“Όταν θα τελειώσει κάποια στιγμή αυτή η σφαγή, κάποιοι θα πρέπει να ντρέπονται γι’ αυτά που λένε και τα στοιχεία που δίνουν” – Φραντσέσκο Μακάριο, πρώην αντιδήμαρχος πολεοδομίας του Μπέργκαμο
«Δεν υπάρχει οικογένεια χωρίς νεκρό και τουλάχιστον ένα κρούσμα. Εμείς τους νεκρούς τους γνωρίζουμε γιατί το Μπέργκαμο είναι σχετικά μικρό. Ακόμη και ο δήμαρχος Γκόρι παραδέχθηκε ότι για κάθε νεκρό από τον κορωνοϊό υπάρχουν άλλοι πέντε που δεν έχουν πιστοποιηθεί με αιτία θανάτου τον κορωνοϊό.
Για μένα η αναλογία είναι πολύ μεγαλύτερη και μπορεί να φτάνει τους ένα προς δέκα. Μας το λένε τα φέρετρα που περνάνε μπροστά από τα μάτια μας και οι καμπάνες που δεν σταματάνε να χτυπάνε πένθιμα. Είναι ανήθικο να κρύβεις τον πόνο των ανθρώπων μας. Δεν πρέπει να φεύγουν έτσι χωρίς να λέμε την αλήθεια ούτε στους εαυτούς μας.
Είμαστε άνθρωποι και μιλάμε για τους ανθρώπους μας που πεθαίνουν» τόνισε στην ο Φραντσέσκο Μακάριο, ο πρώην αντιδήμαρχος Πολεοδομίας του Μπέργκαμο, υποψήφιος δήμαρχος της λίστας Bergamo in Comune και γραμματέας της τοπικής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης.
Ο Φραντσέσκο Μακάριο την εποχή της Τρόικας στην Ελλάδα διοργάνωσε πλήθος πρωτοβουλιών αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό τόσο στο Μπέργκαμο όσο και στις γειτονικές πόλεις και είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε πολύ καλά τόσο με τον ίδιο όσο και με τις πρωτοβουλίες της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ανθρώπους για τους οποίους αυτές τις δύσκολες στιγμές δεν μπορεί κανείς παρά να ανταποδώσει την αγάπη και το ενδιαφέρον που μας έδειξαν.
* Γιατί στο Μπέργκαμο υπάρχει τόσο υψηλό ποσοστό κρουσμάτων και θυμάτων;
Από την αρχή έκαναν πολλά λάθη. Στην αρχή σου έκαναν μια γενική εξέταση και εάν νόμιζαν ότι είχες τον κορωνοϊό, σε διασωλήνωναν. Εάν κάποιος πέθαινε στην εντατική, ξέραμε ότι πέθανε από τον ιό. Εδώ και δέκα ημέρες τα πράγματα άλλαξαν. Εάν είσαι άσχημα, ο γιατρός σε αφήνει στο σπίτι σου. Εάν τα καταφέρεις, όλα καλά. Εάν επιδεινωθεί η κατάστασή σου, ο γιατρός σου κάνει την εισαγωγή στο νοσοκομείο. Μόνο εάν σου κάνουν την εισαγωγή, σου κάνουν την κανονική εξέταση για τον κορωνοϊό και είναι σίγουροι. Μόνο τότε πιστοποιούν θανάτους από τον κορωνοϊό.
Στην περιοχή που ζω, και τη γνωρίζεις πολύ καλά, είμαστε χίλιοι κάτοικοι. Σε μία εβδομάδα πέθαναν έξι. Κανείς δεν είχε κάνει το τεστ για τον κορωνοϊό, με αποτέλεσμα επισήμως κανένας από αυτούς να μην έχει πεθάνει από τον κορωνοϊό. Στα πιστοποιητικά έγραψαν ότι οι τρεις πέθαναν από ανακοπή και οι άλλοι τρεις από πνευμονία.
Την περασμένη εβδομάδα πέθαναν επισήμως από τον κορωνοϊό 350 άτομα. Για τον δήμαρχο οι νεκροί έφθασαν στους 1.750, αλλά εγώ πιστεύω ότι έφτασαν τους 3.000. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι μετράω πολύ, εάν όχι πάρα πολύ, τα λόγια μου. Μόνο την Τετάρτη πέθαναν επισήμως άλλα 200 άτομα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε οι νεκροί σίγουρα έχουν ξεπεράσει τους 4.000 στο Μπέργκαμο και την επαρχία του, που έχουμε συνολικά έναν πληθυσμό που ξεπερνά οριακά τα 1,1 εκατομμύρια άτομα. Το γεγονός ότι το τηλέφωνό μου χτυπά συνεχώς για να μαθαίνω ότι έφυγαν φίλοι, γείτονες, συγγενείς και πολλοί σύντροφοί μας με κάνει να πιστεύω ότι όταν θα τελειώσει κάποια στιγμή αυτή η σφαγή, κάποιοι θα πρέπει να ντρέπονται γι’ αυτά που λένε και τα στοιχεία που δίνουν. Στην οικογένειά μου έχουμε ήδη δύο νεκρούς.
* Γιατί είχαμε μια τόσο μεγάλη διασπορά;
Γιατί κάποιοι επιμένουν να έχουν ανοιχτά τα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες. Υπήρξαν πολλοί που τα έκλεισαν. Μέχρι χθες μας έλεγαν οι επιχειρηματίες: «Η επιχείρησή μου είναι η δική σας επιχείρηση, γιατί κερδίζουμε όλοι». Σήμερα ο επιχειρηματίας δίνει τις οδηγίες από τη βίλα του στο βουνό και ο εργαζόμενος πεθαίνει για την «κοινή» επιχείρηση στο βάθος της κοιλάδας. Απειλούν μάλιστα με απολύσεις, και πολύ περισσότερο τους μετανάστες, γιατί εάν απολυθούν, θα χάσουν το δικαίωμα του πιστοποιητικού διαμονής και θα βρεθούν στον δρόμο σαν να είναι παράνομοι.
Αυτοί που μας κυβερνούν και αποφασίζουν είναι ασυνείδητοι. Γιατί μας λένε ότι δεν μπορεί κάποιος να βγει να κάνει ποδήλατο, ενώ υποχρεώνουν δεκάδες χιλιάδες να πάνε στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες να κολλήσει ο ένας τον άλλο και μετά αυτοί την οικογένειά τους. Στο Μπέργκαμο ζούμε όπως και στην Ελλάδα, με πολλές οικογένειες να ζουν πάρα πολύ κοντά εάν όχι στο ίδιο κτίριο. Καταλαβαίνεται λοιπόν πόσο εύκολη είναι η διασπορά. Στα εργοστάσια δεν δίνουν ούτε μάσκες, για να μην αναφερθώ στα γάντια.
Η σύζυγός μου είναι φαρμακοποιός και εργάζεται δέκα ώρες την ημέρα. Κατάφερε να έχει μάσκα εδώ και δύο ημέρες, γιατί δεν υπήρχαν. Φτάσαμε στο σημείο να μας πιπιλίζουν το μυαλό ότι μας παίρνουν για παράδειγμα στην Ευρώπη, ενώ η τρίτη σε μέγεθος οικονομία δεν μπορεί να δώσει μια μάσκα στους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους φαρμακοποιούς. Ποιοι θα γιατρέψουν τον κόσμο. Εγώ;
Η αδελφή μου είναι οικογενειακή γιατρός με πεντακόσιους ασθενείς και ακόμη δεν τους έχουν στείλει υλικά και οδηγίες. Η αδελφή μου γυρίζει όλη τη μέρα στους ασθενείς και βλέπει από πρώτο χέρι ότι δεν πεθαίνουν πια μόνο αυτοί που είναι ογδόντα χρονών, αλλά και αυτοί που είναι πενήντα, σαράντα, ακόμη και τριάντα. Όλοι αυτοί που είναι νεότεροι σε ηλικία είναι βιομηχανικοί εργάτες ή εργαζόμενοι σε μεγάλες επιχειρήσεις ή βιοτεχνίες. Έτσι φθάσαμε να έχουμε στο νοσοκομείο ακόμη και παιδάκια, που ελπίζουμε με όλη μας την καρδιά να μην πάθουν τίποτα χειρότερο. Αντιμετωπίζουμε ένα χάος.
Μπροστά στην ασυδοσία των εργοδοτών πολλοί εργαζόμενοι δήλωναν στον γιατρό από το τηλέφωνο ότι έχουν 38,5 πυρετό ή ότι έχουν ένα κρούσμα στην οικογένειά τους και δεν πήγαν για 15 ημέρες νομότυπα στην εργασία τους χωρίς τον κίνδυνο απόλυσης και έτσι ορισμένοι τη γλίτωσαν. Στην Brembo, που έχει 3.000 εργαζόμενους και φτιάχνουν μεταξύ άλλων τα φρένα για τη Ferrari, 1.000 εργαζόμενοι δήλωσαν ασθένεια για να σωθούν. Η Tenaris Dalmine έβαλε τους εργαζόμενους σε καραντίνα και κράτησε εθελοντικά μόνο 40 εργαζόμενους για την παραγωγή του οξυγόνου για τα νοσοκομεία και τις αναπνευστικές συσκευές. Οι μικρές επιχειρήσεις εκβιάζουν πιο εύκολα τους εργαζόμενους γιατί σχεδόν όλοι έχουν εξάμηνα συμβόλαια, αφού με την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων εξαφανίστηκαν οι συμβάσεις αορίστου χρόνου.
*Πως είναι η κατάσταση στις μικρότερες επιχειρήσεις;
Δυστυχώς δεν τις κλείνουν, γιατί πολλές παράγουν εξαρτήματα για τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία και φθάνουν μάλιστα να κάνουν και πολλές υπερωρίες, γιατί οι εργοδότες φοβούνται ότι το επόμενο διάστημα θα σταματήσει η αλυσίδα που τροφοδοτεί τα γερμανικά εργοστάσια και θέλουν να διασφαλίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά αποθέματα.
Οι μικρές επιχειρήσεις εκβιάζουν πιο εύκολα τους εργαζόμενους, αφού σχεδόν όλοι έχουν 6μηνα συμβόλαια, αφού με την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων εξαφανίστηκαν οι συμβάσεις αορίστου χρόνου. Σε κάνουν να καταλάβεις ότι εάν δεν συνεχίσεις να εργάζεσαι τους επόμενους μήνες δεν θα σου ανανεώσουν τη σύμβαση. Ο εκβιασμός στους μετανάστες είναι ακόμη χειρότερος, γιατί εκτός από τη δουλειά θα χάσουν και την άδεια παραμονής.
* Υπάρχει κάποια διέξοδος;
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να μας χαρακτηρίσουν «κόκκινη ζώνη». Η Περιφέρεια που ελέγχεται από τη Λέγκα και οι δήμοι του Μιλάνου, του Μπέργκαμο και της Μπρέσια, που ελέγχονται από το Δημοκρατικό Κόμμα, δεν τόλμησαν να ζητήσουν να χαρακτηριστούν «κόκκινες ζώνες» οι τρεις πόλεις που πλήττονται για να μην αναγκαστούν να σταματήσουν τα εργοστάσια και τις παραγωγικές δραστηριότητες. Το κέρδος έρχεται πάνω από την υγεία των ανθρώπων.
Τι να πει κανείς για τους εργοδότες που στέλνουν στο θάνατο τους εργαζόμενούς τους; Πρέπει να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της διασποράς από το εργοστάσιο στην οικογένεια και από εκεί στο νοσοκομείο. Όταν οι εργαζόμενοι κολλήσουν τους ηλικιωμένους γονείς τους το πράγμα τελείωσε για αυτούς, γιατί οι πιθανότητες επιβίωσης είναι ελάχιστες. Πεθαίνουν σαν τις μύγες. Υπάρχει ένα δράμα μέσα στο δράμα. Όποιος αρρωσταίνει πεθαίνει, αλλά οι εργοδότες δεν ενδιαφέρονται για αυτό. Ενδιαφέρονται για την οικονομία και όχι για τους ανθρώπους που την κινούν. Θα πρέπει να πεθάνουμε για την οικονομία.
* Ζείτε σε μία από τις πιο πλούσιες πόλεις στην πιο πλούσια Περιφέρεια. Γιατί χρειάζονται οι Αλπίνοι για να φτιάξουν ένα νοσοκομείο; Είδαμε τις εικόνες με τα στρατιωτικά οχήματα που μετέφεραν τα φέρετρα και μας έφεραν στη μνήμη εικόνες από τον πόλεμο, όταν εκτελούσαν κρυφά το βράδυ…
Έχεις απόλυτο δίκαιο. Αυτό ακριβώς σκεφτήκαμε όλοι μας. Νομίζαμε ότι γυρίσαμε σε άλλες εποχές. Αυτή η πομπή με τα στρατιωτικά φορτηγά που κουβαλούσαν τα φέρετρα εκτίναξε την οργή και την αγανάκτησή μας.
Το Μπέργκαμο έφτασε σ’ αυτή την κατάσταση για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί έχουμε μια εγκληματική, ανίκανη και ανεύθυνη επιχειρηματική τάξη και δεύτερον, γιατί έχουμε μια πολιτική τάξη που αποτελεί το προϊόν της επιχειρηματικής αυτής τάξης, για να μην αναφερθώ στα τραγικά λάθη της κυβέρνησης.
Η Κοιλάδα Βαλσεριάνα ήταν από το 1800 μια περιοχή με πολλές κλωστοϋφαντουργίες. Αυτές μετέφεραν τις δραστηριότητές τους στην Κίνα και την Ινδία, αλλά στην περιοχή κατασκευάζουν ακόμη μηχανήματα που τα πουλούν στην Κίνα και τις άλλες ασιατικές χώρες. Έτσι έχουμε μια μόνιμη μετακίνηση πάρα πολλών επιχειρηματιών προς την Κίνα. Η κυβέρνηση έκανε το λάθος να διακόψει τα δρομολόγια με την Κίνα, όπου θα ήταν πιο εύκολο να ελέγξει τις αφίξεις κάνοντας το τεστ και βάζοντας αυτούς που χρειαζόταν σε καραντίνα. Άλλες χώρες δεν μπλόκαραν τις πτήσεις με την Κίνα. Τότε όλοι πήραν πτήσεις με ενδιάμεσους σταθμούς και ήρθαν από την Κίνα με τον κορωνοϊό ανενόχλητοι, με αποτέλεσμα να τον διασπείρουν παντού στο πέρασμά τους. Σήμερα η Βαλσεριάνα αποδεκατίζεται στην κυριολεξία, γιατί έφεραν τον ιό διαμέσου της Μόσχας και της Μπανγκόγκ. Για αυτό δεν μπορούν να κάνουν ούτε ένα κατάλογο με τα άτομα που ήρθαν από την Κίνα.
Παράλληλα η λιτότητα και οι περικοπές που εφαρμόστηκαν στην Υγεία από τη δεξιά που ελέγχει την Περιφέρεια, αλλά και όλες τις κεντροδεξιές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις, που προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις και έκλεισαν πολλά δημόσια νοσοκομεία, δεν αφήνει καμιά εναλλακτική λύση σωτηρίας ακόμη και σε μια από τις πιο πλούσιες πόλεις της Ιταλίας. Στο νοσοκομείο του Αλζάνο, που είναι δίπλα στη Βαλσεριάνα, όταν έφθασαν οι πρώτοι ασθενείς με τον κορωνοϊό κανείς δεν είχε ειδοποιήσει για τον κορωνοϊό και τους έβαζαν για δεκαπέντε μέρες κανονικά μέσα στις πτέρυγες για να μολύνουν τους άλλους ασθενείς και σχεδόν όλο το προσωπικό. Σήμερα το νοσοκομείο στέκεται όρθιο μόνο χάρη στην αυτοθυσία του προσωπικού.
Η διασπορά του κορωνοϊού στο Μπέργκαμο και τις πρώην κλωστοϋφαντουργικές περιοχές είναι πολύ μεγαλύτερη από το Λόντι. Τα οικονομικά συμφέροντα όμως δεν επέτρεψαν να χαρακτηριστεί «κόκκινη ζώνη» για να σωθούν πολλές ζωές. Προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ήταν μια περιοδική γρίπη, ακόμη και όταν είδαμε τους πρώτους νεκρούς. Προσπαθούσαν να μας καθησυχάσουν με κάθε τρόπο.
Ο Γκόρι, ο δήμαρχος του Μπέργκαμο, που ανήκει στο Δημοκρατικό Κόμμα, πριν από δύο Κυριακές είχε καλέσει τον κόσμο να πάει στα εστιατόρια την Κυριακή, λέγοντας ότι βρίσκεται στις παραδόσεις μας, και καλούσε τον κόσμο να βγει κανονικά στα πάρκα και τις πλατείες και να κάνει βόλτες με τα ποδήλατα. Ο ίδιος με τους δημοτικούς συμβούλους του φωτογραφίστηκε σε εστιατόριο της Άνω Πόλης για δείξουν πρώτοι απόλους ότι δεν συμβαίνει τίποτα.
Ο Γκόρι μάλιστα έδωσε δωρεάν εισιτήρια σε κάθε κάτοικο, για να κατεβεί στο κέντρο και τα εμπορικά κέντρα για ψώνια. Είναι να απορεί κανείς γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε μια εκατόμβη; Όταν το έκανε αυτό κατάγγειλα ότι έκανε μια εγκληματική πράξη κατά του πληθυσμού. Για να με χαρακτηρίσουν γραφικό. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί δεν θέλαμε να κατεβούμε μαζί του στις δημοτικές εκλογές;
Ξέραμε ότι στη Βαλσεριάνα, δέκα χιλιόμετρα από το κέντρο τα πόλης, υπήρχε μια μεγάλη εστία του κορωνοϊού και ότι δεν παρέμβαιναν για οικονομικούς λόγους. Πως μπορεί ο δήμαρχος να λέει πηγαίνετε στα εμπορικά κέντρα και τα εστιατόρια; Για αυτό μολύνθηκε όλη η επαρχία και κατέρρευσε το σύστημα Υγείας. Τώρα δεν έχουμε που να βάλλουμε τα φέρετρα. Έτσι φθάσαμε εδώ και δέκα ημέρες να μην φθάνει ο εξοπλισμός των νοσοκομείων και οι θέσεις της εντατικής να προστατεύσουν τους ανθρώπους.
* Θέλουν όμως να φτιάξουν ένα υπαίθριο νοσοκομείο…
Θέλουν; Γιατί άρχισε να τσακώνεται η Περιφέρεια που ελέγχεται από τη Λέγκα με το δήμο που ελέγχεται από το Δημοκρατικό Κόμμα. Ο δήμος και η κυβέρνηση που ελέγχονται από το Δημοκρατικό Κόμμα θέλουν να κατασκευαστεί το ταχύτερο δυνατόν το υπαίθριο νοσοκομείο, αλλά η Περιφέρεια θέλει να γίνει στους χώρους της Διεθνούς Έκθεσης του Μιλάνου, αφού το χρηματοδοτεί ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Από τη στιγμή που οι αρμοδιότητες για την Υγεία ανήκουν στην Περιφέρεια, η Περιφέρεια δεν δίνει άδεια για την κατασκευή του υπαίθριου νοσοκομείο έκτακτης ανάγκης στο Μπέργκαμο. Στο μεταξύ εμείς πεθαίνουμε. Όταν φθάσει η τελική κρίση με τον κορωνοϊό σε τριάντα λεπτά το πολύ σε μια ώρα πεθαίνεις. Για να πάνε έναν ασθενή με αναπνευστικά προβλήματα από τον κορωνοϊό στο Μιλάνο χρειάζονται περισσότερο χρόνο από αυτό που διαρκεί η κρίση. Δεν υπάρχει δηλαδή καμιά ελπίδα για τον άνθρωπο.
Με τα λεφτά του Μπερλουσκόνι θα κάνουν την πασαρέλα στο Μιλάνο και εμείς θα πεθαίνουμε στη Μπέργκαμο. Λες και δεν μπορούν να τα φτιάξουν και τα δύο. Ο Γκόρι από την πλευρά του θέλει να κάνει το ίδιο, φτιάχνοντας το «νοσοκομείο» του Δημοκρατικού Κόμματος, για να πάρουν και αυτοί τα παράσημα. Τουλάχιστον θα το έχουμε δίπλα μας για να σώζει ζωές. Οι εγκληματίες τσακώνονται στο πετσί των ανθρώπων που πεθαίνουν και εμείς κουβαλάμε τα φέρετρα στα σπίτιά μας.
Ο κόσμος δεν μπορεί πια. Ο κόσμος φοβάται, είναι οργισμένος και αισθάνεται ότι έφθασε στο αμήν. Αλλά οι θυσίες των ανθρώπων δεν πρέπει να πάνε χαμένες. Όταν τελειώσει αυτή η κόλαση θα πρέπει να ξανασυζητήσουμε και να αλλάξουμε πολλά πράγματα.
