Μαζί με το ιατρικό δυναμικό της χώρας, είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές και οι ήρωες στα χρόνια της πανδημίας του κορωνοϊού (SARS COVID -19).
Είναι οι άνθρωποι με τις μάσκες που τις τελευταίες εβδομάδες, ξέρουν καλά να κρύβουν τον πόνο, το δάκρυ, την αγωνία το συναίσθημα, γιατί η ανάγκη να φροντίσουν και να υποστηρίξουν τους ασθενείς στους θαλάμους του ΕΣΥ, ή στις ΜΕΘ, είναι πέρα από το δικό τους ανάστημα…
Είναι οι επαγγελματίες υγείας που ίσως υποτιμήσαμε κάποια στιγμή όλοι μας και που νομοτελειακά ήρθε η στιγμή να τους βγάλουμε το καπέλο. Και που φυσικά, ήρθε η ώρα και οι πολιτικές ηγεσίες παγκοσμίως, να συμπεριλάβουν στον σχεδιασμό τους σοβαρά κίνητρα και πολιτικές γι’ αυτούς τους επαγγελματίες υγείας.
Είναι η εμπροσθοφυλακή του συστήματος υγείας, πάντα μαζί με το δίδυμό τους, τους πολύτιμους γιατρούς. Είναι η Σοφία, η Ειρήνη, ο Σταύρος και ο Θεοδόσης στην Ελλάδα, η Ντανιέλα και ο Φαμπρίτσιο στην Λομβαρδία, η Μαρία Ινμακιουλάδα και ο Αλεχάνδρο στην Ισπανία. Έχουν ονοματεπώνυμο, οικογένειες και ζωή, την οποία έχουν βάλει για λίγο στην άκρη. Ζουν και αναπνέουν για τους ασθενείς τους και με την προσδοκία αύριο να είναι μία καλύτερη ημέρα και η καμπύλη της πανδημίας να είναι ευθυγραμμισμένη και όχι σε κορύφωση.
Είναι οι νοσηλευτές, τους οποίους τιμά εφέτος ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας όπως και τις μαίες και τους επισκέπτες υγείας, με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Υγείας.
Μία Παγκόσμια Ημέρα αρκετά διαφορετική από άλλες χρονιές, που χτυπά στους ρυθμούς ενός αλλόκοτου και αλλοπρόσαλλου ιού, του Covid-19, ο οποίος έχει σκορπίσει τον θάνατο σε όλο τον κόσμο με πάνω από 1,2 εκατ. κρούσματα και πάνω από 70.500 θανάτους, μεταξύ των οποίων 35.000 σε χώρες της Ευρωπαϊκής Μεσογείου.
Είναι οι νοσηλευτές μας και αντέχουν…!
Διότι εάν καταρρεύσουν αυτοί, είναι βέβαιον, ότι θα καταρρεύσει όλο το σύστημα παγκοσμίως.
Μπορεί κανείς να σκεφθεί, ένα σύστημα υγείας ανθεκτικό και ολοκληρωμένο, στιβαρό και ολιστικό, χωρίς την στήριξη των νοσηλευτών; δεν φροντίζουν και δεν νοσηλεύουν μόνο, αλλά εμβολιάζουν, παρέχουν συμβουλές οικογενειακού προγραμματισμού, εξασφαλίζουν εξειδικευμένη φροντίδα κατά τη διάρκεια του τοκετού, ενώ συλλέγουν επιδημιολογικά στοιχεία τα οποία είναι υψίστης σημασίας για όλο το σύστημα υγείας. Και την ίδια ώρα, ο γιατρός ανεξαρτήτου ειδικότητας, τρέφει απεριόριστη εμπιστοσύνη απέναντί του.
Ο ρόλος τους πολύπλευρος και πολυεπίπεδος, όμως η εκάστοτε Πολιτεία, τους συμπεριφέρεται συχνά, σαν να είναι ο τελευταίος ξεχαρβαλωμένος τροχός μιας παλιάς άμαξας που χρειάζεται επειγόντως αναβάθμιση, ή αλλαγή.
Σε ένα σύστημα υγείας όπως το ελληνικό, που εξαιτίας των Μνημονιακών Πολιτικών μιας δεκαετίας διαλύθηκε, η πανδημία του COVID -19 όσο τραγική και εάν είναι, έρχεται να μας διδάξει. Να μας διδάξει, ότι όλοι είναι χρήσιμοι, πολύτιμοι και κανείς δεν περισσεύει σε μία κοινωνία, σε μία οικονομία, σε ένα σύστημα υγείας.
Οι μεγάλες ή μικρότερες δωρεές από επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα που υλοποιούνται τις ημέρες αυτές, αλλά και ο αναγκαστικός επανασχεδιασμός του συστήματος υγείας από την Κυβέρνηση (πάρτε για παράδειγμα τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας που έφθασαν σε 910 από 565 πριν μερικές εβδομάδες και αναμένεται να προστεθούν άλλες 40) δείχνουν ήδη το δρόμο: Μόνιμες προσλήψεις, επαρκή μέτρα προστασίας, ένταξη στα ΒΑΕ, αύξηση της διαθεσιμότητας των διαγνωστικών τεστ, αξιοπρεπείς μισθοί. Αυτά χρειάζονται οι νοσηλευτές μας, τα αυτονόητα, τα οποία έγιναν ζητούμενα…
Για να αντέχουν και μαζί με αυτούς, να αντέξει ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός της χώρας!
