Δεν είναι δογματικός και δεν διαφωνεί με πωλήσεις περιουσιακών στοιχείων, ούτε είναι οπαδός των μονοπωλιακών καταστάσεων, είπε ο Πάνος Σκουρλέτης.
Είναι μία δήλωση με την οποία ο κάθε πολίτης θα μπορούσε να συμφωνήσει. Στην εποχή μας ο μεγαλύτερος κίνδυνος για μία χώρα, μία οικονομία, είναι η ιδεοληψία που οδηγεί σε θέσεις οι οποίες δεν αποδεικνύονται επιστημονικά, απόψεις που δεν ακουμπούν στην πραγματικότητα και δογματικές αγκυλώσεις που εν τέλει εκείνο που πετυχαίνουν είναι να προωθούν λύσεις εκ προοιμίου αποτυχημένες.
Στην εποχή μας το συμφέρον του λαού δεν άλλαξε σε σχέση με το παρελθόν. Αλλαξε, όμως, ο τρόπος, οι μέθοδοι και τα εργαλεία που χρησιμοποιείς για να το υπηρετήσεις.
Στην εποχή μας, αλλά και σε όλες τις ιστορικές περιόδους που πέρασαν, το κυρίαρχο στοιχείο για την πρόοδο ήταν η δυνατότητα να παράγεις όσο το δυνατόν περισσότερα και καλύτερα προϊόντα ή υπηρεσίες.
Τώρα με την παγκοσμιοποίηση το προαναφερόμενο στοιχείο αναβαθμίστηκε στον υπερθετικό βαθμό και έχει καταστεί παράγοντας ζωής ή θανάτου.
Ο ανταγωνισμός έγινε πλανητικός, έχει οξυνθεί σε τέτοιο σημείο, που η αδύναμη και μη ανταγωνιστική οικονομία κινδυνεύει με κρίση διαρκείας και οι πολίτες με φτώχεια και μιζέρια.
Στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης το μη ανταγωνιστικό κράτος, η μη ανταγωνιστική επιχείρηση δεν υπάρχει απλώς φόβος να καταστραφούν, είναι σίγουρο πως θα καταστραφούν. Το μόνο όπου δεν είναι γνωστό είναι το πότε ακριβώς θα συμβεί αυτό, δηλαδή ο χρόνος του επερχόμενου με μαθηματική ακρίβεια τέλους.
Τούτων λεχθέντων, προσυπογράφουμε απόλυτα τα λεχθέντα από τον υπουργό Εσωτερικών, πολύ περισσότερο όταν η αναφορά γίνεται για τη ΔΕΗ.
Και θα θέσουμε ένα απλό ερώτημα. Τί ζητάμε από τη ΔΕΗ; Να παράγει φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα, ασφαλώς. Αν η ΔΕΗ είναι ανταγωνιστική έχει καλώς, μπορεί να παράσχει φθηνό ρεύμα. Αν, όμως δεν είναι; Αν οι ιδιώτες είναι πιο ανταγωνιστικοί τί κάνουμε; Σημασία έχει ποιος έχει την ιδιοκτησία των μέσων ή ποιος είναι πιο παραγωγικός και αποτελεσματικός;
Και να μην ξεχνάμε ότι στο παρελθόν πλήρωσε πολύ ακριβά ο λαός αντιπαραγωγικές επιχειρήσεις του Δημοσίου, όπως για παράδειγμα η Ολυμπιακή. Επιχειρήσεις που δημιουργούσαν ελλείμματα τα οποία κάλυπταν οι φορολογούμενοι, επιχειρήσεις οι οποίες είχαν γίνει αποθήκες εργαζομένων, επιχειρήσεις που τις χρησιμοποιούσαν οι πολιτικοί για να κάνουν τα ρουσφέτια τους και να διορίζουν τα δικά τους παιδιά.
Αυτό θέλουμε και με τη ΔΕΗ και τις άλλες επιχειρήσεις του Δημοσίου; Αν, ναι ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; Μα, αυτός που πλήρωνε πάντα. Ο ελληνικός λαός.
Εχει επίσης δίκιο ο Πάνος Σκουρλέτης όταν λέει πως δεν είναι δυνατόν να σε εκβιάζουν με την πώληση μονάδων της ΔΕΗ μέχρι τον Ιούλιο του 2018. Πρόκειται για αισχρό εκβιασμό, για απίστευτα αντιοικονομική και αντιεπιχειρηματική προσέγγιση, η οποία θα έχει σαν αποτέλεσμα όχι να πουλήσεις και αξιοποιήσεις ένα περιουσιακό στοιχείο, αλλά να ξεπουλήσεις όσο – όσο επειδή κάποιοι δανειστές έχουν άλλα συμφέροντα.
Οχι κύριοι αυτό είναι έγκλημα. Ναι στις ιδιωτικοποιήσεις λοιπόν, όταν αυτές υπηρετούν τη χώρα και τους πολίτες, όχι όμως στο ξεπούλημα με όρους, που δεν σέβονται ούτε καν τους κανόνες της υγιούς λειτουργίας της αγοράς.
Τέλος, σε όσους διαφωνούν θα ήθελα να επισημάνω ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν υπάρχουν, μπλε, πράσινες, ροζ ή κόκκινες οικονομίες στο σκέλος της παραγωγής. Υπάρχουν ανταγωνιστικές ή νεκρές.
Εξάλλου, όπως έλεγε και ο αναμορφωτής της σύγχρονης Κίνας ο Τενγκ Χσιάο Πινγκ, δεν έχει σημασία αν είναι άσπρη ή μαύρη η γάτα. Σημασία έχει να πιάνει ποντίκια.
Θανάσης Λυρτσογιάννης
