Η διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού αφηγήματος για τον ΣΥΡΙΖΑ που θα τον συνοδεύσει τον μέχρι τις επόμενες εκλογές, είτε αυτές γίνουν το 2018 είτε το 2019, αποτελεί τον μεγάλο νέο στόχο του ΣΥΡΙΖΑ.
Μετατόπιση προς το Κέντρο
Παρά το όσα «επαναστατικά» λέγονται κατά καιρούς, στο Μαξίμου έχουν συνείδηση ότι δεν μπορεί από τη μια μεριά να εφαρμόζεις το Μνημόνιο και από την άλλη να κραδαίνεις κόκκινα φλάμπουρα, όπως παραδέχεται στέλεχος του επικοινωνιακού επιτελείου. Ούτε γίνεται να προχωράς σε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και από την άλλη να ομνύεις στον δημόσιο τομέα. Το σχήμα «πατάω σε δύο βάρκες» μπορεί να ήταν λειτουργικό την περίοδο που ακολούθησε τον Ιούλιο του 2015. Τώρα, όμως, έχει εξαντλήσει τη δυναμική του. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται έναν νέο αφήγημα προσαρμοσμένο σ’ αυτό που πράττει ως κυβέρνηση. Σε άλλη περίπτωση πολύ δύσκολα θα είναι πειστικός εξηγεί το ίδιο στέλεχος.
Σε απλά ελληνικά ο συλλογισμός μεταφράζεται σε σταδιακή μετατόπιση προς το κέντρο. Χωρίς να ξεχνάει τις ιδεολογικές καταβολές του, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει να παγιωθεί ως ο βασικός φορέας της κεντροαριστεράς. Προφανώς αυτό δεν θα διατυπωθεί ρητά για να μην υπάρξουν εσωκομματικές αντιδράσεις –οι «53» καραδοκούν. Η ουσία, όμως, είναι ότι θα γίνει.
Οι άξονες του αφηγήματος
Οι αναλυτές των τελευταίων δηλώσεων Τσίπρα έχουν διαπιστώσει τους άξονες του νέου Συριζαϊκού αφηγήματος:
– Τέλος των μνημονίων, επιστροφή στην κανονικότητα.
– Οικονομική ανάπτυξη – επενδύσεις.
– Κοινωνική ευαισθησία και προστασία των εργαζομένων.
– Χρηστή διαχείριση – χτύπημα της διαφθοράς.
– Ολοκλήρωση των μεγάλων έργων που είχαν «κολλήσει» επί χρόνια.
– Περιορισμός της γραφειοκρατίας.
– Θεσμικές αλλαγές, όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος και οι μεταρρυθμίσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Όπως γίνεται φανερό, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ επαγγέλλεται πολύ περισσότερο την ευημερία και τη διοικητική αποτελεσματικότητα, παρά την κοινωνική δικαιοσύνη. Προφανώς διατηρεί τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές με τη Νέα Δημοκρατία –γι’ αυτό άλλωστε η επιμονή για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Ο τρόπος,όμως, που διατυπώνονται αυτά τα διακριτά ιδεολογικά γνωρίσματα προσιδιάζουν περισσότερο σ’ ένα κόμμα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας παρά στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Οι εκλογές, βέβαια, κρίνονται κατά κύριο λόγο από τις πράξεις και όχι από τα αφηγήματα αλλά μέχρι τότε θα κυλήσει πολυ νερό στο πολιτικό αυλάκι.
