Οι χαρτογιακάδες των Βρυξελλών καταφέρνουν και ξεπερνούν κάθε φορά το θλιβερό εαυτό τους. Τώρα θέσπισαν χαρτοφυλάκιο στο οποίο έδωσαν το βαρύγδουπο όνομα “Προστασία του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής”, το έδωσαν στον Μαργαρίτη Σχοινά και επέστρεψαν το βράδυ ήρεμοι στο σπίτι για να συνεχίσουν το μακάριο ύπνο τους.
Θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν απίστευτα χυδαίο και ανιστόρητο. Η Ευρώπη, που αιματοκύλισε δύο φορές τον πλανήτη ολόκληρο και κουβαλά στις πλάτες της ακόμα και σήμερα το άγος της αποικιοκρατίας, τολμά να μιλήσει για “Προστασία του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής”.
Τρίζουν τα κόκαλα των χιλιάδων Κογκολέζων που έπεσαν από τα πυρά των Βέλγων αποικιοκρατών. Βράζουν από οργή οι σημερινοί εργάτες στα αφρικανικά κάτεργα από τα οποία εξάγεται το νικέλιο και το κοβάλτιο που κοσμούν τα “προχωρημένα” κινητά τηλέφωνα των Γάλλων, των Γερμανών και των υπόλοιπων Ευρωπαίων.
Ανατριχιάζουν και άλλα μέρη του πλανήτη (Λατινική Αμερική, Νοτιοανατολική Ασία) στα οποία έφτασε τους προηγούμενους αιώνες η ευρωπαϊκή μπότα για να σκορπίσει τον όλεθρο και το θάνατο για την “οικονομική ανάπτυξη” και τα ιδεώδη του Χριστιανισμού. Αγάπα, τέκνον μου, τον πλησίον σου αλλά μην τυχόν και έχει διαφορετικό χρώμα επιδερμίδα από σένα. Σ’ αυτήν την περίπτωση άλλαξέ του τα φώτα του αράπη (ή του ερυθρόδερμου, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία).
Οι Ευρωπαίοι, λοιπόν, αντί να πουν ένα ταπεινό ευχαριστώ στους δεκάδες λαούς που έχουν εκμεταλλευτεί μέχρι τελευταίας ρανίδας, αντί να ευεργετήσουν τις δεκάδες χώρες τον οποίο τον ορυκτό πλούτο απομυζούν καθημερινά για να γεμίσουν με πρώτες ύλες τα εργοστάσια των πολυεθνικών εταιριών, αντί, τέλος πάντων, να δείξουν σεβασμό στα χιλιάδες θύματα της αποικιοκρατίας, έχουν το απύθμενο θράσος να επιθυμούν να “προστατεύσουν τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής”.
Τον καταναλωτισμό δηλαδή ο οποίος χτίστηκε και χτίζεται ακόμα πάνω στον ιδρώτα αλλά και στο αίμα των φτωχών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και δουλεύουν για εξευτελιστικές αμοιβές στα Νταχάου του 21ου αιώνα για να μπορεί ο ευρωπαίος πολίτης να φοράει Benetton, να έχει στην τσέπη I-phone και να οδηγεί Renault ή Οpel με κορυφαία ζαντολάστιχα και απίστευτη αντοχή στους κραδασμούς.
Να μας απαντήσει ο Μαργαρίτης Σχοινάς. Από ποιον άραγε κινδυνεύει ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής; Από τους χιλιάδες κατατρεγμένους των πολέμων στη Συρία ή την Υεμένη; Από τους χιλιάδες πάμπτωχους που δικαίως πιστεύουν ότι καλύτερα χωρίς άδεια παραμονής στη Μαδρίτη, το Παρίσι ή την Αθήνα, παρά σύγχρονος σκλάβος στην Γκάνα, στη Νιγηρία ή στην Αιθιοπία; Από τα παιδιά που μαζί με τους γονείς τους επιζητούν απλά μία πιο ανεκτή ζωή μακριά από το ζόφο των συρράξεων και την κόλαση των βομβών;
Πως είναι δυνατόν να θεσπίζεται ένα χαρτοφυλάκιο το οποίο από τον τίτλο του ακόμη παραπέμπει σε σκοτεινές εποχές τις οποίες οι Ευρώπη προσπαθεί, με κόπο, να ξεχάσει τα τελευταία 70 χρόνια; Και πως είναι δυνατόν ο αποδέκτης του να το αναλαμβάνει με θέρμη και ικανοποίηση αναγνωρίζοντας προφανώς ότι ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής έχει κάτι το ιερό που πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού;
Η υποκρισία έχει χτυπήσει κόκκινο και έχει μετατραπεί σε θηριώδη κυνισμό. Την ώρα που τα κύματα των προσφύγων στη Μεσόγειο και το Αιγαίο φουσκώνουν ξανά, η Ευρώπη αμύνεται με τρόπο ατιμωτικό στα ιδεώδη τα οποία υποτίθεται ότι πρεσβεύει.Ο ανθρωπισμός, η δημοκρατία, η ισότητα δεν κάποια πουκάμισα αδειανά, ούτε σελίδες που αραχνιάζουν σε ξεχασμένα βιβλία. Είναι ακριβώς αυτά που η Ευρώπη καλείται να εφαρμόσει αφενός για να ανακουφίσει τον πόνο των κολασμένων και αφετέρου να αναζητήσει λύσεις έτσι ώστε στις χώρες του τρίτου κόσμου να πάψει η μετανάστευση να αποτελεί την πρώτη επιλογή.
Στις Βρυξέλλες όμως ζουν στη δική τους εικονική πραγματικότητα. Οι υψηλόβαθμες θέσεις εξασφαλίζουν τεράστιους μισθούς και προνόμια τα οποία η γραφειοκρατία ξεκοκκαλίζει σε γκάτζετ, ρούχα και ηλεκτρικές συσκευές τις πρώτες ύλες των οποίων μάζεψαν κάποιοι, κάπου, κάποτε, μακριά από το ευρωπαϊκό έδαφος, σε συνθήκες γαλέρας που μυρίζουν θάνατο. Αλλά who gives a shit about that? Στο κάτω-κάτω η εργασία απελευθερώνει. Το Αούσβιτς επί ευρωπαϊκού εδάφους βρίσκεται άλλωστε.
