O Λουκιανός Κηλαηδόνης είναι ένας από τους 4.000 νεκρούς συμπολίτες που αποτεφρώνονται κάθε χρόνο στη Βουλγαρία επειδή, απλώς, το κράτος και οι Δήμοι δεν τολμούν να σταθούν απέναντι στην Εκκλησία..
Οταν πεθάνω θέλω να με τυλίξουν σφιχτά με νάιλον, σαν χαλί που μόλις πλύθηκε, σαν μούμια αυτών των καιρών. Και μετά να με βάλουν μέσα σε ένα κουτί από σκληρό χαρτόνι. Να με βλέπεις από μακριά και να νομίζεις πώς είμαι καινούργιο ψυγείο. Εντάξει, κρύος θα είμαι.
Δύο άνδρες με μάσκα θα με σηκώσουν και θα με τοποθετήσουν σε ένα καρότσι. Δεν θα βραχούμε στα νερά της Αχερουσίας. Ενας μακρύς και στενός διάδρομος. Η αίθουσα με τους τρεις φούρνους. Θα με βάλουν στον μεσαίο. Σωστή επιλογή και εγώ αυτόν θα διάλεγα, πρέπει να έχει πιο πολύ ζέστη εκεί. Θα με σπρώξουν μέσα όπως η μάνα μου έβαζε στο φούρνο τη φόρμα με το κέικ –μαμά είσαι εκεί;
Τρεις γλώσσες φωτιάς θα πέσουν πάνω στο κουτί με το κορμί μου. Η πόρτα πίσω μου θα κλείσει. Και για 90 λεπτά θα καίγομαι. Για φαντάσου, θα καώ πριν καν φτάσω στην κόλαση. Ένα κομμάτι μου θα γίνει καπνός, αιώνιο ταξίδι στον ουρανό. Ο υπόλοιπος θα είμαι θράκα, ένας σωρός από φωτιά και κόκκαλα –αυτό δεν είναι η ψυχή του ανθρώπου; Τότε ο υπάλληλος θα ανοίξει την πόρτα και με ένα σίδερο θα διαλύσει το κρανίο μου. Πριν από λίγα λεπτά είχε ένα μυαλό εκεί μέσα. Με νεκρές σκέψεις και απολιθωμένα συναισθήματα που κανένας δεν μπορούσε να διαβάσει εκτός από μένα.
Τώρα είμαι μία έρημος από στάχτη και κόκκαλα. Χωράω σε ένα μεταλλικό κουτί που τοποθετείται σε μία εσοχή κάτω από τον φούρνο. Ενα φτυάρι θα με μαζέψει και θα με ρίξει εκεί. Ο υπάλληλος θα πάρει το κουτί και θα αδειάσει το ζεστό περιεχόμενό του σε ένα χωνευτήρι. Η στάχτη και τα οστά θα αλεστούν και θα δώσουν μία σκόνη με σκούρο γκρι χρώμα. Θα ήθελα να μπω σε ένα δοχείο σαν βάζο. Και μετά να σκορπιστώ από αγαπημένα χέρια εκεί που έχω ζητήσει. Ετσι δεν με φοβίζει η ανυπαρξία. Θα είμαι παντού.
Ελπίζω όλο αυτό να μου συμβεί στην Ελλάδα. Να μου μένουν δηλαδή τόσες μέρες μέχρι να δημιουργηθούν και εδώ αποτεφρωτήρια νεκρών. Αλλά επειδή ο χρόνος είναι πάντα με την Εκκλησία φοβάμαι ότι και εγώ στη Βουλγαρία θα καταλήξω. Στους καιρούς μας αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας ή νεκρός προς αποτέφρωση, η Βουλγαρία είναι πιο βολική λύση. Κάθε χρόνο 4.000 Ελληνες νεκροί αποτεφρώνονται στη γείτονα.
Ακόμα ένας συνάνθρωπος μας, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ακολούθησε τη μετανάστευση προ της μετάστασης στους αιώνιους λειμώνες. Η σορός του αποτεφρώθηκε στη Βουλγαρία. Στην Ελλάδα του αιώνα μας δεν λειτουργούν, ακόμα, αποτεφρωτήρια αν και ο σχετικός νόμος ψηφίστηκε πριν από τρία χρόνια. Και ενώ οι δήμαρχοι της πρωτεύουσας και της Θεσσαλονίκης έχουν εκδηλώσει την πρόθεση να δημιουργήσουν υποδομές, διστάζουν για λόγους που όλοι μπορούμε να φανταστούμε. Και ο Μπουτάρης, που αν μη τι άλλο, είχε την οδυνηρή εμπειρία της μεταφοράς προσώπου στη Βουλγαρία, διστάζει μπροστά στον Ανθιμο.
Η Ελληνική Κοινωνία Αποτέφρωσης και ο βουλευτής του Ποταμιού Γιώργος Αμυράς ερωτούν τον υπουργό Εσωτερικών Πάνο Σκουρλέτη αν σκοπεύει να ασχοληθεί με την προάσπιση ενός θεμελιώδους δικαιώματος. Δύσκολα. Οι νεκροί δεν ψηφίζουν. Και μία κανονική κηδεία με ταφή κάνει χαρούμενους περισσότερους από αυτούς που θα κλάψουν πάνω από το μάρμαρο με τον σταυρό.
