Κάποτε οι πολιτικοί έμπαιναν στη πολιτική αφού είχαν πρώτα αποκατασταθεί επαγγελματικά, οικονομικά και κοινωνικά. Και γι’ αυτό έμπαιναν.
Κατά κανόνα έβγαιναν φτωχότεροι. Οι παλιοί θυμούνται τη φράση «έφαγε τα λεφτά του στην πολιτική».
Τα πράγματα αλλάξαν, η πολιτική ήλθε κοντά με το χρήμα και οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Εκεί που έκαναν οι επιχειρηματίες ουρά για τους υπουργούς, κάνουν οι υπουργοί για τους επιχειρηματίες.
Η πολιτική τάξη αυτο-λοβοτομήθηκε. Η οικονομική εξουσία πήρε το πάνω χέρι. Με εργαλείο τα μέσα ενημέρωσης χειραγωγεί φανερά τον δημόσιο βίο.
Οι περισσότεροι από όσους εισέρχονται πλέον στα κοινά δεν προέρχονται από την κοινωνία ή από κινήματα. Δεν θέλουν μόνο τη δόξα της πολιτικής, αλλά και την ευημερία του πλούτου..
Το είδαμε σε έξαρση την εποχή των οργίων στο Χρηματιστήριο και στις περιόδους εύκολης διανομής του κρατικού, του τραπεζικού και του ευρωπαϊκού.
Όταν η σήψη και η διαφθορά κλιμακώθηκαν και επακολούθησε η χρεοκοπία, από την πλευρά της πολιτικής προβλήθηκε το ελεεινό «μαζί τα φάγαμε».
Τα συγκοινωνούντα δοχεία χρήματος και πολιτικής κωδικοποιήθηκαν με την ευρηματική φράση «διαπλοκή», που εισήγαγε ο Κώστας Μητσοτάκης- μαιτρ του είδους.
Από τη μια κυβέρνηση στην άλλη η πολιτική έχασε όση αυτονομία είχε παλιότερα. Παρέδωσε τα ηνία στους οικονομικούς παράγοντες -προμηθευτές του δημοσίου κυρίως- με τους ιδιωτικούς στρατούς στις Κ.Ο. των κομμάτων.
«Αυτός ο υπουργός είναι του τάδε και και εκείνος ο βουλευτής του δείνα επιχειρηματία».
Το αποτέλεσμα πλην των άλλων είναι ένδεια της πολιτικής σε ανθρώπινο δυναμικό. Ας δούμε στη Βουλή ποιοι κάθονται σήμερα, στα έδρανα που έχουν περάσει ιερά τέρατα του κοινοβουλευτισμού: πολιτικοί, διανοούμενοι, ρήτορες, αγωνιστές.
Η ανέλιξη της Αριστεράς στην κυβέρνηση δεν άλλαξε την εικόνα του πολιτικού συστήματος.
Η θολή εικόνα του «πόθεν»
Αυτό το σκηνικό αποτυπώνουν οι διαβόητες δηλώσεις «πόθεν έσχες». Έρχονται κάθε χρόνο να τονίσουν τη θλιβερή διαπίστωση: όταν μπαίνουν στη μέση τα λεφτά χάνεται η πολιτική.
Στην δήθεν που θέσπισαν διαφάνεια – για την «τιμή του πολιτικού κόσμου»- εκείνοι που μόνο διαφάνεια δεν θέλουν κρύβεται το πολιτικό δράμα της Ελλάδας.
Είναι χώρα χωρίς πολιτική ηγεσία. Όσοι κατέχουν τους κεντρικούς ρόλους της πολιτικής και παίρνουν της αποφάσεις, κινούνται σε έναν κυκεώνα ορατών και αοράτων σχέσεων με το χρήμα.
Πολιτική και μπίζνες. Ένας αριθμός «φτασμένων πολιτικών» νέμονται χρήμα και περιουσίες. Ακίνητα και καταθέσεις, εντός και εκτός της χώρας. Αδήλωτες offshore και παρένθετα πρόσωπα.
Κανείς ποτέ δεν τους ζήτησε να τεκμηριώσουν το «πόθεν» στο έντυπο που καταθέτουν τυπολατρικά. Οι απόπειρες να ερευνηθεί η οικονομική ταυτότητα των πολιτικών από το 1974 ήταν στάχτη στα μάτια των λωτοφάγων που τους ψηφίζουν.
Η Δικαιοσύνη υπονομεύθηκε οσάκις προσπάθησε να βρει την άκρη του νήματος που συνδέει πολιτικούς με το χρήμα.
Άλλωστε ούτε η κοινωνία ενδιαφέρεται. Όσοι έχουν πλουτίσει στη διαδρομή, μπορούν άνετα να δηλώνουν κάτοχοι κινητού και ακίνητου πλούτου και να μην ιδρώνει το αυτί κανενός.
Αντίθετα ο «κυρίαρχος λαός» συνήθως αφήνει εκτός Βουλής τους φτωχούς και ακέραιους και προτιμάει τους έχοντες, τους κατέχοντες και τους αποκτήσαντες.
Οι δηλώσεις «πόθεν έσχες» δεν αποκαλύπτουν την περιουσιακή κατάσταση των πολιτικών. Αποκαλύπτουν την κατάπτωση της πολιτικής.
Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και πρόσωπα που μπήκαν στην πολιτική με ένα παπούτσι κάνουν με υπερηφάνεια πολυσέλιδες δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης.
Υπάρχουν πολιτικοί που πένονται και θα πεθάνουν στην ψάθα. Αλλά είναι πλέον η εξαίρεση.
Αλλά για πολλούς ζαλίζουν τα ακίνητα, τα χρεόγραφα, οι καταθέσεις, οι διάσπαρτοι λογαριασμοί, οι θυρίδες, η ευκολία πρόσβασης στις τράπεζες -κατανεμημένα ανάμεσα στους ίδιους, σε τέκνα και συζύγους.
Πολιτικοί με υπερδανεισμό δεν θεωρούνται υπερχρεωμένοι, ούτε καν όταν δεν εξυπηρετούν τον δανεισμό τους- όπως ακριβώς και τα κόμματα τους.
Στο κέντρο αυτής της χορταριασμένης λίμνης αναδύονται ως αρνητικά υποδείγματα-για διαφορετικούς λόγους- οι δυο επικεφαλής του πολιτικού συστήματος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται στο κέντρο μιας οικογένειας με πολιτική ισχύ και πλούτο. Ο ίδιος εύπορος, η σύζυγος επιχειρηματίας, η αδελφή βουλευτής. Ο ένας ανεψιός κομματικός δήμαρχος, ο άλλος προσωπάρχης στο Μαξίμου Η ανηψιά με συμβόλαια στο χώρο της επικοινωνίας.
Ακίνητα, λογαριασμούς εδώ και στο εξωτερικό, δάνεια και αδιαφορία για τα σχόλια που αφορούν το εξαφανισμένο «ακίνητο του Βολταίρου» στο Παρίσι και τους υπουργούς με τον υπερδανεισμό ή το κομπόδεμα.
Ο Αλέξης Τσίπρας με τομεάρχη στο κόμμα του τον πρώην υπουργό του που- με βιογραφικό από τα ΤΕΙ και οικονομικές σπουδές τη Σκωτία- είναι εταίρος στην οικογενειακή κατασκευαστική επιχείρηση του πρώην Πρωθυπουργού.
Με αρχιευρωβουλευτή του, με γερό πορτοφόλι, να αγοράζει οκτώ ακίνητα σε ένα χρόνο και άλλους με κληρονομημένο πλούτο που τους κρατάει σε απόσταση από όσους λένε πως εκπροσωπούν στην πολιτική σκηνή.
Δεν χρειάζεται να πάμε παρακάτω, σε άλλους αρχηγούς κομμάτων, σε νυν και πρώην υπουργούς και βουλευτές. Από όπου να το πιάσει κανείς μπάζει.
Του Γιώργου Λακόπουλου
