Οι τοίχοι των πανεπιστημίων είναι γεμάτοι αφίσες, συνθήματα και γκράφιτι. Δεν πρόκειται ούτε για υπόγεια τέχνη, ούτε για στρατευμένες παρεμβάσεις με σκοπό τη διάδοση των ιδεών. Πρόκειται για σκέτο χουλιγκανισμό
Δεν υπάρχει σοβαρό πανεπιστήμιο στον κόσμο που να μη διαθέτει υπηρεσία ασφαλείας. Μάλιστα σε πολλά αμερικανικά πανεπιστήμια σου θυμίζουν αρκετά τους κανονικούς αστυνομικούς. Εδώ πάλι, όσες σχολές μπορούν χρησιμοποιούν υπηρεσίες security σε ορισμένες εγκαταστάσεις. Ομως ο Αγγελος Συρίγος στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ήταν μόνος.
Ο καθηγητής είδε νεαρό να λερώνει τους τοίχους του ιδρύματος με σπρέι. Του έκανε παρατήρηση. Ο νεαρός φώναξε και άλλους δύο. Επεσε ξύλο. Και ο καθηγητής, που ευτυχώς δεν ήταν τόσο μαλακός όσο προδιαθέτει ο τίτλος του, κατάφερε να ακινητοποιήσει τον έναν.
Ομως πριν φτάσουμε στη σκηνή της φυσικής βίας, έχει προηγηθεί η σκηνή της αισθητικής βίας. Μία από τις πολλές που εκτυλίσσονται καθημερινά εδώ και χρόνια στα πανεπιστήμια. Οι κτιριακές υποδομές, ακόμα και όταν δεν καταστρέφονται, βιάζονται αισθητικά. Είναι, βέβαια, μία εικόνα που περιγράφει παραστατικά την κατάσταση στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Οι τοίχοι των σχολών είναι γεμάτοι αφίσες, συνθήματα και γκράφιτι -δεν έχει καμία σημασία αν πρόκειται για καλόγουστο ή κακόγουστο. Δεν πρόκειται ούτε για υπόγεια τέχνη, ούτε για στρατευμένες παρεμβάσεις με σκοπό τη διάδοση των ιδεών. Πρόκειται για σκέτο χουλιγκανισμό, για κοινή αλητεία που δεν επιδέχεται ιδεολογικό περίβλημα. Τελεία και παύλα. Κάποτε ίσως είχε νόημα να γράψεις κάτι στον τοίχο της σχολής ή να κολλήσεις μία αφίσα. Ομως σήμερα; Σήμερα τα μάτια δεν ασχολούνται με αυτό που βλέπουν στους τοίχους, αλλά με όσα διαβάζουν στην οθόνη. Τι εξυπηρετεί η ρύπανση στις σχολές; Τίποτα περισσότερο από τη διατήρηση ενός αναχρονιστικού κώδικα επικοινωνίας, ίσως και ένα χαρτζιλίκι για όσους μεσολαβούν προς το τυπογραφείο.
Στη χώρα μας έχουμε συχνά δίνουμε πολιτικό άλλοθι στην αλητεία και στον χουλιγκανισμό. Οταν ο άλλος πάει και βάφει τους τοίχους του Παντείου, ξυλοκοπώντας και τον καθηγητή, δεν έχει κανένα πολιτικό έρεισμα. Είναι ένα τσογλάνι της σειράς που, σε ένα κανονικό κράτος, θα το είχαν βουτήξει από τον σβέρκο βάζοντας το να πληρώσει τις ζημιές και μετά να προσφέρει κοινωνική εργασία. Εδώ όμως το Πανεπιστήμιο από χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών συχνά μετατρέπεται σε αρένα όπου φασιστοειδή με επαναστατικό έρεισμα καταστρέφουν υποδομές και απαγορεύουν τη διατύπωση θέσεων αντίθετων με τις δικές τους.
Ας γκρινιάζουν τα κόμματα για το έλλειμμα ασφαλείας. Δεν βρίσκεται εκεί το πρόβλημα. Οταν οι φοιτητές αποφασίσουν να προστατεύσουν τις σχολές τους, όλα αυτά θα χαθούν σε ένα γκρίζο παρελθόν. Και ευτυχώς υπάρχουν σχολές όπου κάποιο φως άρχισε να πέφτει…
Αλέκος Παπαναστασίου
