Η πραγματικότητα που φοβόμασταν, πιο εφιαλτική από ποτέ. Ο ξενοφοβικός, δημαγωγός, ρατσιστής, σεξιστής Ντόναλντ Τραμπ, είναι ο νέος πλανητάρχης. Θα προσπεράσω όμως προς το παρόν το τι σημαίνει αυτό για την νέα ημέρα στις Η.Π.Α. Τον ρατσισμό και την κατάργηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έρχεται. Θα σταθώ αντίθετα σ’ ένα σημείο των καιρών.
Τον Τραμπ, το Brexit, την Χρυσή Αυγή, τους ψήφισε σημαντικό κομμάτι του λαού. Πες τους αμόρφωτους, πες τους χαζούς, πες τους φασίστες, πες τους όπως θες. Το ζήτημα είναι πως κάτι πάει πάρα πολύ λάθος σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που αναγκάζει πολύ κόσμο να στραφεί προς αυτές τις λύσεις και στο τέλος να τις επιλέξει και να τις αναδείξει. Αν δεν βρούμε και δεν αντιμετωπίσουμε τις αιτίες που γεννάνε αυτό το πρόβλημα, φοβάμαι πως ο Τραμπ δεν θα είναι καν ο πάτος του βαρελιού. Όλον αυτόν τον κόσμο που βλέπει σαν ύστατη λύση τον κάθε Τραμπ και το κάθε Brexit, αντί να τον χαρακτηρίζουμε ηλίθιο κι αμόρφωτο, πρέπει να δούμε πώς θα του προσφέρουμε ουσιαστικές εναλλακτικές, πριν ασχοληθούμε στο πως μπορεί να τους προσφερθεί πιο ουσιαστική παιδεία.
Το πρωινό της Τετάρτης 9 Νοεμβρίου με βρήκε μουδιασμένο. Όχι τόσο για την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, όσο για τον φόβο που νιώθω μπροστά στα πολύ χειρότερα που έρχονται. Ο κόσμος μας βρίσκεται σε μια κατηφόρα και δυστυχώς, κανένας δεν έχει τη δύναμη να πατήσει το φρένο. Κωνσταντίνος Αμπατζής
5 εντελώς τυχαίες και οπωσδήποτε συγχυσμένες σκέψεις
0. Αποτύχαμε. Ο Ντόναλντ Τραμπ, ένας άνθρωπος κυνικός, δίχως ιδεολογία, που δε μπορεί να βάλει πέντε σκέψεις στη σειρά, κέρδισε τις εκλογές φωνάζοντας απλά “ISIS, ISIS” και πως “τα media είναι διαπλεκόμενα”.
1. 2-3 χρόνια τώρα σε ό,τι εκλογές έχουν συμβεί οπουδήποτε στον δυτικό κόσμο συμβαίνει το ίδιο ακριβώς πράγμα κι ακόμα δεν έχουμε μάθει. Ακόμα πιστεύουμε στην ‘σταθερότητα’. Ο λαοί παντού απλά απορρίπτουν οτιδήποτε εμφανίζεται ως συστημικό. Δεν είναι καν ζήτημα ιδεολογίας. Όταν λέμε ότι ο Μπέρνι Σάντερς θα έκλεβε ψήφους από τον Τραμπ, δεν λέμε πως οι δυο τους είναι το ίδιο, προς θεού. Όμως η εξωσυστημικότητα είναι το #1 ζητούμενο αυτή τη στιγμή στην Ιστορία. Πρώτα ένας υποψήφιος πρέπει να εκπληρώνει αυτό, ‘και μετά βλέπουμε’ για τα ιδεολογικά. Ο Σάντερς θα είχε κερδίσει τον Τραμπ, αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι είναι τυχεροί που ο δικός τους κομματικός μηχανισμός δεν πρόλαβε να αντιδράσει στον Τραμπ όπως των Δημοκρατικών ουσιαστικά λύσσαξε να προωθήσει την Χίλαρι, μια υποψήφια που (για χίλιους δυο, δίκαιους και άδικους, λόγους, όχι της παρούσης) κανέναν δεν εμπνέει και κανείς δε συμπαθεί. Οι Ρεπουμπλικάνοι κέρδισαν Λευκό Οίκο, Βουλή και Γερουσία, και σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας παραμένουν αμήχανοι, γιατί ο Τραμπ δεν είναι κομμάτι του συστήματός τους.
2. Οι συστημικοί liberals νιώθω πως δεν έχουν ιδέα πώς να αντιδράσουν. Το τελευταίο δίμηνο πριν τις εκλογές ο Τζος Γουήντον έφτιαξε μια σειρά από χαριτωμενίστικα βιντεάκια όπου πάμπλουτοι σούπερ σταρς κοροϊδεύουν την ‘άλλη μισή’ Αμερική και λένε στον κόσμο τι να ψηφίσει (δε ξέρω αν σας θυμίζει κάτι αυτό), ενώ η Λίνα Ντάναμ κάνει προπαγανδιστική performance art υπέρ της Χίλαρι. Την ίδια ώρα στην επαρχιακή Αμερική η φτώχεια βαράει κόκκινο, άνθρωποι δεν έχουν δουλειές, οι τοπικές κοινωνίες βρίσκονται σε αποσύνθεση. Φαντάζεστε έναν από αυτούς τους ανθρώπους να βλέπει τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ να του λέει “ψήφισε Χίλαρι ρε μαν! τι είσαι, κανάς χαζός φασίστας;” και να σκέφτεται “χα, όντως, δεν το είχα σκεφτεί”; Όχι. Αν μπορούσε θα ψήφιζε Τραμπ και με τα χέρια και με τα πόδια.
(Δεν θέλω να αθώωσω κανέναν υποστηρικτή του Τραμπ. Απλά όταν μια κοινωνία βουλιάζει, μια υπεύθυνη πολιτική θέση είναι εσύ ως αντίπαλος όλων όσων πρεσβεύει ο Τραμπ, να εμπνεύσεις και να δώσεις το όραμα ενός εναλλακτικού μέλλοντος. Όχι να υπενθυμίζεις στον εξαγριωμένο, φτωχό πολίτη πόσο απολίτιστος είναι. Η επικοινωνιακή τακτική του “ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ” θα έπρεπε πια να έχει πεθάνει, αλλά όλο και περισσότερο ζούμε σε έναν κόσμο που οι πάντες είναι εχθροί.)
3. Επί Ομπάμα η γλώσσα και το όλο πλαίσιο επικοινωνίας έχει κάνει μια τρομερά progressive στροφή, το οποίο προσωπικά βρίσκω υπέροχο πράγμα. Την προηγούμενη φορά που υπήρξε ένα τόσο μεγάλο άνοιγμα σε φωνές των λιγότερο προνομιούχων, ήταν πιθανότατα στα ’70s των παιδιών των λουλουδιών και της αντι-Βιετνάμ ρητορικής. Αυτό που ακολούθησε ήταν, φυσικά -επειδή η κοινωνική δυναμική είναι αντίστοιχη των ταλαντώσεων ενός ελατηρίου που απελευθερώνεται- μια συντηρητική στροφή που μας έφερε τα ’80s του Ρίγκαν. Είναι ταιριαστό που τα ’80s αναβιώνονται τόσο έντονα στην ποπ κουλτούρα επειδή guess what, θα τα ξαναζήσουμε.
4. Αν 8 χρόνια Προέδρου Ομπάμα είχαν ως αποτέλεσμα τον Πρόεδρο Τραμπ, τότε (βάσει και αυτής της παραπάνω σκέψης περί διαρκούς τάσης εξισορρόπησης), ίσως μια μοναδική θετική σκέψη αυτή τη στιγμή μπορεί να είναι αυτή: 4 χρόνια Προέδρου Τραμπ τι μπορούν να μας φέρουν ως αντίδραση; Θοδωρής Δημητρόπουλος
”Τι θα φάω σήμερα”;
”Χαχα, πλάκα κάνετε, έτσι; Όντως τώρα; Μα, οι δημοσκοπήσεις δεν έβγαζαν +10% τη Χίλαρι; Δηλαδή έχουμε τον Τραμπ πλανητάρχη; Για να δούμε πόσες φορές θα πει ‘bigly’ στον πρώτο του λόγο ως νικητής. Έλα ρε, ο τύπος το παίζει ενωτικός. Αυτός δεν τα είχε βάλει προεκλογικά με οποιαδήποτε μειονότητα αναπνέει; Θέμα χρόνου ο τρίτος Παγκόσμιος. Είδες για να μην ψηφίζουν ούτε οι δημοκρατικοί τη Χίλαρι; Ποια Χίλαρι ρε φίλε; Τη γυναίκα του Κλίντον; Σαν να βάλει δηλαδή η Νατάσα υποψηφιότητα για πρωθυπουργός. Δεν είναι κακή ιδέα, παίζει να έβγαινε. Δηλαδή ρώτησαν τους Αμερικάνους αν θέλουν για πρόεδρο την Αμερικανίδα Νατάσα ή τον ρατσιστή/μισογύνη/… Τραμπ. Και εκείνοι είπαν ‘όχι’ στη Νατάσα. Ή ‘ναι’ στον Τραμπ. Λες και αν έλεγαν το αντίστροφο θα άλλαζε κάτι. Λες και αυτοί δεν είναι απλά μαριονέτες. Ωχ, άρχισες πάλι τα συνωμοσιολογικά σου. Όχι ρε φίλε, ξέχασα να βγάλω το τάπερ με το παστίτσιο από το ψυγείο. ΤΙ ΘΑ ΦΑΩ ΣΗΜΕΡΑ”; Αυτά γράφει πάνω κάτω το συννεφάκι πάνω από το κεφάλι μου τις τέσσερις τελευταίες ώρες. Γιώργος Μυλωνάς
Συνεχίστε να πέφτετε από τα σύννεφα, έχει πολύ ακόμη
Δεν διάβασα πολύ για τις αμερικάνικες εκλογές παρά μόνο την τελευταία εβδομάδα. Αυτό που διαφαινόταν από τα Μέσα και τις δημοσκοπήσεις (που παρεμπιπτόντως αρχίζουν να γίνονται παγκοσμίως φοβερά αξιόπιστες, αρκεί να τις διαβάζεις ανάποδα) είναι ότι τελικά η Χίλαρι υπερφαλάγγισε το ανησυχητικό, πρότερο ρεύμα του Τραμπ και ότι στις αμερικάνικες εκλογές θα επικρατούσε τελικά η λογική. Βλέπεις πόσο βολικά αναδείξαμε πάλι το δίπολο ‘λογικό-παράλογο’ σε μια εκλογική αναμέτρηση και βλέπεις πώς τα κατάφερε πάλι η ‘λογική’.
Ό,τι κακό έχει ακουστεί τους τελευταίους μήνες για τον Τραμπ είναι έτσι ακριβώς – και ενδεχομένως ακόμα χειρότερο. Νομίζω ότι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν μπήκε καν στον κόπο να διαψεύσει ότι είναι ρατσιστής, μισογύνης, σκατάνθρωπος και κενός λόγου και περιεχόμενου. Ίσα ίσα, η αποκαρδιωτική πρώτη του ομιλία με το νέο του αξίωμα απέδειξε ότι δυσκολεύεται να βάλει πέντε έξι λέξεις στη σειρά, πόσο μάλλον να αντικρούσει με επιχειρήματα (yeah right) τόσο σημαντικές κατηγορίες. Ο Τραμπ λοιπόν είναι όλα αυτά που φοβόμαστε. Μαζί με αυτά, είναι και ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ.
Για τον ηττημένο και τη ‘λογική’ στην οποία ποντάραμε, πότε θα μιλήσουμε;
Όποιος τη βρίσκει με το να πέφτει από τα σύννεφα, είναι και επισήμως ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου για το 2016. Εκτός από εμάς που βιώνουμε την κρίση πολύ αλλά όχι και ΤΟΣΟ πολύ, υπάρχουν και εκατομμύρια άλλοι, ψηφοφόροι μιας ασήμαντης ή μιας βαρυσήμαντης εκλογικής αναμέτρησης που βιώνουν μια τόσο άραχλη και ολική κρίση, που πηγαίνοντας στην κάλπη, δείχνουν όσο πιο εμφατικά γίνεται ότι πλέον δεν τους καίγεται καρφί. Τραμπ; Τραμπ. Χρυσή Αυγή; Χρυσή Αυγή; Ποιον κράζει το ‘πεντακάθαρο και αξιοκρατικό σύστημα των ΜΜΕ στη χώρα μου’; Ε, αυτόν θα ψηφίσω.
Δεν έχω εφεύρει τον τρόπο που αυτή η απαξίωση θα γυρίσει ανάποδα. Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Δεν ξέρω ποια μέρα θα βρούμε εμείς οι γαμάτοι, οι όχι ρατσιστές και οι επαρκώς μορφωμένοι τους τρόπους να αντιστρέψουμε το κλίμα και να ξαναδώσουμε σε έναν επικίνδυνο την απωθητική μυρωδιά του επικίνδυνου. Δεν ξέρω καν αν είναι ο ρόλος μας. Θα σταθώ σε ό,τι μπορεί να διασωθεί. Ναι, μπορεί η εκλογή Τραμπ να αποδειχθεί πράγματι όσο αυθεντικά τρομακτική για την επόμενη τετραετία, αλλά ίσως η Αμερική είναι μπροστά στην επόμενη, νέα μεγάλη της ευκαιρία. Όπως σημείωσε ο Dan O’Sullivan στο Jacobin πριν τρεις ημέρες, “Trump should be a wake-up call — a frightening enough harbinger that the American dream is a dead end, leading only to failure, frustration, and thoughts of revenge”.
Ας δούμε λοιπόν μια πολύ άσχημη στιγμή σαν μια ευκαιρία για κάτι καλό. Δεν μας έμεινε και τίποτα άλλο νομίζω. Ηλίας Αναστασιάδης
Με την αριστερή πλευρά μουδιασμένη
Ο Τσάντλερ μέσα μου, σχεδόν με ικετεύει να σκεφτώ ένα αστείο. Ένα οποιοδήποτε αστείο μπορεί να σκαρώσει έστω και ένα ίχνος χαμόγελου στη φάτσα μου, τη φάτσα σου, τη φάτσα του πλανήτη που φέτος, δεν θα λέγαμε ότι περνάει ιδιαιτέρως καλά. Του έχουν τύχει πολλά. Ένα ‘τύχει’ που έχει πλέον χάσει την αξία του. Γιατί μεταξύ μας τώρα, κάποτε η τύχη, είχε και λίγο πλάκα, είχε και λίγο ενδιαφέρον, έκρυβε μία ανυπομονησία. Τώρα, πέρα από το να αντιγράφει σκηνές από τον Λαβύρινθο του Πάνα του Ντελ Τόρο δεν έχει καταφέρει να κάνει και τίποτα της προκοπής.
Για να επανέλθω στο ξυπνητήρι του Τραμπ, όχι, δεν είχε έναν από τους ήχους που θα επέλεγα να με επαναφέρουν από τη λήθη του φαντασιακού ασπρόμαυρου (λένε ότι τα όνειρα έχουν αχρωματοψία). Παρόλα αυτά ανήκω στους μάλλον ρομαντικούς που πιστεύουν ότι όλο αυτό το φαφλατάδικο φασιστικό ντελίριο δεν θα αποτελούσε την αντίστοιχη επιλογή εκείνων που χθες το στήριξαν με την ψήφο τους. Γιατί δεν πίστεψαν τη Χίλαρι; Γιατί είναι μόδα πια το να πηγαίνεις με τον και καλά ‘κατακραγμένο’ και ‘μισητό’; Γιατί στην τελική, το δεξί χέρι είναι σχεδόν πάντα πιο δυνατό από το αριστερό; Για τίποτα από όλα αυτά ή για όλα αυτά μαζί; Ειλικρινά, δεν το γνωρίζω. Όπως δεν γνωρίζω αντίστοιχα, τη δύναμη των χεριών που εδώ στο δικό μας το τσαρδί στήριξαν το αντίστοιχο κόνσεπτ στο λιγότερο φαντασμαγορικό αλλά εξίσου τραγικό. Το θέμα είναι ότι γίνεται. Το θέμα είναι ότι το βλέπουμε να γίνεται. Το παρακολουθούμε. Στεναχωριόμαστε, κάνουμε μερικά ποστ στα σόσιαλ μίντια, μοιραζόμαστε την αγανάκτησή μας. Και στο βάθος βάθος, έρχεται ένας Τραμπ και ευχαριστεί τον μπαμπά του και τη μαμά του και τον Θεό που του έδωσε πλέντι οφ τάλεντ.
Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξη. Το σιχαίνομαι όταν γίνονται οι άνθρωποι γύρω μου. Όμως σήμερα, δεν έχω την παραμικρή διάθεση να είμαι αισιόδοξη. Όχι για τον Τραμπ ως Τραμπ αλλά για τις εξελίξεις σε αυτόν τον πλανήτη του οποίου αποτελώ ένα μηδαμινό μεν, κομμάτι του δε. Δεν ξέρω πώς θα διαβαστεί το ότι σήμερα, μεταξύ άλλων είναι και η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Φασισμού, ωστόσο πρέπει να παραδεχτώ ότι με έκανε να πιστέψω στη δύναμη του timing. Προφανώς και του troll. Έρρικα Ρούσσου
Όχι άλλες εκπλήξεις
Έχω μια προσωπική θεωρία: τίποτα σ’ αυτήν τη ζωή δεν είναι πιο απογοητευτικό από τις κακές υποψίες που επιβεβαιώνονται. Είναι μια θεωρία που αθωώνει κάπως τις απογοητευτικές εκπλήξεις. Κρίνοντας από το μούδιασμα, τις αμήχανες αντιδράσεις και τα ψυχεδελικά πρωτοσέλιδα των μεγάλων μέσων στις ΗΠΑ, η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ήταν μάλλον έκπληξη. Κανείς δεν περίμενε ότι το κακόγουστο τρολάρισμα που ξεκίνησε με την υποψηφιότητά του θα ολοκληρωνόταν με μια εκλογική νίκη που θα τον αναδείκνυε ως τον 45ο πρόεδρο των ΗΠΑ.
Από σήμερα, πάντως, ή τέλος πάντων σε λίγο – όταν ο Ομπάμα του παραδώσει το χρίσμα – οι ΗΠΑ θα έχουν στην ηγεσία τους τον ξενοφοβικό τύπο με το κακό μαλλί και την trophy wife. Ας πούμε ότι πρόκειται για μία ακόμα απογοητευτική έκπληξη. Στο κάτω – κάτω δεν είναι η πρώτη. Πριν από λίγους μήνες το Ηνωμένο Βασίλειο ψήφισε Brexit και πριν απ’ αυτό ο Έλληνες βάλαμε στη Βουλή τον Βασίλη Λεβέντη και φροντίσαμε να παραμείνει στη Βουλή η Χρυσή Αυγή. Το μόνο που πραγματικά με προβληματίζει όσο περνάνε αυτές οι πολύ ενδιαφέρουσες μέρες με τον εκκωφαντικό αντίκτυπο και το σιωπηλό αντίκρισμα, είναι τα μαθηματικά. Δεν βγαίνουν τόσες εκπλήξεις μαζεμένες. Αρχίζω να έχω την κακή υποψία ότι κάτι άλλο τρέχει και μάλλον είναι ανεπίστρεπτα κατηφορικό. Αντώνης Τζαβάρας
Μάλλον λάθος θα κατάλαβα
Από το σπίτι μου μέχρι τη στάση του λεωφορείου που παίρνω για να φτάσω στη δουλειά, με χωρίζουν κάπου 10 λεπτά. Σ’ αυτά τα 10 λεπτά χρειάστηκε να κάνω άλλες 3 δικές μου στάσεις. Στην 1η στάθηκα μια στιγμή στην άκρη του πεζόδρομου που βρισκόμουν, απλά για να δω τα ποσοστά της νίκης της Κλίντον. Αντ’ αυτού είδα το ποστ του TimeOut μ’ ένα τεράστιο Oh, FUCK στον τίτλο. Δεν μπορεί, λέω. Λάθος θα κατάλαβα. Ας κάνω 2η στάση. Σκρολάρω στο Facebook και μία φίλη είχε κάνει share ένα αστείο ποστ που παραλλήλιζε το Brexit με τις αμερικανικές εκλογές. Κάτσε, δηλαδή συνέβη; Κέρδισε ο Trump; Στην 3η μου στάση πήγα κατευθείαν σε επίσημες ιστοσελίδες για να τελειώνουμε. Πριν το μούδιασμα, ήρθε η άρνηση. Σίγουρα καλύτερο στάδιο από την αποδοχή που εύχομαι να μην έρθει ποτέ.
Κάπου εκεί θυμήθηκα ένα κείμενο που είχε δημοσιεύσει ο Michael Moore πριν μήνες, για τους 5 λόγους που θα νικούσε ο Trump. Ανάμεσα στα εξαιρετικά κείμενα της αρθρογραφίας που έχω διαβάσει από όταν ξεκίνησε όλο αυτό το γαϊτανάκι, αυτό ήταν το μόνο που με είχε τρομάξει πραγματικά για μία ενδεχόμενη νίκη του. Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα με τρόμαζαν για τη φύση της ανθρωπότητας, για τους λόγους που φτάσαμε ως εδώ, για το σύστημα που έχει αποτύχει πανηγυρικά, για το πόσο πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά το φαινόμενο Trump και τους λόγους που θα έφτανε τόσο κοντά στη νίκη (κι ας μην την πετύχαινε), για τον πανικό που θα επικρατούσε την επόμενη μέρα της αποτυχίας του και την αδυναμία του συστήματος να εξυγιάνει το έδαφος που βρήκε πρόσφορο, για τις λάθος κινήσεις στην καμπάνια της Κλίντον. Κανένα όμως από αυτά δε μου είχε τρίψει στη μούρη ότι ο Trump δε θα χρειαζόταν καν για παράδειγμα την ακριβοθώρητη Φλόριντα για να κερδίσει. Ήταν ένα παιχνίδι σχεδόν τελειωμένο και γι’ αυτό μάλλον έβαλα τα χέρια στ’ αυτιά και πίστευα ότι θα κέρδιζε η άλλη πλευρά, όσο μέτρια επιλογή και να ήταν.
Αν όμως τώρα είναι η ώρα να μιζεριάσουμε και να βρισκόμαστε σε άρνηση, αύριο θα είναι η ώρα να ανασκουμπωθούμε και να δούμε τι κάνουμε, ο καθένας από τη θέση του και μέσα στις δυνατότητές του. Ο κόσμος πάντα πήγαινε μπροστά με τους ρεαλιστές, τους αισιόδοξους, τους οραματιστές και τους δουλευταράδες. Τώρα είναι η ώρα ο Ελεύθερος Κόσμος να ανασκουμπωθεί, όχι για να καταλάβει τι πήγε τόσο στραβά και τόσα εκατομμύρια κόσμου προτιμούν πλέον να τραβήξουν τη σκανδάλη από το να δοκιμάσουν κάτι ακόμα που δεν τους ικανοποιεί. Όλοι στο στόμα τη λέξη παιδεία έχουμε σε τέτοιες περιστάσεις άλλωστε και πέφτουμε μέσα. Άρα την αξιολόγηση την ολοκληρώσαμε με επιτυχία. Ήρθε ώρα να κάνουμε και κάτι γι’ αυτό όμως. Ιωσηφίνα Γριβέα
Ίσως ήρθε η ώρα να το πάρουμε χαμπάρι
Επαναλαμβανόμενη σύμπτωση, δεν είναι σύμπτωση είχε πει ένας μεγάλος αρχαίος φιλόσοφος. Δεν το είχε πει αρχαίος φιλόσοφος αυτό αλλά έλεγαν ωραία πράγματα τότε, δημοκρατικά, οπότε μπορεί να είχαν πετάξει και κάτι παρόμοιο. Τώρα που είπα δημοκρατικά, να πούμε δύο λογάκια για τα δύο μεγάλα σοκ του τελευταίου εξαμήνου. Το δημοψήφισμα στην Βρετανία και τις αμερικανικές εκλογές. Είναι αποτελέσματα εκλογών, δημοκρατικών διαδικασιών και εκφράζουν απόλυτα την κοινή γνώμη. Δεν μπορούμε να τα αφορίζουμε σε καμία περίπτωση. Βέβαια χθες η κοινή γνώμη είχε να αποφασίσει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που ο ένας ήθελε να πολώσει τους πολίτες που ένιωθαν περιθωριοποιημένοι και μια γυναίκα που είχε βαρεθεί ο κόσμος να βλέπει και στην τελική βαρέθηκε να την ψηφίσει.
Ας μην γελιόμαστε ο κόσμος θέλει, υποστηρίζει και ψηφίζει το διαφορετικό. Αυτό που του υπόσχεται την αλλαγή σε αυτό που κουράστηκε να ζει. Και η υπόσχεση για αλλαγή πουλάει ενώ η δέσμευση για συνέχιση της ίδιας πολιτικής φτάνει στα αυτιά του πολίτη ανιαρή. Ας το πάρουμε χαμπάρι. Κάτι πήγαινε λάθος σε όλο αυτό το πράγμα που ονομαζόταν σύστημα τόσα χρόνια και δεν άρεσε καθόλου στους πολίτες. Αυτό φάνηκε και στις δικές μας εκλογές. Ο Τραμπ βγήκε, αυτό είναι η είδηση. Το τι θα κάνει είναι μόνο εικασίες. Εικασίες που σηκώνουν κουβέντα αλλά μην ξεχνάμε ότι στην Αμερική ο πρόεδρος δεν κυβερνά μόνος του. Η βουλή των αντιπροσώπων, το κογκρέσο είναι εξίσου δυνατά μέλη αυτής της διακυβέρνησης. Αυτό βέβαια δεν αποκλείει ακραίες αποφάσεις. Αλλά όπως φάνηκε δεν θα είναι ακραίες για την πλειοψηφία του αμερικάνικου λαού. Εκείνου του πληθυσμού που μάλλον νόμιζε ότι ψήφιζε για το επόμενο ρομπότ στο Disney World’s Hall of Presidents.
Η διαφορά ανάμεσα στις αμερικάνικες εκλογές και το δημοψήφισμα στην Βρετανία είναι ότι οι Αμερικάνοι ήξεραν ακριβώς το τι ψήφιζαν. Δεν έχουν την δικαιολογία, ότι δεν πίστευαν ότι θα γίνει, ότι δεν ήξερα τι θα γίνει, που έλεγαν οι Βρετανοί μετά το δικό τους αποτέλεσμα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τώρα είναι να περιμένουμε τις συνέπειες αυτής της επιλογής
Δημήτρης Κουπριτζιώτης
