Μια σύγχρονη ιστορία τρόμου με πρωταγωνιστές τους πολίτες και τους δημάρχους – εισπράκτορες που ακολουθούν αθόρυβα εκβιαστικές μεθόδους, ξεθάβοντας κρυφές οφειλές από κλήσεις, προκειμένου να γεμίσουν τα ταμεία τους
Για να βρεθεί ένας ανυποψίαστος πολίτης μπροστά σε ένα ΑΤΜ που «αρνείται» να του δώσει χρήματα γιατί ο λογαριασμός του έχει δεσμευτεί, το μόνο που χρειάζεται είναι το εξής: να έχει παρκάρει κάποτε στη ζωή του παράνομα – έστω και πριν από πολλά, πολλά χρόνια – σε μια περιοχή. Και ο δήμαρχος αυτής της περιοχής να χρειάζεται επειγόντως χρήματα. Και αυτό είναι πιθανότερο να συμβεί την περίοδο των γιορτών. Γιατί είναι τέλος του έτους και κλείνουν οι προϋπολογισμοί. Δηλαδή οι ανάγκες των πολυέξοδων δήμων είναι μεγαλύτερες. Ναι και οι ανάγκες του πολίτη είναι επίσης μεγαλύτερες αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Η πρακτική να σου δεσμεύονται οι τραπεζικοί λογαριασμοί εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια, από τότε που οι οι φορείς (υπουργεία, εφορίες) ανακάλυψαν ότι αποτελεί μια αποτελεσματική μέθοδο είσπραξης. Και φυσικά οι δήμαρχοι άδραξαν την ευκαιρία και μπήκαν από την πίσω πόρτα στο εισπρακτικό πανηγύρι. Υπενθυμίζοντας για άλλη μια φορά στον πολίτη πόσο ανυπεράσπιστος είναι.
Το τυπικό σενάριο μιας τέτοιας αυθαίρετης «επέμβασης» δημάρχου στο πορτοφόλι ενός πολίτη σύμφωνα με την αφήγηση ενός «παθόντα» που βρέθηκε αντιμέτωπος με τον δήμο Αμαρουσίου (σ.σ.: δεν είναι ο μόνος, συμβαίνει και σε άλλους δήμους) έχει ως εξής: βλέποντας τον λογαριασμό δεσμευμένο τηλεφωνείς όλο απορία (σ.σ.: επιεικής έκφραση…) στην τράπεζα. Εκεί σε ενημερώνουν ότι ο λογαριασμός δεσμεύθηκε ύστερα από απαίτηση του δήμου «τάδε» (σ.σ.: εν προκειμένω του δήμου Αμαρουσίου) για οφειλή ύψους τάδε από κλήση της δημοτικής αστυνομίας. Και σε συμβουλεύουν να πας ένα πρωί στον δήμο για να διευθετήσεις το θέμα.
Στο ταμείο του δήμου σε ενημερώνουν ότι η τάδε κλήση από τότε που δεν είχαν προσαρτηθεί ακόμα τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα (σ.σ.: που λέει ο λόγος…) έχει ένα σκασμό προσαυξήσεις γιατί δεν σε έβρισκαν για να σε ειδοποιήσουν (!!!). Βέβαια αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις αίθουσες ασφυκτικά γεμάτες με δημοτικούς υπαλλήλους κάποιοι από τους οποίους κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να βρουν κάτι που να δείχνει ότι είναι απασχολημένοι (σ.σ.: και πολλοί δεν προσπαθούν καν…). Πάντως σε καμία περίπτωση δεν δίνουν την εντύπωση ανθρώπων που ψάχνουν να ειδοποιήσουν παραβάτες της τροχαίας.
Τρεις χαρακτηριστικές λεπτομέρειες: πρώτον, όση ώρα διαρκεί η εξόφληση ενημερώνεσαι πως πιθανόν να υπάρχουν και άλλες παλιότερες οφειλές (σ.σ.: με ακόμα μεγαλύτερα ποσά) κρυμμένες μέσα σε στοίβες χαρτιών που βρίσκονται εκεί δίπλα και οι οποίες προφανώς κρύβουν κάτω από τόνους σκόνης μια ακόμα πιθανή επιδρομή στο πορτοφόλι σου μόλις μηχανογραφηθούν. Και δεύτερον, ότι είναι πολύ πιθανό οι υπάλληλοι να ανακαλύψουν και κάποια άλλη κλήση για την οποία δεν ζητήθηκε δέσμευση. Από τότε που ο Κολοκοτρώνης ήταν έφηβος αυτή τη φορά. Αλλά ότι έχει κι αυτή προσαυξήσεις – μπλα, μπλα, μπλα… Και τρίτον ότι η παραγραφή είναι πολύ πολύπλοκη διαδικασία για να γίνει αποδεκτή (και στο μεταξύ ο λογαριασμός θα παραμένει δεσμευμένος).
Τέλος πάντων, πληρώνεις. Και ενώ πληρώνεις προσπαθείς να μεταφέρεις την σκέψη ότι οι ένα μέρος των προσαυξήσεων πηγαίνει στην μισθοδοσία αυτών που κάθονται χαλαροί γύρω σου και που υποτίθεται ότι ψάχνουν να σε ειδοποιήσουν. Στο μεταξύ οι υπεύθυνοι σε ενημερώνουν ότι θα διαβιβάσουν «υπηρεσιακά» την εντολή για αποδέσμευση του λογαριασμού «αυθημερόν».
Και οι μέρες περνούν. Και οι λογαριασμός παραμένει δεσμευμένος. Και οι ανάγκες σου τρέχουν. Και μπορεί μέσα σε αυτές τις ανάγκες να συμπεριλαμβάνεται και κάποια δόση της εφορίας που αν δεν πληρωθεί θα καταστεί απαιτητό όλο το ποσό. Και εσύ αισθάνεσαι απελπισμένος και αδύναμος. Και τελικά τηλεφωνείς στην τράπεζα. Kαι εκεί μαθαίνεις ότι δεν έχει διαβιβαστεί τίποτα. Και επειδή δεν είσαι ο πρώτος που του συμβαίνει κάτι παρόμοιο σε συμβουλεύουν (σ.σ.: πάντα φιλικά και με κατανόηση) να ξαναπάς στον δήμο, να πάρεις την βεβαίωση και να την πας ο ίδιος στην τράπεζα για να επιταχύνεις την διαδικασία.
Και ξαναπηγαίνεις. Και καθώς χάνεις για δεύτερη φορά την εργάσιμη μέρα σου οι υπάλληλοι που δεν κάνουν τίποτα σου φαίνονται ακόμα πιο εκνευριστικοί. Και αυτή τη φορά σκέφτεσαι ότι πιθανότατα να πιστεύουν πως όλοι έχουν τη δική τους χαλαρότητα. Και γι’ αυτό δεν νιώθουν την ανάγκη να απολογηθούν όταν σε ενημερώνουν πως το σημείωμα που βεβαιώνει την εξόφληση «κάπου ξεχάστηκε». Ετσι απλά. Και με μια ελαφριά χροιά χαριτωμενιάς στη φωνή του τύπου «αχ… τι γκαφατζής που είμαι μωρέεεε…».
Βέβαια, οι τράπεζες πολύ σύντομα βρήκαν τρόπους να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο των δημάρχων – εισπρακτόρων καθώς η φάμπρικα αυτή είχε αρχίσει να απασχολεί ένα μεγάλο μέρος του προσωπικού τους που όλη μέρα δέσμευαν και ξε-δέσμευαν λογαριασμούς. Η Tράπεζα Πειραιώς, για παράδειγμα, ακολουθεί την πρακτική μέθοδο: δεσμεύει μόνο το ποσό χωρίς να ταλαιπωρεί τον πελάτη. Αλλες ακολουθούν με αδιαφορία, κατά γράμμα το τυπικό. Και κάποιες άλλες, όπως η Alpha, δείχνουν κατανόηση και προσπαθούν φιλότιμα να διευκολύνουν χωρίς όμως να εκτεθούν.
Ετσι κι αλλιώς, μικρή σημασία έχει. Το άγχος παραμένει. Κάποιος μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε αφήσει ανυπεράσπιστο (σ.σ.: όπως πάντα…) ανάμεσα στην «χαλαρότητα» των δημοτικών υπαλλήλων και σε κάποια παλιά σου «αμαρτία» που ανά πάσα στιγμή θα επανεμφανιστεί αφού «είναι πολύπλοκο να παραγραφεί…). Ενα άγχος ακόμα. Και μια αυθαιρεσία ακόμα με αφορμή την κρίση…
Νίκος Ζαχαριάδης
