Μια ξεχασμένη ιστορία των αιλουροειδών στο βασίλειο του Πάπα Όταν είσαι ένας θεσμός τόσο παλιός και παρεμβατικός όσο η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, μοιραία έχεις στις πλάτες σου αναρίθμητες μάχες να διηγηθείς, κάποιες πιο τρελές από άλλες βέβαια.
Την ίδια ώρα, ο κόσμος μας χωρίζεται σε ανθρώπους που αγαπούν τις γάτες και ανθρώπους που δεν τις αγαπούν.
Κι ο Πάπας Γρηγόριος Θ’, που παρέμεινε στον καθολικό θώκο από το 1227-1241, ανήκε αναμφίβολα στη δεύτερη κατηγορία. Μόνο και μόνο γιατί πίστευε ότι οι χνουδωτές μπαλίτσες ήταν ενσάρκωση του ίδιου του Σατανά!
Ο Γρηγόριος βάσιζε την άσπλαχνη θεωρία του στις «αποδείξεις» που του κόμιζε ο παπικός ιεροεξεταστής, Κόνραντ του Μαρβούργου, ο οποίος είχε βρει ότι με τα κατάλληλα βασανιστήρια όλοι ήταν έτοιμοι να ομολογήσουν τον σατανισμό τους. Και τη λατρεία της μαύρης γάτας που απαιτούσε ο εωσφορισμός φυσικά.
Στις 13 Ιουνίου 1233, ο Γρηγόριος εξέδωσε την παπική βούλα «Vox in Rama», με την οποία δήλωνε πως ο Διάβολος ήταν μισός γάτα και μεταμορφωνόταν μάλιστα σε αιλουροειδές κατά τη διάρκεια των σατανιστικών τελετών. Το διάταγμα επιδόθηκε στον βασιλιά Ερρίκο Ζ’ της Γερμανίας, γιο του αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Φρειδερίκο Β’ Χοχενστάουφεν, με τη διαταγή για την άμεση εφαρμογή του, μιας και ο εωσφορισμός έπρεπε να παταχθεί πάση θυσία στον χριστιανικό κόσμο της Ευρώπης.
Ερχόμενοι λοιπόν ξαφνικά αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο να καούν στην πυρά επειδή μια (μαύρη) γάτα κούρνιασε στην αυλή του σπιτιού τους, οι καθολικοί άρχισαν να τις σφάζουν μανιασμένα. Ήταν ή αυτές ή η ζωή τους! Μιας κι αν σε έπιαναν για παρασκηνιακές σχέσεις με τον Σατανά, όπως η ύπαρξη μιας μαύρης γάτας στο σπίτι σου θα πιστοποιούσε πέραν αμφιβολίας, έπειτα από έναν καλό κύκλο βασανιστηρίων θα ήσουν έτοιμος να ομολογήσεις τα πάντα για να γλιτώσεις το μαρτύριο.
Την τιμητική τους είχαν φυσικά οι μαύρες γάτες, οι λατρεμένες του Σατανά, και μια σχολή σκέψης στη ζωολογία θέλει τον μικρό σημερινό πληθυσμό των μαύρων γατών της Ευρώπης να έχει τις ρίζες του σε αυτή ακριβώς την εποχή και την πρακτική. Μετά ήρθε βέβαια η βουβωνική πανώλη να ξεπαστρέψει και τις υπόλοιπες γατούλες, μιας και πιστευόταν πως ήταν τα μικρόβια της γάτας αυτά που ευθύνονταν για τις επιδημίες που εξαφάνιζαν τους ευρωπαϊκούς λαούς. Ο άνθρωπος τις κυνήγησε ξανά, με πρωτοφανή πλέον αγριότητα.
Και τι τραγική ειρωνεία να ευθύνονται τελικά τα ποντίκια για τον Μαύρο Θάνατο που βύθισε την Ευρώπη στον όλεθρο στα μέσα του 14ου αιώνα (1348) και οι άνθρωποι να κυνηγάνε τις γάτες, τον Νο 1 θηρευτή των τρωκτικών! Η συγκεκριμένη επιδημία εξαφάνισε το 1/3 του πληθυσμού της Γηραιάς Ηπείρου.
Οι εκκλησιαστικές περιπέτειες των αιλουροειδών δεν θα σταματούσαν ωστόσο στον Γρηγόριο. Ο Πάπας Ιννοκέντιος Η’ ήρθε στα πράγματα του Βατικανού το 1484, κατά τον κολοφώνα του κυνηγιού των μαγισσών της Δυτικής Ευρώπης. Κι επειδή η γάτα ήταν πια ο καλύτερος σηματοδότης μιας μάγισσας, η Καθολική Εκκλησία έφτασε στο σημείο να τις αφορίσει!
Αφήνοντας φυσικά μια ζοφερή παρακαταθήκη στον καθολικό κόσμο αναφορικά με τις (μαύρες) γάτες και τις απόκοσμες ιδιότητές τους. Ακόμα και σήμερα, στην Ιπρ του Βελγίου γιορτάζεται κάθε χρόνο το Kattenstoet, ένα φεστιβάλ αφιερωμένο στη γάτα και τα μεσαιωνικά μαρτύριά της, όταν συνήθιζαν δηλαδή να τις ρίχνουν από το καμπαναριό κάτω στην κεντρική πλατεία. Αλλά και η βασίλισσα Ελισάβετ Α’ γιόρτασε τη στέψη της παραδίδοντας στην πυρά ένα ομοίωμα γάτας…
