Η Αννα Βαγενά, επί 45 χρόνια σύντροφος του Λουκιανού Κηλαηδόνη, αποφάσισε να εκθέσει σε λαϊκό προσκύνημα τη σορό του σπουδαίου συνθέτη και τραγουδιστή, του ανθρώπου που συμβόλισε πράγματα και κυρίως συναισθήματα και στάσεις ζωής επί δεκαετίες. Μέσα στο «Μεταξουργείο», το θέατρο που μαζί ίδρυσαν. Αν με ρωτάτε, δεν είναι του γούστου μου αυτή η λογική. Με ξεπερνά. Για μένα το πένθος είναι μια υπόθεση εσωτερική, ιδιωτική, με τη μικρότερη δυνατή έκθεση του νεκρού. Χωρίς θεατρικότητα, με τιμή. Για μένα…
Η γνώμη μου επίσης είναι -κυρίως και πάνω απ΄ όλα- ότι ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα να θρηνήσει, να πενθήσει τον άνθρωπό του όπως επιθυμεί, όπως νιώθει, όπως πιστεύει ότι ο νεκρός θα επιθυμούσε. Χωρίς να έχει το επιπλέον βάρος της δημόσιας γνώμης που γίνεται λιθοβολισμός _ αυτό δηλαδή που συμβαίνει από το πρωί με την περίπτωση της Βαγενά. Από πού και ως πού, λέει, θα εκθέσει τη σορό σε λαϊκό προσκύνημα; Τη σορό του συζύγου και πατέρα του παιδιού της, ε;
Ας αφήνουμε τον κυνισμό και το τικ του κατήγορου στην άκρη, ας βρούμε πάλι το μέτρο το ανθρώπινο, τη συμπόνοια και ας σκεφτούμε. Ο Κηλαηδόνης αγαπήθηκε βαθιά. Ο θάνατός του συγκίνησε την Ελλάδα. Δείτε τους ποταμούς θλίψης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πώς ο καθένας αισθάνθηκε την ανάγκη να γράψει κάτι δημοσίως, έναν μικρό επικήδειο για τον δικό μας Λουκιανό, αυτόν που εμείς προλάβαμε, αντιληφθήκαμε, προσαρμόσαμε σε αυτό που είμαστε. Ομως ο Κηλαηδόνης δεν ήταν δικός μας, ήταν κυρίως ο Λουκιανός των θυγατέρων, της γυναίκας, των στενών συγγενών και των αγαπημένων φίλων του.
Γιατί να μην τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα και μάλιστα στο θέατρο που δημιούργησε μαζί με τη συζυγό του; Γιατί, όταν έγινε το ίδιο με τον σπουδαίο Λευτέρη Βογιατζή, ουδείς αντέδρασε αλλά ανακουφιστήκαμε με τη δυνατότητα ενός τελευταίου αποχαιρετισμού; Πόσο μάλιστα στην περίπτωση του Κηλαηδόνη που, αν και η στάση ζωής του ήταν διακριτική, αποτραβηγμένη, το έργο του είχε τον χαρακτήρα του λαϊκού, με την έννοια ότι απευθυνόταν σε μεγάλο μέρος του κοινού και σε μεγάλο βάθος του. Και σε πολλές εκφράσεις: ερωτικές, πολιτικές, φιλικές, συνύπαρξης.
Μπορεί η Αννα Βαγενά στο παρελθόν, κυρίως με την κοινοβουλευτική της παρουσία, να έχει προκαλέσει σχόλια και γέλια και κριτική. Ορθώς και δικαίως. Προσωπικά μου προκαλούσε έναν διαρκή εκνευρισμό αυτή η στάση. Ομως αυτό το γεγονός, η άνεση που έχουμε να την κρίνουμε δεν μας επιτρέπει να περάσουμε το ύστατο όριο χλευάζοντας τον τρόπο που επιλέγει να πενθήσει τον σύζυγό της. Και, εξάλλου, πού ξέρω εγώ –και σύ αναγνώστη– τι πραγματικά ήθελε ο Κηλαηδόνης; Είμαι σίγουρη πως η σύζυγός και θυγατέρες του ξέρουν καλύτερα από όλους μας.
Ολα τα άλλα είναι θέματα αισθητικής, γούστου, παιδείας, προσλαμβανουσών. Εχω βιώσει στο στενό μου περιβάλλον και την κηδεία του χωριού με τη σορό στο σπίτι επί δυο ημέρες και εκατοντάδες ανθρώπους στο προσκέφαλό του νεκρού να μιλούν και να μοιρολογούν. Εχω βιώσει και την εμπειρία του κλειστού φερέτρου και του λυγμού που πνίγεται πίσω από μαύρα γυαλιά ηλίου.
Ας ξεβολευτούμε από τη συνθήκη που είμαστε γράφοντας τα χολερικά για τη Βαγενά αυτή την ώρα. Ας θυμηθούμε τι σημαίνει συναισθηματικά και εγκεφαλικά πένθος. Πριν κάνουμε ένα ακόμα ρεκόρ κυνισμού και κριτικής-ξεσκίσματος.
Κατερίνα I. Ανέστη
