Οι περισσότεροι, λίγο αντελήφθησαν τη σημασία και τις μεγάλες προεκτάσεις της αναγκαστικής απόφασης της Κομισιόν να αναστείλει το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ευρωζώνης.
Με την απόφαση αυτή, στην ουσία, το Σύμφωνο Σταθερότητας, θεμέλιο του ευρώ, που έχει ως σημαία του να μην ξεπερνούν τα ελλείμματα των προϋπολογισμών των κρατών-μελών το 3% του ΑΕΠ, δεν ανεστάλη απλώς αλλά καταργήθηκε.
Ο λόγος είναι απλός.
Με την αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας, δίνεται η ευχέρεια στα κράτη-μέλη να πραγματοποιούν μεγάλες εκτός δημοσιονομικών περιορισμών δαπάνες που θεωρούν αναγκαίες για την αντιμετώπιση της κρίσης του κορονοϊού, σε μια περίοδο που οι οικονομίες τους βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο και τα κρατικά έσοδα γνωρίζουν κάθετη πτώση.
Η πραγματικότητα αυτή, επειδή τα κράτη-μέλη δεν έχουν εθνικό νόμισμα για να καλύψουν με εκτύπωσή του τις ανάγκες τους, θα έχει ως συνέπεια την εκτίναξη των χρεών τους, τα οποία θα καταγράφονται σε ευρώ.
Τα χρέη αυτά θα συνεχίσουν να αυξάνουν, ακόμα και αν περάσει η κρίση του κορονοϊού, προκειμένου τα κράτη-μέλη με συνεχείς μεγάλες δαπάνες να δαμάσουν την ύφεση, η οποία με βεβαιότητα θα συνεχιστεί και ίσως να κλιμακωθεί, πολύ περισσότερο αν η τελευταία θα διαρκέσει σχετικά πολύ και θα διαθέτει μεγάλο βάθος, πράγμα αρκετά πιθανό.
Αυτά σημαίνουν ότι στο επόμενο διάστημα η Ευρωζώνη, χωρίς την ασφυκτική τανάλια του γερμανικού Συμφώνου Σταθερότητας, θα πνιγεί στα χρέη, ενώ ορισμένα μέλη της κυριολεκτικά θα βουλιάξουν στην υπερχρέωση, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση της Ελλάδας.
Αυτά τα υψηλά χρέη όμως και τα μεγάλα ελλείμματα των προϋπολογισμών δεν είναι διαχειρίσιμα σε μια ζώνη ενιαίου νομίσματος και θα έχουν ως συνέπεια τη βαθιά κρίση του ευρώ και της ίδιας της αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης.
Μια τέτοια κατάσταση, μοιραία θα υποχρεώσει τα κράτη-μέλη και ιδιαίτερα εκείνα που έχουν υπερβολικά χρέη, να εγκαταλείψουν το ευρώ και να οδηγήσουν σε άδοξο τέλος το κακόγουστο πείραμα του Μάαστριχτ, ανοίγοντας το δρόμο σε μια νέα Ευρώπη των εθνικών νομισμάτων και των εθνικών νομισματικών πολιτικών και σε κράτη που θα έχουν απαλλαγεί από τον γερμανικό σιδερένιο κορσέ, ευρωπαϊκά κράτη που μπορούν να καταστούν ελεύθερα και ανεξάρτητα και να καθορίσουν με βάση τη θέληση των λαών τους το μέλλον τους.
Δυστυχώς, όμως, οι κατεστημένοι κύκλοι της Αθήνας κάνουν τους λογαριασμούς τους για το σήμερα και το αύριο ευρισκόμενοι εκτός κάθε πραγματικότητας, κοιμώμενοι τον ύπνο του δικαίου.
Οι ίδιοι κατεστημένοι κύκλοι ήταν εκτός “πραγματικότητας“πριν να ξεσπάσει η κρίση του 2008. Βρέθηκαν, επίσης, εκτός “τόπου και χρόνου”, όταν βύθιζαν τη χώρα στη μνημονιακή άβυσσο. Το τρις εξαμαρτείν θα σημάνει και το δικό τους τέλος, που θα έλθει μαζί με το τέλος των “ιερών τεράτων” τους, του ευρώ και της Ευρωζώνης.
Η Ελλάδα και η Ευρώπη βαδίζουν σε συγκλονιστικές εξελίξεις.
του Παναγιώτη Λαφαζάνη
