Η πολιτική ανοχή (έως υποβοήθηση) από τις ευρωπαϊκές ηγεσίες στο θέμα των «μεταναστών» και «προσφύγων» δημιουργεί ένα ολοένα αυξανόμενο κύμα αντίδρασης των Ευρωπαίων πολιτών.
Οι βίαιες συμπεριφορές των «μεταναστών» και των «προσφύγων» προς Ευρωπαίους πολίτες, η κλιμακούμενη παραβατικότητά τους και η έκθεση σε κίνδυνο ζωής των γηγενών Ευρωπαίων, με την ταυτόχρονη ανεπαρκή κρατική παρέμβαση (αρχές ασφάλειας), δημιουργούν και στηρίζουν στον απόλυτο βαθμό ακραίες ιδεολογικές αρχές, ιστορικά φαντάσματα, από τα οποία η κεντρική Ευρώπη προσπαθεί τα τελευταία εβδομήντα χρόνια να απαλλαχθεί.
Ο ναζισμός επανέρχεται, αυτή τη φορά όχι για την άνοδο και την επιβολή εξουσίας από την «Άρεια φυλή», αλλά ως μοναδικό ιδεολογικό αντίμετρο στην παράλογη εφαρμοζόμενη πολιτική των Βρυξελλών.
Άραγε, το διευθυντήριο της Ευρώπης (βλ. Βερολίνο) επιθυμεί την επάνοδο του Ναζισμού ή απλώς αποτελείται από ανεπαρκείς νάνους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν αποφασίσει να ενδυναμώσουν το γηράσκων ευρωπαϊκό ανθρώπινο δυναμικό με νέους φτηνούς εργάτες, αδιαφορώντας για την αλλοίωση των δημογραφικών στοιχείων και των ταυτοτήτων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εάν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν επιθυμούν την επάνοδο και την «ολική επαναφορά» του ναζισμού (που εμφανίζεται πλέον ως η μοναδική ιδεολογία που μπορεί να προστατεύσει την Ευρώπη), τότε, μήπως αυτή η αυτοκαταστροφική αντιμετώπιση οδηγεί σε ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος θα έχει θρησκευτικό χαρακτήρα;
Αν και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα ενός τέτοιου πολέμου, μία τέτοια εξέλιξη είναι κάτι που κανείς λογικός άνθρωπος να αποδεχθεί ή να υποστηρίξει. Ένας παγκόσμιος θρησκευτικός πόλεμος δεν θα έχει μέτωπο, αλλά θα διεξαχθεί μέσα σε κάθε πόλη, μέσα σε κάθε χωριό του πλανήτη. Και θα είναι πολλαπλάσια καταστροφικός (στον αριθμό των θυμάτων) από τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο…
Φυσικά, αν κι ένας παγκόσμιος θρησκευτικός πόλεμος είναι μία εξέλιξη απευκταία στον απόλυτο βαθμό, το ερώτημα συνεχίζει να υπάρχει αμείλικτο:
Ποιοι και για ποιόν λόγο οδηγούν την Ευρώπη στα άκρα και σε τι οφέλη προσδοκούν εάν υπάρξει μία κοινωνική έκρηξη και σύγκρουση μεταξύ αγανακτισμένων Ευρωπαίων πολιτών και «μεταναστών» – «προσφύγων»;
Επίσης, ποιος μπορεί να εξασφαλίσει ότι μία τέτοια σύγκρουση δεν θα μεταφραστεί από τους ανά την γη ισλαμιστές ως μία ευθεία επίθεση κατά του Ισλάμ;
Ποιος και γιατί εκθέτει το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών σε μία εξέλιξη που αναπόφευκτα οδηγεί σε μία πρώτου μεγέθους σύγκρουση, τα αποτελέσματα της οποίας δεν μπορούν να προϋπολογισθούν, αφού ένα τέτοιο ενδεχόμενο κινείται σε «αχαρτογράφητα νερά»;
Τέλος, τι συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν από την ακραία παραβατικότητα των «μεταναστών» – «προσφύγων», όταν αυτοί προέρχονται από χώρες στις οποίες η οποιαδήποτε αντίδραση απέναντι στις αρχές έχει ως αποτέλεσμα την φυσική εξόντωση όσων αντιδρούν;
Ποιος και με ποια επιχειρήματα κατόρθωσε να αλλάξει την κουλτούρα (φοβικότητας απέναντι στις αρχές) των «μεταναστών» – «προσφύγων», των οποίων η συμπεριφορά στην γηραιά ήπειρο σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει την ευγνωμοσύνη του φιλοξενούμενου, αλλά, αντίθετα, έχει στοιχεία μίσους και γενική «λειτουργία» ενός κατακτητικού στρατού χωρίς στρατιωτικά ρούχα…
Εάν η Ευρώπη δεν μπορέσει να κατανοήσει εγκαίρως πως απειλείται με αφανισμό, από ανθρώπους που δηλώνουν πως το Ισλάμ θα κατακτήσει τον κόσμο, εάν δεν υπάρξει ένα συνταρακτικό γεγονός ικανό να ξυπνήσει από έναν βαθύ λήθαργο τους Ευρωπαίους πολίτες, πολύ φοβούμαστε πως η Ευρώπη διανύει την τελευταία της ιστορική περίοδο με δυτικά χαρακτηριστικά και θα μετατραπεί σε Eurabia…
Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ
