Δύο κρίσιμα, ιστορικής βαρύτητας, θέματα είχε να χειριστεί η κυβέρνηση Τσίπρα: τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και το Κυπριακό. Και στα δύο συμμετείχαν (ή, συμμετέχουν) υπουργοί που προκάλεσαν την οργή ή τη δυσφορία των ανθρώπων στην άλλη πλευρά του τραπεζιού. Με κόστος για τη χώρα…
Οταν ο Γιάνης Βαρουφάκης ανέλαβε να σώσει την Ελλάδα και να αλλάξει την Ευρώπη, η διεθνής κοινότητα εντυπωσιάστηκε. Οχι όμως για τον σωστό λόγο. Διότι και ένα παγόνι αν δεις, είναι βέβαιον ότι θα σε εντυπωσιάσει. Δεν θα του αναθέσεις, όμως, κάποια δουλειά.
Τέλος πάντων, όλοι γνωρίζουν πώς πορεύτηκε και πώς πολιτεύτηκε ο Γιάνης, με τα πουκάμισα έξω, τα κασετόφωνα μέσα, τα «ουάου» και τις μεγαλοστομίες, απολύτως κενού περιεχομένου. Στο τέλος ο άνθρωπος που τον επέλεξε και του ανέθεσε τη δουλειά, ο Αλέξης Τσίπρας, αναγκάστηκε και τον έστειλε στο σπίτι του. Αλλωστε η επόμενη φάση του σχεδίου προέβλεπε να κυκλοφορούμε με χαρτονομίσματα της Μονόπολης στην τσέπη. Ο Γιάνης Βαρουφάκης αποδείχθηκε ακατάλληλος και επικίνδυνος για τη δουλειά.
Τώρα ήρθε η σειρά του Νίκου Κοτζιά να κάτσει στον πάγκο. Ουδείς εκπλήσσεται όταν μαθαίνει ότι παράγοντες της διαπραγμάτευσης για το Κυπριακό θεωρούν ότι η παρουσία του υπονομεύει τη διαδικασία. Και ο Κοτζιάς πολιτεύεται με τρόπο απόλυτο, συμβατό με τις ιδεολογικές προκαταλήψεις που τον διακατέχουν. Ομως οι φουστανέλες φοριούνται μόνο εντός Ελλάδας. Οταν βρίσκεσαι εκεί έξω οφείλεις να παίζεις το παιχνίδι με τους κανόνες που υιοθετούν οι άλλοι. Ανακοινώσεις που έχουν βγει από το Google translate και σχέδια πτήσης από το Ισραήλ στο Ιράν υποδηλώνουν άγνοια, ερασιτεχνισμό και μία διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων, κατά την οποία σημασία έχουν οι προθέσεις, οι χειρισμοί ας υστερήσουν.
Με το Κυπριακό, βέβαια, τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα αφού, πέραν της προσωπικής και πολιτικής ιδιοσυγκρασίας του ανδρός, παίζεται και ένα εθνικό παιχνίδι με προεκτάσεις στο μέλλον των πρωταγωνιστών. Οταν τελειώσει η διαπραγμάτευση, οι μισοί θα δείχνουν τους άλλους μισούς για μειοδότες, μέχρι, βέβαια, ο κυπριακός λαός να εκφράσει άποψη στο δημοψήφισμα. Ο Κοτζιάς δεν πιστεύει στο πλαίσιο λύσης που διαμορφώνεται. Δικαίωμα του. Μπορούσε να το πει και να πάει σπίτι του.
Δύο κρίσιμα, ιστορικής βαρύτητας, θέματα είχε να χειριστεί η κυβέρνηση Τσίπρα. Τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και το Κυπριακό. Και στα δύο, συμμετείχαν υπουργοί που προκάλεσαν την οργή ή τη δυσφορία των ανθρώπων στην άλλη πλευρά του τραπεζιού. Αυτό βέβαια μπορείς να το τυλίξεις με την ελληνική σημαία, να του ρίξεις και καμιά δάφνη από πάνω και να το σερβίρεις ως το κόστος της υπερήφανης στάσης μας. Δεν είναι έτσι. Κάπου έγινε λάθος. Στους ανθρώπους και στην επιλογή τους.
