Ο ΣΥΡΙΖΑ θα απειληθεί με εκλογική πανωλεθρία όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές. Όμως, αν γίνουν τους επόμενους λίγους μήνες, με ανοικτή την αξιολόγηση, θα υποστεί και η χώρα ανεπανόρθωτη βλάβη, όπως το 2014-2015. Το ιδανικό σενάριο μιας ενδιάμεσης λύσης Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ φαίνεται ότι έχουν καταλήξει σ’ αυτό που θέλουν να κάνουν. Και αυτό δεν έχει καμιά σχέση με πρόωρες εκλογές. Αντίθετα, θέλουν να κλείσει η αξιολόγηση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες και να παραμείνουν στις κυβερνητικές καρέκλες όσο το δυνατόν περισσότερο.
Αυτό δείχνουν όλες οι κινήσεις τους και καλά θα κάνει η αντιπολίτευση, ιδίως η ΝΔ, να πάψει να φαντασιώνεται εκλογές και ταχεία επιστροφή της στην κυβέρνηση. Αλλωστε, αν γίνει έτσι, η κατάσταση που θα παραλάβει μπορεί να είναι μη αναστρέψιμη. Το δείχνουν όσα έγιναν-και δεν έπρεπε- το 2014 και αλίμονο αν επαναληφθεί το ίδιο λάθος.
Τότε ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ, πλέοντας μέσα στο πέλαγος της άγνοιας και των αυταπατών και καθοδηγούμενοι από το πάθος για την «εδώ και τώρα» κατάληψη της εξουσίας, δεν είχαν την ικανότητα να διαβάσουν σωστά τα δεδομένα και τα επερχόμενα. Ανέτρεψαν την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, εμποδίζοντας την ολοκλήρωση του τότε προγράμματος και δυσκολεύοντας κατόπιν τη δική τους κυβέρνηση. Δεν ήταν ικανοί να αντιληφθούν ότι, αν άφηναν την τότε κυβέρνηση να κάνει ολόκληρη τη «βρώμικη δουλειά» και οι εκλογές γίνονταν συμφωνημένα έξι ή εννιά μήνες αργότερα (είχε γίνει τέτοια πρόταση), όλα θα ήταν καλύτερα.
Αυτά είναι πλέον παρελθόν, αλλά το παρελθόν διδάσκει. Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ δεν αντέχουν, φυσικά, να παραδεχθούν εκείνο το λάθος τους. Ομως, αν το επαναλάβουν σήμερα (δηλαδή αν προκαλέσουν μόνοι τους πρόωρες εκλογές, γιατί η αντιπολίτευση δεν μπορεί να το κάνει, όπως το έκανε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της-μη-εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας), σημαίνει ότι δεν έχουν ούτε δυο δράμια μυαλό στο κεφάλι τους. Πιστεύω ότι έχουν, γι’ αυτό και δεν θα το κάνουν. Αλλωστε, κάθε άλλη επιλογή τούς οδηγεί και εκτός εξουσίας και αυτό δεν το αντέχουν.
Υπάρχει κάποια «ιδανική» λύση; Με οδηγό το 2014, μια τέτοια λύση θα περιλάμβανε τα εξής στάδια:
1. Κλείσιμο της αξιολόγησης τώρα που οι συσχετισμοί είναι κάπως καλοί (βοήθεια των Ευρωπαίων, διαφωνίες ακόμα και μεταξύ των στελεχών του ΔΝΤ, διαφορετικές φωνές στη Γερμανία) και δεν ξέρουμε αν θα είναι έτσι αργότερα.
2. Ενταξη στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ. Και είναι ν’ απορεί κανείς με τις ανοησίες που αμολάνε ορισμένοι (εδώ).
3. Προετοιμασία για έξοδο στις αγορές.
4. Συμφωνημένη προσφυγή στις κάλπες ας πούμε το προσεχές φθινόπωρο.
Αυτή είναι μια έντιμη λύση. Η χώρα θα έχει μπει σε οριστική τροχιά σταθεροποίησης, το Grexit θα φύγει από το τραπέζι. Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου θα έχει συμπληρώσει σχεδόν τρία χρόνια στην εξουσία (περισσότερο από κάθε άλλη μνημονιακή κυβέρνηση) και θα μπορεί να προβάλει ότι είναι η μόνη που ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει. Και οι ψηφοφόροι θα την κρίνουν. Περαιτέρω παράταση του βίου της μπορεί να σημάνει εκλογική πανωλεθρία για τα συγκυβερνώντα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η αντιπολίτευση έχει κάθε λόγο να προκρίνει αυτήν την εξέλιξη, διότι δεν θα παραλάβει μια χαώδη κατάσταση, όπως αυτή που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 2015. Αντίθετα, το «εδώ και τώρα εκλογές» το πιθανότερο είναι ότι θα οδηγήσει και την επόμενη κυβέρνηση σε σύντομη κατρακύλα και τη χώρα σε μονοπάτι χωρίς επιστροφή.
Eπειδή, όμως, ιδανικά σενάρια δεν υπάρχουν, η μοναδική ελπίδα που έχουμε είναι όλες οι πλευρές να έχουν βγάλει τα σωστά συμπεράσματα για το τι έγινε –και δεν έπρεπε– το 2014. Αν επαναληφθούν τα τότε λάθη και ιδίως το εφιαλτικό πρώτο εξάμηνο του 2015, καήκαμε, που θα ΄λεγε κι ο Τσακαλώτος. Και το έλεγε για τον περυσινό Μάιο-Ιούνιο. Φαντασθείτε πόσο θα καούμε αν φτάσουμε στον φετινό.
