Η περίκλειστη Βόρεια Κορέα αποτελεί μια «μαύρη τρύπα» στον τομέα των πληροφοριών. Όμως οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους σε Νότιο Κορέα και Ιαπωνία, πρέπει να γνωρίζουν τί ετοιμάζει ο Κιμ Γιόνγκ Ουν. Πώς μπορεί κανείς να ξεπεράσει το εμπόδιο της μυστικοπάθειας που χαρακτηρίζει την χώρα και, ακόμη περισσότερο, πώς μπορεί να παρακαμφθεί η πιο πυκνή αντιεροπορική άμυνα σε αυτήν την περιοχή του κόσμου;
Οι Αμερικανοί έχουν τον τρόπο. Είναι τα αεροσκάφη U-2, οι «μαύροι κατάσκοποι» από το κατώφλι του Διαστήματος. Και όπως όλοι οι κατάσκοποι, ξέρουν να κάνουν την δουλειά τους αθόρυβα και αποτελεσματικά.
Διαβάστε επίσης Βόρεια Κορέα: Ποιές είναι οι στρατιωτικές επιλογές που κανείς δεν τολμά να επιλέξει
Φανταστείτε ένα αεροπλάνο που στην ουσία είναι ένα ανεμόπτερο εφοδιασμένο με κινητήρα τζετ, ικανό να πετά σε τέτοια ύψη όπου το βαθύ μπλε του ουρανού αρχίζει να γίνεται σχεδόν μαύρο: από το κατώφλι του διαστήματος, υπερευαίσθητες κάμερες υψηλής ευκρίνειας καταγράφουν με ασύλληπτη λεπτομέρεια ό,τι θέλει να κρύψει ο αντίπαλος και δεν είχε την προνοητικότητα να το τραβήξει μακρυά από τα αδιάκριτα μάτια των “μαύρων αεροπλάνων”, 70.000 πόδια ψηλότερα…
Εδώ και δεκαετίες, το κατασκοπευτικό U-2 Dragon Lady πετά αθέατο πάνω από σημεία ανάφλεξης, ήδη “θερμά” ή εν δυνάμει, παρέχοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες στρατηγική αναγνώριση απαράμιλλου επιπέδου. Η κατάρριψη του U-2B που πετούσε ο Francis Gary Powers για λογαριασμό της CIA πάνω από το Σβερντλόφσκ της Σοβιετικής Ένωσης την Πρωτομαγιά του 1960 από μια δέσμη 14 αντιαεροπορικών πυραύλων SA-2 μπορεί να έγινε πρωτοσέλιδο, χαρίζοντας στην Μόσχα ένα δώρο προπαγάνδας… κυριολεκτικά από τον ουρανό, αλλά από τότε τα U-2 έγιναν καλύτερα.
Ενσωματώνοντας βελτιώσεις, καινοτομίες και ό,τι τελειότερο υπάρχει στον τομέα των μέσων καταγραφής εικόνων, ένα U-2S (η τελευταία έκδοση του τύπου) πετά την ώρα που διαβάζετε αυτό πάνω από κάποιο “σημείο ενδιαφέροντος”. Τα φώτα της δημοσιότητας έχουν πέσει στα αμερικανικά αεροπλανοφόρα και τις Ομάδες Κρούσης τους στα ανοικτά της Κορεατικής Χερσονήσου, όμως 21,3 χιλιόμετρα ψηλότερα, κάποιο U-2 καταγράφει τί συμβαίνει στην περίκλειστη Βόρεια Κορέα, κρατώντας το Πεντάγωνο ενήμερο.
Και έχει τον κατάλληλο εξοπλισμό για την δουλειά. Φωτομηχανές υψηλής ευκρίνειας, υπέρυθροι ή ηλεκτρο-οπτικοί αισθητήρες, ραντάρ συνθετικής απεικόνισης ΑSARS-2 (Advanced Synthetic Aperture Radar System) και η θηριώδης κάμερα OBC (Optical Bar Camera) που χρησιμοποιεί φιλμ μήκους… δύο μιλίων δίνοντας αεροφωτογραφίες “κάδρα”, επιτρέπουν στο U-2 όχι μόνο να τραβά φωτογραφίες αλλά και να παρακολουθεί κινούμενους στόχους και εκπομπές του αντιπάλου αναλαμβάνοντας και αποστολές SIGINT.
Τα αναβαθμισμένα U-2S του Block 20 που πετούν σήμερα είναι κατά 30% μεγαλύτερα από τα αεροσκάφη των πρώτων εκδόσεων, έχουν εκσυγχρονισμένο ψηφιακό κοκπιτ και μπορούν να μεταφέρουν έως 5.000 λίβρες (2.267 κιλά) εξοπλισμού αναγνώρισης/συλλογής πληροφοριών -κάτι που τα drones δεν μπορούν. Επίσης είναι σε θέση να στέλνουν δεδομένα σε πραγματικό χρόνο μέσω datalink, ακόμη και να διακρίνουν εκρηκτικό μηχανισμό σε δρόμο από τα 70.000 πόδια!
Τα ειδικά ατρακτίδια (superpods) που φέρουν κατά περίπτωση, επιτρέπουν δε και “άλλες” αποστολές ενώ το χαρακτηριστικό μαύρο ματ χρώμα των αεροσκαφών λέγεται ότι έχει ιδιότητες απορρόφησης της ακτινοβολίας ραντάρ. Πρόσφατα, η αμερικανική Αεροπορία δοκίμασε στα U-2S αναβαθμισμένους αισθητήρες και εξοπλισμό επικοινωνιών που επιτρέπουν ζεύξη δεδομένων με μαχητικά 4ης και 5ης γενεάς (διαβάστε περισσότερα εδώ)
Δημιούργημα του Ψυχρού Πολέμου, το U-2 επέζησε της λήξης του μέχρι σήμερα επειδή οι εντάσεις ανά τον κόσμο δεν σταματούν ποτέ. Ο λόγος που τέθηκε και δεύτερη φορά σε παραγωγή είναι ότι όσο εξελιγμένοι και να είναι οι κατασκοπευτικοί δορυφόροι, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν μερικές αποκαλυπτικές φωτογραφίες υψηλότατης ποιότητας, τραβηγμένες από το κατώφλι του Διαστήματος.
Επιχειρώντας από προκεχωρημένες βάσεις γνωστές ως FOL (Forward Operating Locations) σε διάφορες συμμαχικές χώρες, τα U-2 παρέχουν ανεκτίμητες πληροφορίες για τις κινήσεις του αντιπάλου όπως έκαναν στην Βοσνία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Συρία ή στην Βόρειο Κορέα. Και… όπου αλλού προκύψει ανάγκη.
Η μικρή ελίτ των πιλότων που πετά την “Δράκαινα” -όλοι τους εθελοντές- είναι ξεχωριστή. Άλλωστε, το μοναδικό αυτό αεροπλάνο δεν αποκαλείται έτσι χωρίς λόγο: το U-2 κατέχει, χρόνια τώρα, τον τίτλο ενός από τα πλέον δύσκολα και απαιτητικά αεροπλάνα στην πτήση… Το να πετάς σε τέτοια ύψη σημαίνει ότι αν η ταχύτητα πέσει ελάχιστους κόμβους κάτω από την προβλεπόμενη, ο κινητήρας “στολάρει”. Αν την ξεπεράσει για ελάχιστα μίλια, το αεροπλάνο βγαίνει τελείως εκτός ελέγχου και πέφτει σαν τρελό. Στην περίπτωση αυτή, οι αεροδυναμικές πιέσεις που ασκούνται απλώς ξεριζώνουν τις πτέρυγες από την άτρακτο. Συναρπαστικό, έτσι;
Οι αποστολές είναι πολύωρες, φθάνοντας ακόμη και τις 12-15 ώρες, απαιτούν απόλυτη συγκέντρωση από τον χειριστή καθώς το παραμικρό λάθος εκεί πάνω μπορεί να αποβεί μοιραίο ενώ η κόπωση είναι μόνιμος σύντροφος των πιλότων. Στο στάδιο της επιλογής των υποψηφίων χειριστών, για να διαπιστωθεί αν πάσχουν από κλειστοφοβία τους αφήνουν επί μία ώρα με πλήρη στολή πτήσης σε μια γωνιά ενός κατασκότεινου δωματίου. Αν δεν αρχίσουν να ιδρώνουν, έχουν ελπίδες να γίνουν πιλότοι U-2.
Ώρες πριν πετάξουν, οι πιλότοι ενημερώνονται σχολαστικά για την αποστολή, αναπνέουν για μια ώρα καθαρό οξυγόνο ώστε να αποβάλλουν άζωτο από τον οργανισμό τους και φορούν με την βοήθεια ολόκληρης ομάδας υποστήριξης μια πανάκριβη, ραμμένη στα μέτρα του κάθε χειριστή, κλιματιζόμενη στολή πλήρους πίεσης που βασίζεται σε αυτή των αστροναυτών συν την διαστημική κάσκα τύπου S-1034.
Στo ύψος που επιχειρούν, αν για οποιονδήποτε λόγο χάσουν την καλύπτρα ή την συμπίεση στο κοκπιτ, η αιφνίδια αποσυμπίεση θα έβραζε κυριολεκτικά τα υγρά του σώματός τους και θα τους σκότωνε στην στιγμή. Η ειδική στολή της David Clark τους προστατεύει από αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο, όπως και από την νόσο των δυτών ή την υποξία. Όταν πεινάσουν, τρώνε ειδικό πολτοποιημένο φαγητό σε διάφορες γεύσεις (π.χ ψητό βοδινό και για επιδόρπιο μηλόπιτα) από σωληνάρια -χωρίς να ανοίξουν την κάσκα τους. Από σωληνάκι πίνουν και διάφορα υγρά για να αποτραπεί η αφυδάτωσή τους.
Η απογείωση με γωνία ανόδου 30 μοιρών είναι εντυπωσιακή και… σύντομη. Μόλις 20΄ αργότερα το αεροπλάνο βρίσκεται να “πλέει” σαν ανεμόπτερο στην αραιή ατμόσφαιρα, με το υψόμετρο να δείχνει 62.000 πόδια (18,897 χλμ) και μέση ταχύτητα 0,71 Mach -ένα επιβατικό αεροσκάφος θέλει 30 με 40 λεπτά για να φτάσει απλώς στα 35.000 πόδια (10,668 χλμ). Αν η αποστολή το απαιτεί, το U-2 ανεβαίνει ακόμη ψηλότερα. Στα ύψη που συνήθως επιχειρεί (η ακριβής επιχειρησιακή οροφή του τύπου παραμένει ακόμη άκρως απόρρητη) η “Δράκαινα” ξεχνά τον δύστροπο εαυτό της και δείχνει πόσο απαλά και αρμονικά μπορεί να πετάξει. Όπως λένε και οι πιλότοι, “πότε παλεύεις με την Δράκαινα, πότε χορεύεις με μια Κυρία”.
Μετά το τέλος της αποστολής, ερχόμενοι για προσγείωση κατάκοποι και “πιασμένοι” τόσες ώρες ακίνητοι στο στενό κοκπιτ, έρχεται η επόμενη πρόκληση. Το U-2 δεν προσγειώνεται όπως όλα τα άλλα αεροπλάνα: ο πιλότος φέρνει το αεροσκάφος χαμηλά πάνω από τον διάδρομο, βασιζόμενος λόγω της περιορισμένης ορατότητας από το κοκπιτ σε οδηγίες που του δίνουν από τον ασύρματο VHF/UHF άλλοι πιλότοι των U-2, οι οποίοι ακολουθούν από κοντά το τζετ με ένα ταχύτατο σπορ αυτοκίνητο, π.χ μια Chevrolet Camaro ή ένα Pontiac G8 GT, το αποκαλούμενο “chase car”.
Σημειωτέον ότι όταν το “chase car” κυνηγά με 160 χλμ την ώρα ένα U-2 στην φάση της απογείωσης ή της προσγείωσης, ο οδηγός φροντίζει να μένει πάντα πίσω και εκκέντρως του ακροφυσίου του αεροπλάνου. Ειδάλλως τα θερμά καυσαέρια του τουρμποτζέτ θα κάψουν το χρώμα του καπώ. Γενικώς, τα αυτοκίνητα αυτά δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση -βρωμάνε αεροπορικό καύσιμο που έχει “ποτίσει” τα πάντα και το ταλαιπωρημένο εσωτερικό τους θυμίζει στρατιωτικό τζιπ… Ποιός άλλος όμως μπορεί να τρέχει έτσι χωρίς να κινδυνεύει να πάρει κλήση;
Ακολουθώντας τις αναφορές των “mobile pilots” από το “chase car” για το ακριβές ύψος του πάνω από τον διάδρομο, στα 2 πόδια ο πιλότος “κόβει” κινητήρα την τελευταία στιγμή πριν ακουμπήσουν οι τροχοί καθώς η άντωση που παρέχουν οι τεράστιες πτέρυγες, μήκους 31,6 μέτρων, εμποδίζουν το αεροπλάνο να “πιάσει” διάδρομο -θεωρητικά αν δεν “στόλαρε” θα μπορούσε να συνέχιζε να πετά! Αλλά ακόμη και η προσγείωση δεν είναι απλή: τα χειριστήρια γίνονται βαρειά στα 80-90 μ.α.ω ενώ οι μικροί τροχοί πρέπει να αγγίξουν τον διάδρομο με το αεροπλάνο σε σωστή στάση, αλλιώς κινδυνεύει να αναπηδήσει και να “εκτοξευτεί” απότομα ψηλά, κι αυτό μπορεί να χαλάσει την μέρα κάποιου μόνιμα…
Η “διασκέδαση” του να προσπαθείς να ισορροπήσεις για προσγείωση ένα τζετ με τροχούς σε διάταξη ποδηλάτου, δεν σταματά εδώ. Με την προσγείωση, το αεροπλάνο “ρίχνει” πτέρυγα και το ακροπτερύγιο σέρνεται στο έδαφος, όπως στα ανεμόπτερα (ευτυχώς είναι ενισχυμένο με τιτάνιο). Γιατί αφού είναι τόσο απαιτητικό και δύστροπο η αμερικανική Αεροπορία εξακολουθεί να επιχειρεί με αυτό;
Πολύ απλά, εκεί που πετά η “Δράκαινα” δεν πετά κανείς άλλος. Επιχειρώντας 10.000 πόδια ψηλότερα και 100 μίλια ταχύτερα από οποιοδήποτε άλλο μέσο αναγνώρισης μεγάλου ύψους, τα U-2 είναι μοναδικά στο είδος τους. Ψηλότερα πετούν μόνο οι αστροναύτες που επανδρώνουν τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, κάπου 250 μίλια (402,3 χλμ) πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Οι κατασκοπευτικοί δορυφόροι δεν είναι πάντα εκεί που τους θέλεις και ούτε μπορούν να μιλήσουν με στρατιώτες στο έδαφος. Και γιατί οι φωτογραφίες που φέρνουν τα U-2 είναι οι καλύτερες!
