Σε ζαριά, με διακύβευμα το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης, έχει εξελιχθεί ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών στην Γαλλία…
Η επί χρόνια καταγραφόμενη ενίσχυση της άκρας δεξιάς και της οικογένειας Λεπέν, προκαλούσε ερωτηματικά και ανησυχίες στην δημοκρατική Γαλλία και την πλειονότητα των χωρών μελών της ΕΕ, αλλά σε “θεωρητικό” επίπεδο. Και απόσταση σχετικής ασφάλειας. Υπήρχε πάντα η βεβαιότητα (που επαληθευόταν στις κάλπες), ότι στον κρίσιμο δεύτερο γύρο, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο αντιευρωπαϊσμός θα ξανακλεινόταν στο καβούκι του. Σήμερα, τα πράγματα δεν έχουν έτσι…
Οι δημοσκοπήσεις, αλλά και η αίσθηση στα παριζιάνικα πεζοδρόμια, προειδοποιούν: Η Μαρί Λεπέν, όχι μόνο είναι απολύτως σίγουρο ότι θα είναι η βασική διεκδικήτρια της προεδρίας στον δεύτερο γύρο με ισχυρές πιθανότητες να επικρατήσει και σ’ αυτόν, αλλά -το εφιαλτικότερο- δεν αποκλείεται το “ζευγάρι” που θα συγκρουστεί σ’ αυτόν τον δεύτερο γύρο, να είναι αυτή και ο κομμουνιστής Μελανσόν! Ένας εξίσου με την Λεπέν ακραίος αντιευρωπαϊστής, που εκκινεί από άλλο άκρο, αλλά στοχεύει κι’ αυτός στο ίδιο αποτέλεσμα. Την διάλυση της Ευρώπης, τον απομονωτισμό της Γαλλίας, την θεμελίωση προϋποθέσεων για την επιστροφή της “Γηραιάς” στις προ 100ετίας εκρηκτικές συνθήκες διχασμού και ολέθρου…
Δεν είναι το πιθανότερο σενάριο. Ενισχύεται, μεν, άκρως εντυπωσιακά ο Μελανσόν (ο οποίος, εδώ είναι το “κωμικό”, θα κάνει κόμμα… μετά τις εκλογές!), αλλά οι εκτιμήσεις, δημοσκοπικές και σε μεγάλο βαθμό… ευχολογικές, βλέπουν για δεύτερο διεκδικητή της γαλλικής προεδρίας τον κεντρώο Μακρόν, ενδεχομένως και τον δεξιό Φιγιόν, παρά το στραπατσάρισμα του από την ομοβροντία αποκαλύψεων σκανδάλων και εκμετάλλευσης δημόσιου πλούτου, τόσο του ιδίου όσο και του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος του.
Ζούμε στον αστερισμό της “αντισυστημικής ψήφου”. Η εκλογή Τσίπρα, Τράμπ, η παρ’ ολίγο εκλογή ακροδεξιού στην Ολλανδία, σε μεγάλο βαθμό το brexit, δεν καταγράφουν μόνο τις αδυναμίες ή (και) τις ανικανότητες του συστήματος ν’ αφουγκραστεί τις ραγδαίες εξελίξεις και να προσαρμοσθεί και να πολιτευθεί ανάλογα, αλλά και τα αδιέξοδα της κοινωνίας: από την μια έχει σιχαθεί το σύστημα που δεν προσαρμόζεται και δεν αλλάζει προς το καλύτερο την ζωή της, κι’ από την άλλη δεν θέλει να γίνει καμιά αλλαγή!
Οι λαοί δεν βλέπουν. Μόνο ακούν. Άκουσαν (και ψήφισαν…) το “σύστημα” να τους διαβεβαιώνει ότι “ο γάιδαρος πετάει”, και τώρα στρέφονται οργισμένοι εναντίον του όχι επειδή τους είπε ψέμματα, αλλά επειδή δεν… έκανε τον γάιδαρο να πετάξει! Κάποια ιδίαν πείρα έχουμε και στα καθ’ ημάς…Και τώρα το φτύνουν άκριτα (όπως άκριτα το είχαν εμπιστευθεί…) και στρέφονται θυμωμένοι και απογοητευμένοι, πλην μετά Βαΐων και κλάδων, στους επόμενους μαθητευόμενος μάγους που τους τάζουν να… κάνουν τον γάιδαρο να πετάξει!
Το προεκλογικό κλίμα στην Γαλλία, και η αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα, δείχνουν ότι έτσι πορεύεται η Ευρώπη. Και τώρα ,πια, ξέρουμε πως δεν μιλάμε για “ευρωσκεπτικισμό”, που με εποικοδομητικές αντιρρήσεις και παρεμβάσεις μπορεί και να θέλει μια καλύτερη Ευρώπη, αλλά για ξεκάθαρο, ακραίο, ρατσιστικό ή ιδεοληπτικό (στην περίπτωση Μελανσόν, που τονίζει ότι “αυτός, δεν είναι Τσίπρας…”) αντιευρωπαϊσμό. Μια άκρως επικίνδυνη αναβίωση των ευρωπαϊκών πολιτικό-οικονομικών εθνικισμών, που πυροδότησαν τον περασμένο αιώνα δύο παγκόσμιους πολέμους και ποταμούς αίματος. Αυτό το “ποτέ πια!” φιλοδόξησε να εγγυηθεί πριν 65 χρόνια η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης. Και για δεκαετίες, το εξασφάλισε.
Με ολιγωρίες, αδυναμίες, στείρες γραφειοκρατίες και εθνο-εγωϊσμούς, οι πολιτικοί επίγονοι των μεταπολεμικών οραματιστών του ευρωπαϊσμού, αποδείχθηκαν αμήχανοι, “κόλλησαν” όταν η πραγματικότητα έφερε προβλήματα και εξελίξεις που δεν είχαν προβλεφθεί. Και οι ανιστόρητες κοινωνίες, αντί να θέλουν ν’ αλλάξουν διαχειριστή της ευρωπαϊκής “πολυκατοικίας”, είναι έτοιμοι να την κατεδαφίσουν. “Εθνικά περήφανοι”, δεν φοβούνται την επανάληψη της Ιστορίας. Είτε ως τραγωδία, είτε ως φάρσα…
Εδώ, στην προβληματική γωνιά μας, που ζούμε αυτάρεσκα, ακόμη και στην μιζέρια μας, με το πνεύμα του επαρχιωτισμού που μας διακρίνει, η κυβέρνηση των Συριζανέλιων, έπαιξε καθυστερήσεις (που μας επιβάρυναν με δεκάδες δισ!), ποντάροντας στις… γερμανικές εκλογές, και την “αλλαγή του κλίματος” που θα σηματοδοτούσε τυχόν ανάδειξη Σούλτς στην καγκελαρία. Ονειρώξεις…
Στην Γερμανία, το διακύβευμα των εκλογών του Σεπτεμβρίου δεν είναι η παραμονή της χώρας στην Ευρώπη, ούτε η επιβίωση της ΕΕ. Στην Γαλλία, συμβαίνει το εντελώς αντίθετο, Και η αποσάθρωση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, δεν θα περιμένει τον… δεύτερο γύρο, θ’ αρχίσει από μεθαύριο, αν οι δύο τελικοί διεκδικητές της προεδρίας είναι οι Λεπέν-Μελανσόν…
