μιλούσαν για Τουρκικό κίνδυνο και κραύγαζε πως «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του»!).
Μπορεί να κυβέρνησαν μόλις τώρα, αλλά έχουν πολύ «βεβαρημένο παρελθόν».
Δεύτερον, η επιθετικότητα της Τουρκίας σε βάρος μας είναι αδιαμφισβήτητη αλλά δεν αναπτύσσεται ομαλά και με «συνέχεια». Έχει «σκαμπανεβάσματα» και μετασχηματίζεται…
–Για παράδειγμα, το «κοσμικό» κράτος της Κεμαλικής Τουρκίας έκανε ό,τι έκανε (σε βάρος μας), πάντα παραμένοντας μέσα στα πλαίσια της Νατοϊκής «νομιμοφροσύνης». Βέβαια και τότε είχε μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας από την Ουάσιγκτον. Αλλά παρέμενε στέρεα μέσα στη ΝΑΤΟϊκή λογική…
Παρουσίαζε τον εαυτό της ως «πολύτιμο σύμμαχο» της Δύσης στο «τρυφερό υπογάστριο» της τότε ΕΣΣΔ.
–Ακόμα κι αφότου η Σοβιετική Ένωση έπαψε να υπάρχει (1991), και πάλι η Κεμαλική Τουρκία παρουσιαζόταν για αρκετά χρόνια ακόμα, ως απαραίτητο στήριγμα της Δύσης στη Μέση Ανατολή, έναντι του Ιράν και του Ιράκ και της Ρωσίας – που παρέμενε «πονοκέφαλος» για τη Δύση. Αυτό συνεχίστηκε ως το 2003…
–Από την ώρα που κυβέρνησε το Κόμμα του Ισλαμιστή Ερντογάν (στον οποίο είχαν απαγορεύσει τα πολιτικά δικαιώματα οι Κεμαλιστές), άρχισε ο ιστορικός μετασχηματισμός της Τουρκίας, από κοσμικό κράτος σε Ισλαμιστική Σουνιτική «δημοκρατία».
Ο μετασχηματισμος αυτός κράτησε 13 χρόνια, ως το (πραξικόπημα του) 2016. Στο διάστημα αυτό, όλα τα «θεσμικά αναχώματα» κατά των Ισλαμιστών καταργήθηκαν και άλλαξε ο βαθύτερος χαρακτήρας του τουρκικού κράτους.
Όσο κρατούσε αυτός ο μετασχηματισμός, ο Ερντογάν δεν προκαλούσε ιδιαίτερα την Ελλάδα. Με το που ξέσπασαν μάλιστα οι σαρωτικές επαναστάσεις της «Αραβικής Άνοιξης» (2011), ο Ερντογάν προσπάθησε να «πουλήσει» στη Δύση το ρόλο του «καθοδηγητή» των νέων ισλαμιστικών καθεστώτων στις Σουνιτικές κοινωνίες που ξεσηκώνονταν. Αυτού που θα «συγκρατούσε» το ριζοσπαστισμό τους και θα τις «επανέφερε» σε τροχιά συμμαχίας με τη Δύση…
Όμως τα πράγματα ξέφυγαν από κάθε έλεγχο:
και στη Λιβύη, όπου η χώρα διαλύθηκε
και στην Αίγυπτο, όπου οι ο στρατός εξεδίωξε και έθεσε εκτός νόμου τους ισλαμιστές
και στη Συρία, όπου εμφανίστηκε το ΙΣΙΣ, που κατέσφαζε κάθε διαφωνούντα – με τη «συνδρομή» και της Τουρκίας αρχικά.
Η Δύση πήρε καιρό μέχρι να καταλάβει τι γίνεται και να αντιδράσει.
Η Ρωσία αντέδρασε καίρια αναχαιτίζοντας το ΙΣΙΣ, συγκρούστηκε με την Τουρκία αρχικά, το Σιιτικό Ιράν παρενέβη στο πλευρό του Άσαντ και πολέμησε τους Σουνίτες Τζιχαντιστές του ΙΣΙΣ, οι Κούρδοι της Συρίας και του Ιράκ αποδείχθηκαν οι καλύτεροι πολεμιστές κατά του ΙΣΙΣ, εξασφαλίζοντας τη στήριξη και των ΗΠΑ και της Ρωσίας (και του Ισραήλ).
Αλλά οι Κούρδοι αποδείχθηκαν και ο χειρότερος πονοκέφαλος της Τουρκίας: Που καταλάβαινε πως μετά την ήττα του ΙΣΙΣ, οι Κούρδοι θα αποκτούσαν δικό τους κράτος στο νότια σύνορά της και θα απειλούσαν με διαμελισμό την ίδια την ενδοχώρα της…
Η ίδια η Τουρκία του Ερντογάν βρέθηκε – και βρίσκεται ακόμα – σε κρίσιμη στρατηγικά αμηχανία: άλλαξε συμμαχίες δύο-τρείς φορές,
τα έσπασε χοντρά με τη Ρωσία κι ύστερα προσπάθησε να τα βρει μαζί της, τα έσπασε με το Ισραήλ και δεν κατάφερε να τα ξαναβρεί μαζί του,
τα έσπασε και τα ξαναβρήκε με το Ιράν, αλλά τώρα πολεμάει εναντίον των δυνάμεων που στηρίζει το Ιράν και ο Άσαντ στη Συρία,
ενώ τα έσπασε και δεν είναι εύκολο να τα ξαναβρεί με τις ΗΠΑ: Ήδη απομακρύνεται η μεγάλη ΝΑΤΟϊκή βάση από το Ινσιρλίκ της Τουρκίας.
(Όλα αυτά τα χρόνια η Αριστερά ήταν εναντίον του ΝΑΤΟ, εναντίον της Ευρώπης, εναντίον του Ισραήλ – και υπέρ της… «αδελφοσύνης» με την επεκτατική Τουρκία!).
Συμπέρασμα: Η Τουρκία δεν είναι πια defense asset για τη Δύση. Δεν θεωρεί τον εαυτό της, ούτε τη θεωρεί το ΝΑΤΟ πλέον, «προπύργιο» της Δύσης στην περιοχή.
Αλλά δεν εντάσσεται ακόμα και στους στρατηγικούς σχεδιασμούς οποιουδήποτε άλλου.
Ούτε της Ρωσίας (που προσπαθεί να την απομακρύνει πλήρως από τους δυτικούς, όχι να την προσεταιριστεί η ίδια),
ούτε του Ισραήλ (που βρίσκεται πλέον σταθερά απέναντί της),
ούτε του Ιράν, με το οποίο έχουν αρχίσει να αναφύονται οι πρώτοι ανταγωνισμοί με την Τουρκία του Ερντογάν για ηγεμονία στην περιοχή.
Ούτε με την Αίγυπτο που έχει ανοιχτά εχθρικές σχέσεις μαζί της.
Ούτε καν με τη Σαουδική Αραβία, που στήριζε τον Ερντογάν ως πρόσφατα, αλλά μετά την καθεστωτική αλλαγή εκεί, τα έχει σπάσει με τον Ερντογάν (και με το Κατάρ που στηρίζει ο Ερντογάν).
Τρίτον, ο νέος «Σουλτάνος» της Τουρκίας λοιπόν, προσπαθεί να αναδείξει την νέα μετακεμαλική Τουρκία σε ηγεμονική «περιφερειακή υπερδύναμη», ανακτώντας μέρος της παλαιάς Οθωμανικής επιρροής.
Αλλά όλοι οι γύρω του είναι πια εναντίον του! Έχει καταφέρει να πολλαπλασιάσει τους εχθρούς του και να εξαφανίσει τους φίλους και τα ερείσματά του στην περιοχή.
Το μόνο «όπλο πίεσης» που διατηρεί είναι οι μεταναστευτικές ροές – με το οποίο απειλεί την Ελλάδα κυρίως, αλλά έχει ήδη αποσταθεροποιήσει την υπόλοιπη Ευρώπη. Η οποία, όμως έκλεισε τους «διαδρόμους» των λαθρομεταναστών από την Ελλάδα…
Το άνοιγμα των συνόρων στο Αιγαίο ήταν εγκληματικό σφάλμα του Τσίπρα, με ευρύτερες γεωπολιτικές επιπτώσεις. Και κάποτε θα πρέπει να λογοδοτήσει γι’ αυτό.
Τέταρτον, όπως είναι τα πράγματα σήμερα λοιπόν, ο Ερντογάν φοβάται για το Κουρδικό, δεν έχει να ελπίζει σε καμιά μακροχρόνια στρατηγική συμμαχία στην περιοχή του και το μόνο που του μένει είναι να «σπάσει τον αδύνατο κρίκο» που βρίσκεται δίπλα του: την Ελλάδα!
Την ταλαιπωρημένη από την κρίση και σε κατάσταση εσωτερικής πολιτικής αποσύνθεσης Ελλάδα του Τσίπρα.
Κάποια στιγμή ο Τσίπρας πρέπει να απολογηθεί και γι’ αυτό:
Γιατί διαιώνισε την κρίση που τελείωνε το 2015,
γιατί υπέγραψε νέα μνημόνια, ενώ βγαίναμε τότε από τα μνημόνια,
γιατί στη συνέχεια ανέτρεψε τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που είχαν ξεκινήσει,
έσπειρε το διχασμό μέσα στη χώρα,
διέλυσε τα πάντα και εγκατέστησε τη γενικευμένη ανομία: Από τα «άβατα» των κουκουλοφόρων μέχρι τα «Γκούλανγκ» των λαθρομεταναστών, τις επιδρομές του «Ρουβίκωνα», μέχρι τη διάλυση των ποδοσφαίρου, μέχρι την απόπειρά του να ξεπουλήσει όλα τα εθνικά θέματα.
Η Ελλάδα του Τσίπρα, λοιπόν, παραμένει ο αδύνατος κρίκος, ο μόνος «εύκολος στόχος» για τον Ερντογάν…
Πέμπτον: Από την άλλη πλευρά, όμως, για τους Αμερικανούς υπάρχουν τα εξής «προπύργια» στην περιοχή:
Η Ελλάδα, το Ισραήλ, η Κύπρος και η Αίγυπτος (του Σίσι)!
Και οι τέσσερις αυτές χώρες φτάνουν με το παραπάνω για να καλύψουν «το κενό» της Τουρκίας, αλλά και για να συγκρατήσουν μιαν «ανεξέλεγκτη» Τουρκία.
–Το Ισραήλ έχει αδιαμφισβήτητο φιλοδυτικό και αντι-ισλαμικό προσανατολισμό και μεγάλη τεχνολογική ισχύ, αν και δεν διαθέτει στρατηγικό βάθος.
–Η Αίγυπτος έχει τεράστιο στρατηγικό βάθος: σε πληθυσμό είναι κατά 20% μεγαλύτερη της Τουρκίας, ενώ διαθέτει πλέον και φυσικούς πόρους που δεν διαθέτει η Τουρκία. Αν και υπολείπεται ακόμα σε οικονομική ισχύ.
–Ενώ η Κύπρος και η Ελλάδα είναι πλήρη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η Ελλάδα πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ. Ήδη οι αμερικανικές δυνάμεις που αποσύρονται από τον Ινσιρλικ της Τουρκίας αναζητούν εγκατάσταση στην Κρήτη και στη Λάρισα.
Μόνο που χωρίς την Ελλάδα, όλα αυτά τα «προπύργια» είναι σκόρπια και ασύνδετα μεταξύ τους. Δεν «δένουν» γεωπολιτικά…
Εδώ αποδεικνύεται και η μεγάλη στρατηγική διορατικότητα του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος ήδη από το 2013 ξεκίνησε το «στρατηγικό άξονα» Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και λίγο αργότερα τον συμπλήρωσε με το «στρατηγικό τρίγωνο» Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου.
Το παραδοσιακό κατεστημένο του Στέητ Ντιπάρτμεντ τότε δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς πάει να κάνει ο Σαμαράς. Και δεν πολύ-συμφωνούσε…
Ο Πρόεδρος Ομπάμα, ωστόσο, μετά την συνάντησή του με το Σαμαρά στο Λευκό Οίκο τον Αύγουστο του 2013, είχε αρχίσει να το αντιλαμβάνεται…
Ενώ σήμερα, επί Προεδρίας Τραμπ πλέον, με διακηρυγμένη αντί-ισλαμική και φίλο-ισραηλινή πολιτική, οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας βρίσκονται στο χειρότερο σημείο εδώ και πολλές δεκαετίες!
Κι όσα εγκαινίασε τότε ο Σαμαράς, τώρα πια αποκτούν νόημα, πιάνουν τόπο και σχηματοποιούνται.
Συμπέρασμα: Η γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας για τις ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή είναι δυσανάλογα μεγαλύτερη από… τα Σκόπια!
Και από το αν… τα Σκόπια θα μπουν ή όχι στο ΝΑΤΟ!
Για τους Αμερικανούς καλό θα ήταν να λυνόταν το πρόβλημα αυτό, αλλά κι αν δεν λυθεί – γιατί ο Ελληνικός λαός αρνείται να δώσει το όνομα της Μακεδονίας – δεν χάθηκε ο κόσμος!
Η γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας είναι δυσανάλογα μεγαλύτερη για τους δυτικούς συνολικά!
Αντίθετα:
Μια εσωτερικά διαλυμένη Ελλάδα (από τον Τσίπρα)
ή μια φιλανδοποιημένη Ελλάδα (από την Τουρκία)
ή μια ταπεινωμένη και εξοργισμένη Ελλάδα (λόγω Σκοπιανού),
θα ήταν πολύ μεγάλη απώλεια για τους δυτικούς σχεδιασμούς.
Χωρίς την Ελλάδα ή με «απενεργοποιημένη» την Ελλάδα, δεν μπορούν να σταθούν και να αποδώσουν οι «συνδυασμοί ισχύος» της Δύσης με τις άλλες τρείς χώρες-«προπύργια» στην περιοχή: το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο.
Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος-Ισραήλ είναι μια γεωστρατηγική αλυσίδα. Αν σπάσει ένας κρίκος, σπάει η αλυσίδα!
Η Ελλάδα του Τσίπρα είναι ο «αδύνατος κρίκος» αυτή τη στιγμή. Ο Ερντογάν προσπαθεί να τον «σπάσει»…
Και η Δύση έχει κάθε λόγο να ΜΗΝ σπάσει ο κρίκος-Ελλάδα και να λειτουργήσει η «αλυσίδα».
Συμπέρασμα τελικό:
Για να μετατραπούμε από «αδύνατος κρίκος» στο έλεος του Ερντογάν, σε «προπύργιο ασφαλείας» στην περιοχή μας, πρέπει να διώξουμε τους «καταληψίες»!
Ο Τσίπρας πρέπει να φύγει, το συντομότερο.
Η Ελλάδα να ξανά-σταθεί στα πόδια της, το συντομότερο. Και να ανακτήσει την αποτρεπτική της ισχύ, με τον βοήθεια και των συμμάχων της: Ατλαντικών και τοπικών-περιφερειακών.
Που όλοι τους πλέον βλέπουν την Ελλάδα διαφορετικά. Αρκεί και μείς να δούμε διαφορετικά τον εαυτό μας και τη θέση μας στον κόσμο…
