Γράφει η συγγραφέας Μπέττυ Κούτσιου για τον Παντελή Παντελίδη, με αφορμή τα 4 χρόνια απουσίας του…
Ο άγγελος με το μαύρο μπλουζάκι. Ο ανεπιτήδευτος, ο απροσποίητος, το παιδί που δεν του ανήκε τίποτα και όλος ο κόσμος ήταν δικός του.
Δεν ήταν ίσως έτοιμος για αυτόν τον κόσμο. Απέραντα ταπεινός και ειλικρινής. Απίστευτα καλός και αγνός. Ίσως και ο κόσμος ετούτος δεν ήταν έτοιμος να τον δεχτεί γιατί ήταν μολυσμένος για την δική του ψυχή.
Βλέπεις, τους καλλιτέχνες που κοιτάνε χαμηλά όταν μιλάνε πρέπει να τους βαλσαμώνουν να τους βλέπουν οι επόμενοι.
Σπάνιο φαινόμενο ταπεινού ανθρώπου σε συνδυασμό με αυτό το χαμό, που γινόταν το βράδυ στο κέντρο του και στην ζωή του.
Σπάνιο ταλέντο φωνής ανεπιτήδευτης, που όταν τραγουδούσε ακαπέλα ήταν ωραιότερη από τα CD που έγραφε.
Σπάνια ψυχή μικρού παιδιού που στα χέρια του έπεσε όλος ο κόσμος, αστραφτερά αυτοκίνητα, λεφτά, αναγνώριση.
Μα ούτε που τον άγγιξαν.
Συνέχιζε να φέρεται σαν τον νεαρό, που στο σαλόνι του έγραφε τραγούδια με την κιθάρα του στο κινητό του. Ούτε καν σε κάμερα.
Έχετε δει πολλές καριέρες να αρχίζουν με γραμμένες μελωδίες, στην οθόνη του κινητού;
Μάγκας, άντρας, αρσενικός, γιατί πρώτα από όλα δεν κατέκρινε, δεν απαντούσε, δεν ασχολιόταν. Κοίταζε να τραγουδάει, κοίταζε όσους αγαπούσε και δεν ξοδεύοταν σε κατινίστικες συμπεριφορές.
Φωνή που πιστεύω, σπάνια είχε δοθεί τέτοιο χάρισμα από τον Θεό.
Βαθιά συναισθηματική όπως η ψυχή του. Διαυγής, καθαρή σαν το νερό της πηγής. Πονεμένη, σαν δακρυσμένο φεγγάρι.
Δεν ήτανε φαινόμενο.
Ήταν μάθημα ζωής για όσους έμειναν πίσω. Καλλιτέχνες, τραγουδιστές, ηθοποιούς. Ήτανε ντροπαλός σαν παιδάκι, δεν ήξερε να πλασάρει τον εαυτό του, δεν ήξερε να βεντετίζει.
Ήξερε να βοηθάει, να αγαπάει τα μικρά παιδιά, την οικογένεια του, τους φίλους του.
Πάνω από όλα όμως και αναμφίβολα τραγουδούσε.
Χωρίς τεχνικές, χωρίς τεχνάσματα, χωρίς κατασκευάσματα.
Με την ψυχή του.
Εγώ λοιπόν τους ανθρώπους που ξεγυμνώνονται αγαπώ, που δεν τους νοιάζει τι θα πει ο ένας και ο άλλος, που παράγουν τέχνη με την ψυχή τους.
Αγαπώ τους λίγους εκείνους που εκτείθονται.
Τους ανθρώπους που δεν κρατάνε τίποτα για τον εαυτό τους μέσα από την τέχνη τους.
Εκείνους που δεν έχουν εγωισμό σαν καλλιτέχνες.
Εγώ αυτούς τους ανθρώπους λατρεύω. Τους κολασμένους μοναχικούς που με μια κιθάρα κατακτούν τον κόσμο. Που δεν έχει ανάγκη η δική τους η φωνή φτιαξίδια. Αυτούς που τους ακούω και κλαίω. Που με ταξιδεύουν και με γαληνεύουν.
Αγαπώ εκείνους που δεν τους ανήκει τίποτα, μονάχα το ταλέντο τους και η αιωνιότητα.
Πίστεψε και αυτό..
Σε παρακαλώ..
Δεν έφυγες ποτέ
” Αγαπώ εκείνους που δεν τους ανήκει τίποτα, μονάχα το ταλέντο τους και η αιωνιότητα.”
Πίστεψε και αυτό, σε παρακαλώ..
Δεν έφυγες ποτέ.
Σήμερα Τρίτη 18 Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια από τον άδικο χαμό του Παντελή Παντελίδη . Τέσσερα χρόνια όπου παρόλο που λείπει από κοντά μας, τον κουβαλάμε πάντα μέσα μας.
Τηλεόραση, ραδιόφωνο ,τύπος ,είναι μόνο μερικά από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που δεν έχουν σταματήσει λεπτό να ασχολούνται με το φαινόμενο … Ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε το 2012 με το δεν ταιριάζετε σου λέω ένα κομμάτι το οποίο πλέον σήμερα εν έτη 2019 ξεπερνάει τις 17 εκατομμύρια προβολές στο YouTube .Κάθε τραγούδι ύμνος, καθε τραγούδι μια βιωματική ερωτική ιστορία, είτε δική του είτε κάποιου φίλου του. Ιστορία με αρχή μέση και τέλος….Όλοι μας έχουμε συνδέσει κάποιον χωρισμό μας με κάποιο από τα κομμάτια του !
Ακόμα και μετά το θάνατό του το αστέρι του εξακολουθεί να λάμπει. Και θα συνεχίσει να λάμπει για πάντα καθώς πεθαίνει μονάχα ότι ξεχνιέται και εμείς δεν θα τον αφήσουμε να ξεχαστεί ποτέ.Θα μπορούσα να μιλάω και να γράφω ώρες για τον Παντελή αλλά δεν θα το κάνω….Ότι αισθάνομαι εγώ αισθάνεστε και εσείς που διαβάζετε αυτή τη στιγμή το άρθρο. Δεν υπάρχουν λέξεις για να εξηγήσουν και να περιγράψουν όλο αυτό που συμβαίνει …. Έκανε τέσσερα χρόνια δημόσια επιτυχία και την επόμενη Δευτέρα συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια απουσίας του. Η αναλογία είναι τρομερη!
Τόσα χρόνια φορέσαμε στην καρδιά μας αλεξίσφαιρο γιλέκο, μείναμε δεμένοι με τα σχοινιά του, γινόμαστε λιώμα σε γκρεμό για εκείνον, γιατί είχαμε κάποτε μια αγάπη …..θυμόμαστε και τα στέλνουμε με προσφορά ! Και είμαστε σίγουροι πως και εκείνος θα πίνει… από κει ψηλά… για εμάς !
