Κορυφαίος σούτινγκ-γκαρντ στην Ευρώπη. Δεινός σκόρερ. Εξαιρετικός πλέι-μέικερ και πασέρ. Ένας «πονοκέφαλος» -με την καλή έννοια- για κάθε προπονητή, καθώς έπρεπε να προσαρμόσει μία ομάδα πάνω του. Σκέτος «μπελάς» για τους αντιπάλους του. Κατάφερε να αλλάξει όλο το ελληνικό μπάσκετ.
Αυτός είναι ο Νικ, ή αλλιώς ο Νίκος Γκάλης. «Βρήκα τρόπο για να σταματήσω τον Γκάλη. Θα τον κλειδώσω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του κι έτσι δεν θα έλθει στο γήπεδο», είχε πει κάποτε ο Ολλανδός προπονητής, Ρούουντ Χαρεβάιν, και δεν είχε άδικο….
Πριν λίγες ημέρες, είχα την τύχη να τον συναντήσω για πρώτη φορά από κοντά, στη Ρόδο, με αφορμή το Peace and Sport Regional Forum, που διοργανώθηκε από τον διεθνή οργανισμό «Peace and Sport» σε συνεργασία με την περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και στόχο είχε να αναδείξει τη θετική επίδραση του αθλητισμού στην πρόοδο των κοινωνιών. Ο Νίκος Γκάλης ήταν επίσημος προσκεκλημένος και ομιλητής στο διεθνές Forum και εστίασε στο ρόλο του αθλητισμού ως πηγή έμπνευσης για τη νέα γενιά.
Νομίζω ότι σκεπτόμενη στιγμές δέους, η εν λόγω συνάντηση έρχεται στις πρώτες θέσεις του μυαλού μου. Η συνομιλία που είχα με τον Νίκο Γκάλη αποτελεί για μένα μία εμπειρία γεμάτη θαυμασμό και έκπληξη για την προσωπικότητά του. Δεν ήταν μόνο ευχάριστη. Ήταν μεταμορφωτική… Δεν είναι απλά ο κορυφαίος Έλληνας καλαθοσφαιριστής όλων των εποχών. Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε τη μοίρα του αθλήματος στη χώρα μας, αλλά και ο άνθρωπος που έκανε τις ψυχές μας να «ανθίσουν»…
Οδήγησε την Εθνική στον ανεπανάληπτο θρίαμβο του 1987 με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας. Δύο χρόνια αργότερα, η Εθνική με ηγέτη και πάλι τον Νίκο Γκάλη κατέλαβε τη δεύτερη θέση στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2017, εντάχθηκε στο Hall of Fame, στο Μουσείο της καλαθοσφαίρισης.
«Πάντοτε είχα εμπλοκή με τον αθλητισμό, πάντα αγαπούσα την ειρήνη. Ήταν τιμή μου να αποδεχτώ την πρόσκληση και να έρθω εδώ στο Peace and Sport Regional Forum». Πιστεύω ότι ο αθλητισμός είναι το μόνο πράγμα που έχουμε και που ενώνει τους ανθρώπους και τα έθνη. Από τα αρχαία χρόνια όταν ξεκινούσαν οι αγώνες, ο πόλεμος σταματούσε. Έτσι, για εμένα και ως αθλητή όλα αυτά τα χρόνια που έχω ζήσει συμμετέχοντας στον αθλητισμό, δεν κάναμε ποτέ διακρίσεις, κανένα πολιτισμικό ή κοινωνικό φραγμό γι’ αυτό το λόγο πιστεύω ότι μόνο ο αθλητισμός αυτή τη στιγμή μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους», αναφέρει ο Νίκος Γκάλης στο CNN Greece.
«Δεν έπαιζα μόνο μπάσκετ. Ξεκίνησα από το μποξ»
«Ο αθλητισμός ήταν ο μοναδικός δρόμος που ήθελα πάντα να ακολουθήσω. Φυσικά σπούδασα και πήγα πανεπιστήμιο, αλλά ο αθλητισμός είναι στο αίμα μου. Από τότε που ήμουν μικρό παιδί, δεν έπαιζα μόνο μπάσκετ, έπαιζα και ποδόσφαιρο, μεγάλωσα στο γήπεδο και έπαιζα αμερικανικό ποδόσφαιρο. Ο πατέρας μου ήταν επαγγελματίας μποξέρ. Άρχισα το μποξ, αλλά η μητέρα μου έκλαιγε και επέστρεφα σπίτι μου με αίμα, και της είπα, εντάξει, θα σταματήσω. Έτσι επέλεξα το μπάσκετ για να πάω στο Κολέγιο και νομίζω έκανα μία καλή επιλογή, και από τότε ήρθα στην Ελλάδα να παίξω μπάσκετ και νομίζω ότι το κάναμε ένα πολύ δημοφιλές σπορ σε αυτήν τη χώρα».
«Ευρωμπάσκετ 1987: Η Ελλάδα διψούσε για κάτι και εμείς το δώσαμε»
«Υπάρχουν πολλές ξεχωριστές στιγμές στην καριέρα μου. Φυσικά, ξεχωρίζει η νίκη του Ευρωμπάσκετ το 1987 γιατί αυτό που συνέβη τότε ήταν απίστευτο, έπρεπε να το ζήσεις για να το πιστέψεις. Οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, στα σιντριβάνια, τρελάθηκαν, ήταν μία απίστευτη εμπειρία, ένα τόσο χαρούμενο συναίσθημα τότε. Ήταν η πρώτη φορά που η Ελλάδα διψούσε για κάτι και της το δώσαμε και ήταν απίστευτα χαρούμενοι. Από εκεί και πέρα, ήρθαν και άλλες όμορφες στιγμές, όπως πρωταθλήματα και τιμές. Ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή ήταν όταν, εντάχθηκα στο Hall of Fame της FIBA και του ΝΒΑ».
«Το Ευρωμπάσκετ μάς έκανε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε!»
«Το ευρωμπάσκετ, νομίζω ότι τότε μας έκανε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, μας έκανε να πιστέψουμε στον εαυτό μας, όχι μόνο στον αθλητισμό. Τα παιδιά πίστεψαν ότι μπορούν να περάσουν τις εξετάσεις τους, άλλοι ότι θα τα κατάφερναν στη δουλειά τους. Για την κοινωνία μας νομίζω ότι ήταν κάτι πολύ μεγάλο εκείνη την περίοδο. Και ξέρετε, ο κόσμος άλλαξε πολύ μετά από αυτό. Έχω ανατριχίλες όταν έρχονταν σε εμένα και μου έλεγαν «έσωσες το παιδί μου από τα ναρκωτικά, έσωσες το παιδί μου, που διάβασε και πέρασε τις εξετάσεις, ο γιος μου δουλεύει σκληρά εξαιτίας σου». Αυτό είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση για έναν αθλητή».
«Η καριέρα είναι σαν τον γάμο, υπάρχουν οι καλές και οι δύσκολες στιγμές»
«Πιστεύω ότι ο αθλητισμός ήδη άλλαξε πολλά, και σε διάφορα αθλητικά καμπς, συνήθιζα να μιλάω στους νέους ανθρώπους και να τους λέω ‘τίποτα, δε σας χαρίζεται’. Πρέπει να δουλεύετε σκληρά. Γιατί το ταλέντο που είχα, έπρεπε να δουλέψω σκληρά για να το διατηρήσω. Εάν δεν δουλέψεις, θα σε αφήσει. Έτσι, αν διδάξεις αυτό, πως για να πετύχεις κάτι πρέπει να δουλέψεις για αυτό, κανείς δε θα σου το χαρίσει, έτσι μπορείς να αλλάξεις την κοινωνία σου και τη ζωή σου. Η καριέρα είναι σαν τον γάμο, υπάρχουν οι καλές και οι δύσκολες στιγμές. Με την ομάδα είσαι οικογένεια. Φυσικά υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω σε όλες τις πτυχές της ζωής. Γιατί όχι και στην καριέρα του αθλητισμού; Αλλά ευτυχώς είχα περισσότερες καλές στιγμές παρά κακές».
«Τους αθλητικούς αγώνες πρέπει να μπορούμε όλοι να τούς απολαμβάνουμε σαν το θέατρο!»
«Θα πρέπει να μπορεί κάποιος να έρχεται με την οικογένειά του στο παιχνίδι, σε οποιοδήποτε άθλημα και να το βλέπει σαν να είναι θέατρο, να το απολαμβάνει. Η νίκη είναι σημαντική αλλά δε μπορούμε να κάνουμε πόλεμο επειδή χάσαμε έναν αγώνα. Αυτό πρέπει να περάσει στον κόσμο. Χαλάρωσε και κοίταξε το σαν να πηγαίνεις στο σινεμά. Είμαστε λίγο πίσω στο «ειρήνη και αθλητισμός» γιατί οι οπαδοί δεν καταλαβαίνουν ότι δε μπορεί η ομάδα να κερδίζει πάντα. Και εάν η ομάδα χάνει δε μπορείς να πετάς αντικείμενα και να θέτεις σε κίνδυνο τις ζωές των αθλητών και των διαιτητών. Αυτό μας πηγαίνει πίσω, όχι μπροστά. Γι’ αυτό πολιτιστικά και κοινωνικά θα πρέπει να το αποβάλλουμε αυτό».
«Αισθάνομαι την αγάπη και τον σεβασμό των ανθρώπων. Δεν ξεχνούν ποιος είσαι, τι μπορείς να κάνεις. Προσπαθώ να είμαι ταπεινός με όλους τους ανθρώπους. Μιλάω στον πρόεδρο όπως σε όποιον άλλο, με τον ίδιο τόνο στη φωνή μου και νομίζω ότι ο κόσμος το σέβεται αυτό. Προσπαθώ να είμαι ταπεινός, ένας οικογενειάρχης. Της κόρης μου της αρέσει ο χορός, όχι το μπάσκετ. Νομίζω ότι είναι υπέροχο για τη Ρόδο αλλά και για τη χώρα, για τους Έλληνες να δουν ότι η ειρήνη και ο αθλητισμός πηγαίνουν μαζί, επομένως είναι ένα πολύ καλό μήνυμα για τους ανθρώπους μας».
