Η Φώφη Γεννηματά κάνει σήμερα κάτι σαν πάρτι. Και μάλιστα στο Κάραβελ… Εχει καλέσει όλους τους απολωλότες του ΠΑΣΟΚ, πρώην, νυν και επίδοξους βουλευτές, να προσέλθουν και να μαζευτούν πάλι κάτω από την ομπρέλα της (βολικής ως προς την ονομασία) «Δημοκρατικής Συμπαράταξης», να δείξουν ότι μόνο αυτοί μπορούν να κινήσουν κάποια διαδικασία – έστω και με παλαιοκομματικά χαρακτηριστικά που είναι πολύ κρυμμένα αν και όλοι ξέρουν πού και πώς – και να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι κάτι κινείται στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Με όρους πραγματιστικούς, αυτό συμβαίνει. Και κάποιος πρέπει να αποδείξει ότι ισχύει το αντίθετο.
Η Φώφη Γεννηματά την Πέμπτη υπέγραψε σύμφωνο πολιτικής συμβίωσης με τον Γιώργο Παπανδρέου, με μία κίνηση που στην ουσία ακύρωσε τις φιλοδοξίες της άλλης παράλληλης πρωτοβουλίας τριών προσώπων με εκσυγχρονιστικό προφίλ: της Αννας Διαμαντοπούλου, του Γιάννη Ραγκούση και του Γιώργου Φλωρίδη, οι οποίοι την Κυριακή παρουσιάζουν την δική τους ιδέα για την ανασυγκρότηση του χώρου, αλλά με μία μεγάλη έλλειψη: τον μηχανισμό, την οργάνωση και – εν τέλει – το κόμμα. Στην πραγματικότητα, το έργο τους έγινε τώρα δυσκολότερο.
Δεδομένου ότι στη συζήτηση της Κεντροαριστεράς συμμετέχει με έναν δικό του τρόπο και το Ποτάμι, η εμπειρία από το εγχείρημα του Σταύρου Θεοδωράκη θα έπρεπε να δίνει σε όλους διδάγματα. Δημιουργήθηκε πριν από τρία χρόνια ένας φιλόδοξος νεωτερικός σχηματισμός, με ωραίες ιδέες, ωραία επικοινωνιακή πολιτική και αισθητική και που ομολογουμένως εξέφρασε ανησυχίες κάποιας σημαντικής μερίδας απογοητευμένων πολιτών που δεν ήταν πρόθυμοι, ούτε και επρόκειτο να «τσιμπήσουν» στην μηδενιστική λογική και πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Η απουσία όμως κομματικής δομής και οργάνωσης αναδείχθηκε στην μεγαλύτερη αδυναμία του Ποταμιού. Παρά την ελκυστικότητά του, δεν κατάφερε να λειτουργήσει δομημένα, να έχει μία ιεραρχία και να παίξει εν τέλει τον ρόλο που πολλοί προσδοκούσανν από αυτό.
Τα συμπτώματα αυτά διαμορφώνουν σήμερα την εικόνα στον χώρο της Κεντροαριστεράς, με αποτέλεσμα η Φώφη και ο «τελειωμένος» Παπανδρέου να δίνουν την εντύπωση ότι είναι οι μόνοι που μπορούν να δώσουν μία επίφαση δυναμικής στον χώρο.
Η σύμπραξή τους μοιραία διαμορφώνει μία νέα κατάσταση, η οποία απομένει να δοκιμαστεί σε πολλά πεδία και στην οποία πλέον καλούνται να απαντήσουν όλοι οι υπόλοιποι, έχοντας χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Αν αναλογιστεί δε κάποιος και τις εξελίξεις που επακολούθησαν, βλέπει ότι στην πολιτική σημασία έχει ποιος κάνει την κίνηση και πότε. Με το πού συμφώνησαν Γεννηματά και Παπανδρέου, η Δημοκρατική Συμπαράταξη έγινε η τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη, με την επιστροφή του Γρηγοράκου και την προσχώρηση του Ιλχάν, που μέσα σε λίγες ώρες έφυγε από το Ποτάμι και εντάχθηκε επισήμως στις τάξεις της. Ως εικόνα, δημιουργεί μία εντύπωση.
Οι πρώτες ανεπίσημες αντιδράσεις από την ομάδα των «3» και από το Ποτάμι ήταν πώς, αφενός, «πρόκειται για συγκολλήσεις παλαιών υλικών που δεν προσθέτουν αλλά αφαιρούν» και, αφετέρου, ότι «δεν χρειαζόμαστε ένα λιγότερο ή περισσότερο πράσινο ΣΥΡΙΖΑ». Είναι προσεγγίσεις κατ’ αρχήν ορθολογικές και αντιληπτές, όμως έχουν μία απάντηση: όσο οι υπόλοιποι συζητούν θεωρητικά και φιλοσοφικά η Φώφη και ο Παπανδρέου κάνουν έστω κάτι. Το οποίο προφανώς και θα δοκιμαστεί και θα κριθεί από τους πολίτες. Και εν τέλει, τίθεται το ζήτημα και κάπως αλλιώς: αν η Φώφη δεν είχε κάνει την κίνηση αυτή, τι πιθανότητες θα υπήρχαν είτε για την Δημοκρατική Συπαράταξη είτε για την Κεντροαριστερά εν γένει, να διεκδικήσει κάτι παραπάνω στις επόμενες εκλογές;
Από εκεί κι έπειτα, ό,τι και αν ακουστεί στις συναθροίσεις της Κεντροαριστεράς αυτό το Σαββατοκύριακο, τα ουσιαστικά ερωτήματα θα περιμένουν απάντηση. Θα είναι κάτι σαν πολιτικό τσεκ απ.
Η νέα πραγματικότητα στον χώρο θα διαμορφωθεί από τη στάση και τις διαθέσεις προσώπων με καθοριστικούς ρόλους:
– Τι θα κάνει ο Βαγγέλης Βενιζέλος; Η επιστροφή του «αποσυνάγωγου» Παπανδρέου στον χώρο προφανώς και δεν τον βρίσκει ικανοποιημένο. Είτε για προσωπικούς, είτε για καθαρά πολιτικούς λόγους, ο Βενιζέλος ήταν ο άνθρωπος που σήκωσε το βάρος της αντιπαράθεσης με την παραφροσύνη του ΣΥΡΙΖΑ, προειδοποίησε, μίλησε στην Βουλή και δικαιώθηκε πολιτικά για σχεδόν όλα όσα είχε επισημάνει τα τελευταία δύο χρόνια. Αναμένεται να μιλήσει την Κυριακή στην ΚΕ του ΠΑΣΟΚ και από τα όσα θα πει θα καταλάβουμε τις διαθέσεις του
– Τι θα κάνουν Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης και Φλωρίδης; θα προχωρήσουν σε δημιουργία ενός νέου κόμματος το οποίο θα συγκρουστεί με την πολιτική τους κοιτίδα (γιατί έτσι θα το παρουσιάζουν η Φώφη και ο Γώργος) και εν τέλει πόσο διαφορετικά πράγματα θα λέει και θα διεκδικεί αυτό;
– Τι θα κάνει ο Σταύρος Θεοδωράκης; Με το κόμμα του να φυλλορροεί, από τι θέση θα μιλήσει τους επόμενους μήνες και με ποιον; Το μόνο που του δίνει ένα προβάδισμα θεωρητικό, είναι πως αν θέλει να προτιμήσει την συνομιλία με τους «3», είναι ο μόνος που έχει έστω μία κομματική πινακίδα, κάποιους ακόμη βουλευτές και από αυτήν άποψη μιλά με άλλους όρους, καθώς Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης και Φλωρίδης είναι τρεις πολιτικές μονάδες που τα ξαναβρήκαν και πρέπει να εξηγήσουν τι θέλουν να κάνουν.
Ολα αυτά συνοψίζουν εν πολλοίς την συζήτηση στην Κεντροαριστερά και αποκαλύπτουν την ουσία του προβλήματος: το θέμα δεν είναι κατω από ποια ομπρέλα θα βρεθούν κάποια πρόσωπα για να συμφωνήσουν σε ένα πολιτικό πρόγραμμα, ή στην πιο φιλόδοξη εκδοχή, σε ένα όραμα για την Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι πώς τα πρόσωπα θα παραμερίσουν τις φιλοδοξίες τους και κυρίως: ποια θα είναι η στρατηγική των συμμαχιών τους στο μετεκλογικό σκηνικό.
Αν η Φώφη και ο Γιώργος αποκλείουν εκ προοιμίου την συνεργασία με τον Μητσοτάκη και λοξοκοιτάξουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που εκ των πραγμάτων θα απαντηθεί αργά ή γρήγορα, οι εξελίξεις θα είναι συγκεκριμένες: ο Βενιζέλος και κάποιοι άλλοι θα αποστασιοποιηθούν και οι πολίτες θα επιλέξουν.
Αν συγκροτηθεί ένας προγραμματικός λόγος με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (φιλοευρωπαϊκή πολιτική μεταρρυθμίσεων για την παραμονή στο ευρώ, με στοιχεία κοινωνικής πολιτικής συμβατής με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία) και διάθεση να συμμετάσχουν στην διακυβέρνηση, τότε όλοι θα μπορούσαν να βρεθούν κάτω από την ίδια πολιτική στέγη. Και να αποτελέσουν έναν νέο πόλο, με εμπειρία στην άσκηση της διακυβέρνησης, που θα μπορούσε να παίξει κομβικό ρόλο. Κάποιες πρώτες ενδείξεις για αυτά θα έχουμε μετά το τσεκ απ του Σαββατοκύριακου.
