Πόσες γενιές θα πάνε χαμένες αν επαληθευτεί η πρόβλεψη του Τόμσεν, για μείωση της ανεργίας στα προ κρίσης επίπεδα το 2038; Ο συναγερμός θα έπρεπε ήδη να ηχεί. Αλλά ποιος να πατήσει το κουμπί;
Πριν από εξι χρόνια, στην αρχή της κρίσης, ο σύμβουλος του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, o Ιταλός Τομάζο Σκιόπα, είχε κάνει την πρόβλεψη ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί 10-15 χρόνια για να ανακάμψει (εδώ). Ελάχιστοι έδωσαν σημασία. Ο τότε Πρωθυπουργός , αλλά και όλοι διάδοχοί του μέχρι σήμερα (Σαμαράς, Τσίπρας) διαβεβαίωναν ότι με τη λήξη του Μνημονίου, που είχαν υπογράψει, θα ερχόταν η ανάπτυξη και η Ελλάδα θα έβγαινε από την κρίση.
Ο Σκιόπα είναι πλέον μακαρίτης (πέθανε ένα μήνα μετά από τότε που έκανε την πρόβλεψη), αλλά φαίνεται ότι δικαιώνεται. Αν δεν συμβεί κάτι συνταρακτικό, η Ελλάδα δεν θα βγει από την κρίση το 2020 (δεκαετία από την πρόβλεψη) και θα δούμε, Θεού θέλοντος, τι θα γίνει το 2025 (15ετία).
Τώρα ο Τόμσεν του ΔΝΤ κάνει μια πιο εφιαλτική πρόβλεψη. Βεβαίως, στον σημερινό ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο οποιαδήποτε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δικαιολογούνται εφησυχασμοί και εξυπνακισμοί. Με έναν εξυπνακισμό απάντησαν κάποιοι συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα. Του στιλ «τι μιλάει αυτός, που έχει πέσει έξω σε όλες τις προβλέψεις», ενώ οι ίδιοι έχουν πέσει μέσα σε όλα όσα έλεγαν και γι’ αυτό τρέχουν και δεν φτάνουν (εδώ).
Αν μεν ο Τόμσεν πέσει έξω, χαράς ευαγγέλια. Μόνο που δεν το ξέρουμε, για να μπορούμε να παριστάνουμε τους έξυπνους εφησυχάζοντας και κάνοντας προβλέψεις σαν κι αυτήν.
Αλλά όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι ο εφιάλτης που περιγράφει ο Τόμσεν δεν θα περάσει εύκολα και γρήγορα. Για να συμβεί το αντίθετο, πρέπει να συντρέχουν πολλές προϋποθέσεις:
Το κράτος να βρει λεφτά για να κάνει δημόσιες επενδύσεις (κεϊνσιανή πολιτική). Αλλά πού να τα βρει έτσι χρεοκοπημένο που είναι και με το βουνό του χρέους από πάνω του;
Η ιδιωτική οικονομία να κάνει τις επενδύσεις που δεν μπορεί να κάνει το κράτος (φιλελεύθερη πολιτική). Πώς θα γίνει αυτό, όταν υπάρχει αβεβαιότητα (πολιτική, οικονομική, νομισματική ), η φορολογία είναι υψηλή κτλ;
Βασικοί τομείς της οικονομίας, που απορροφούσαν άλλοτε μεγάλο κομμάτι του εργατικού δυναμικού (πχ Οικοδομή) είναι σχεδόν νεκροί και δεν διαφαίνεται προοπτική ανάκαμψης.
Δεν υπάρχουν άλλοι τομείς της οικονομίας (πλην του Τουρισμού), που να είναι σε θέση να απορροφήσουν τους ανέργους, ενώ ακόμη και ενδεχόμενη επαλήθευση των προβλέψεων για υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης δεν μεταφράζεται σε γρήγορη δημιουργία πολλών χιλιάδων θέσεων εργασίας, όπως έχει ανάγκη η Ελλάδα.
Σύμφωνα με μια εκτίμηση, η ελληνική οικονομία θα χρειαστεί περίπου 100 δισεκατομμύρια ευρώ για επενδύσεις έως το 2020, προκειμένου να επανέλθει στο επίπεδο παραγωγής που είχε το 2008 (εδώ). Υπάρχει κάποιο σχέδιο για να βρεθούν; Η σημερινή κυβέρνηση δεν πολυνοιάζεται γι’ αυτά, άλλα την καίνε: πώς θα ελέγξει την ενημέρωση (τα κανάλια τις προάλλες, τον ΔΟΛ τώρα), πώς θα μείνει στην εξουσία (απόπειρες αλλαγής του εκλογικού νόμου). Αλλά και από την αντιπολίτευση δεν ακούμε κάποιο συγκροτημένο σχέδιο.
Αν δεν αλλάξουν αυτά, μήπως το πιθανότερο είναι να επαληθευτεί η πρόβλεψη του Τόμσεν; Κι αν επαληθευτεί, πόσες γενιές θα πάνε χαμένες; Ο συναγερμός για την αποτροπή αυτού του εφιάλτη θα έπρεπε ήδη να ηχεί. Αλλά ποιος να πατήσει το κουμπί;
ΥΓ. Εντάξει, ο Τόμσεν είναι γνωστός «ανθέλληνας» και κάνει τέτοιες προβλέψεις. Αλλά προσέξτε (εδώ και εδώ) ότι ακριβώς τις ίδιες κάνει από το 2013 μέχρι σήμερα και ο υπεράνω υποψίας καθηγητής Σάββας Ρομπόλης. Ελπίζω οι εξυπνάκηδες του πρωθυπουργικού γραφείου να μην τον εντάξουν κι αυτόν στους εχθρούς (τους).
Γιώργος Καρελιάς
