Οι πολίτες πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, οι πολιτικοί πότε θα τις αναλάβουν;
Όσο αυξάνονται γεωμετρικά τα κρούσματα του κορονοϊού στην Ελλάδα, βομβαρδιζόμαστε συνεχώς από φωνές που μιλούν περί ατομικής ευθύνης – υπευθυνότητας του μέσου πολίτη για να κρατηθεί όσο γίνεται υπό έλεγχο, η μετάδοση του ιού.
Ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του, μίλησε και αυτός περί ατομικής ευθύνης.
Ωραία και απολύτως σωστά όλα αυτά και ασφαλώς θα πρέπει να λειτουργήσουμε με ατομική υπευθυνότητα για να προστατέψουμε τους συμπολίτες μας, αλλά ποιος θα μιλήσει επιτέλους για τη συλλογική ευθύνη των πολιτικών;
Ποιος θα μιλήσει για την κρατική ευθύνη;
Ποιος θα μιλήσει για το «ξεγύμνωμα» του κοινωνικού κράτους και το αποσαθρωμένο σύστημα υγείας;
Ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, στο δικό του τηλεοπτικό διάγγελμα, μίλησε για την χειρότερη κρίση στον τομέα της δημόσιας υγείας με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα του, εδώ και έναν αιώνα. Παραδέχτηκε πως ορισμένα αγαθά, όπως η δημόσια υγεία, θα πρέπει να μείνουν έξω από την ξέφρενη κούρσα του καπιταλισμού και της ιδιωτικοποίησης των πάντων.
Ποιος από τους δικούς μας πολιτικούς «φωστήρες», είχε το θάρρος να παραδεχτεί δημόσια κάτι ανάλογο; Έστω για τα προσχήματα… για τη στάχτη στα μάτια βρε αδερφέ…
Οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων δέκα ετών, μέσα από δουλικές μνημονιακές πολιτικές, δημιούργησαν ένα διαλυμένο, ένα «ξεδοντιασμένο» σύστημα δημόσιας υγείας που υπολειτουργεί και είναι ανίκανο να σηκώσει το βάρος επειγουσών καταστάσεων, σαν και αυτή που βιώνουμε στις μέρες μας.
Και όλα γίνονται στον βωμό του σταδιακού και οργανωμένου ξεπουλήματος της χώρας μας, σε όλα τα επίπεδα.
Η πανδημία που αντιμετωπίζουμε, έγινε αφορμή για να φανεί σε όλο της το «μεγαλείο» η αντιλαϊκή και στείρα πολιτική της κυβέρνησης αυτής και όλων των προηγούμενων.
Η παραγωγική δύναμη της χώρας μας καταβαραθρώθηκε τεχνηέντως με έξωθεν και άνωθεν εντολές. Και μείναμε να κομπάζουμε για τον τουρισμό, την ναυαρχίδα της οικονομίας μας, όπως λένε…
Όμως ο τουρισμός είναι κάτι ευάλωτο και απολύτως εξαρτημένο από τις τρέχουσες πολιτικές, γεωπολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.
Τι θα απογίνει ο τουρισμός σου Ελλάδα, όταν αποφασίσει ο Ερντογάν να σε «χορέψει στο ταψί»;
Όταν βρίσκεσαι εν μέσω πανδημίας, τι ακριβώς καρπούς θα σου αποφέρει ο τουρισμός σου;
Που ακριβώς θα σου χρησιμεύσουν οι επενδύσεις;
Δεν παράγουμε τίποτα, εισάγουμε σχεδόν τα πάντα και βρεθήκαμε ξαφνικά με τρομακτικές ελλείψεις σε φαρμακευτικά υλικά, μάσκες, αντισηπτικά. Ένας COVID – 19, ήταν αρκετός για να μας δείξει πως είμαστε ένα κράτος που βρίσκεται ακόμα στην εντατική.
«Μένουμε σπίτι», σου λένε.
Εντάξει, μένουμε.
Σε ποιο σπίτι όμως θα μείνεις; Σε αυτό που μόλις περάσει η απειλή του κορονοϊού, θα στο πάρει η τράπεζα σε πλειστηριασμό;;;
Σε αυτό που ακόμα και αν είναι η πρώτη κατοικία σου, η κυβέρνηση αποφάσισε να στο βγάλει στο σφυρί;
Για όσο βρισκόμαστε σπίτι, οι εισπρακτικές εταιρείες, θα συνεχίσουν να τρομοκρατούν με τηλέφωνα τον φτωχό κοσμάκη ή… θα πάρουν κι αυτές καμία αδειούλα μετ’ αποδοχών; Να ξέρουμε δηλαδή…
Σε ποιο σπίτι θα μείνεις; Σε αυτό που αύριο μεθαύριο θα στο επιτάξει το κράτος για να στεγάσει τους μετανάστες που σου επιβάλει η Ευρώπη χωρίς να υπολογίζει τις αντοχές σου σαν χώρα;
Σε αυτό το σπίτι που ίσως αύριο γεμίσει με καπνούς δακρυγόνων από τους πραιτοριανούς που εφαρμόζουν τις νεοταξικές πολιτικές της κυβέρνησης; Σε αυτό που εντός του, σε λίγο καιρό θα σβήσει και η τελευταία έννοια ατομικής ελευθερίας, αν δεν αντιδράσεις;
Ο κύριος Μητσοτάκης, για ευνόητους λόγους απέφυγε να μιλήσει γι αυτά τα θέματα στο διάγγελμά του. Δυστυχώς όμως, δεν απέφυγε να παρέμβει στις υποθέσεις της εκκλησίας.
Σε θέματα δηλαδή που δεν έχει την αρμοδιότητα να μιλήσει.
Δεν απέφυγε να παρέμβει σε κάτι τόσο προσωπικό όπως είναι το θρησκευτικό συναίσθημα του καθενός και να μιλήσει για «τα θρησκευτικά καθήκοντα που πρέπει κι αυτά να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα και να επιτελούνται, όσο είναι εφικτό, από το σπίτι».
Βρισκόμαστε εν μέσω Σαρακοστής και εν όψει Μεγάλης Εβδομάδας. Ο πιστός ελληνικός λαός νιώθει πως δέχεται πιέσεις από κάθε κατεύθυνση. Πιέσεις που δεν του αναλογούν και δεν του αξίζουν.
Μοναδικό καταφύγιό του ήταν και θα είναι πάντα, η εκκλησία και τα μυστήρια της. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται τώρα, είναι πολιτικοί που θα του ορίσουν με ποιο τρόπο θα επιτελέσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Όπως τα νοσοκομεία είναι απαραίτητο να μένουν ανοιχτά για να φροντίζουν το σώμα, έτσι και οι εκκλησίες είναι απαραίτητο να μείνουν ανοιχτές για να περιθάλψουν το πνεύμα, γι αυτούς που το έχουν ανάγκη. Αν κλείσουν εντελώς οι εκκλησίες, είναι σαν να παραδεχόμαστε πως σε περιπτώσεις εθνικής κρίσης σαν και αυτή, η εκκλησία πρέπει να μας «αδειάζει τη γωνιά» και να κάνει πέρα.
Όχι. Ποτέ δεν ήταν κομπάρσος των περιστάσεων η εκκλησία. Δεν είναι ούτε και τώρα. Πάντοτε πρωτοστατούσε στις εθνικές κρίσεις. Ας το σκεφτούν καλά αυτό, οι πνευματικοί ποιμένες, πριν αποφασίσουν τι θα πράξουν.
Λύσεις υπάρχουν. Προαύλιοι χώροι στις εκκλησίες υπάρχουν. Θέληση για συμμόρφωση στα βασικά μέτρα προφύλαξης υπάρχει.
Κρατήστε ανοιχτές τις εκκλησίες, έστω και μόνο για τον συμβολισμό.
