Θέλει νεύρα από ατσάλι για να καθίσεις κάτω από μια πυρηνική έκρηξη. Την «ηρωϊκή εποχή» των πρώτων ατομικών δοκιμών, πέντε άνδρες ήταν αρκετά τρελοί για να το κάνουν!
Στάθηκαν «σημείο Μηδέν» μιας ατομικής έκρηξης και μετέδιδαν «ζωντανά» την στιγμή που το πυρηνικό «Τζίνι» έβγαινε από το μπουκάλι του! Πέντε τολμηροί –και ένας κάμεραμαν– έγιναν αυτόπτες μάρτυρες της πρώτης και μοναδικής εναέριας δοκιμής ενός πυραύλου αέρος-αέρος με πυρηνική κεφαλή που πραγματοποιήθηκε στις 19 Ιουλίου 1957 πάνω από το πεδίο ατομικών δοκιμών Yucca Flats στην Νεβάδα στο πλαίσιο της Επιχείρησης Plumbbob.
Άνετοι και… ατάραχοι, οι πέντε παρακολούθησαν την άφεση του πυραύλου σε ύψος 18.000 ποδών από ένα αναχαιτιστικό F-89J Scorpion, συνοδευόμενο από ένα Β-57 σε ρόλο παρατηρητή (chase) και ανέφεραν μέσω ασυρμάτου τα δρώμενα. Ο πύραυλος MB-1 (ΑΙR-2A μετά το 1963) με το… ταιριαστό όνομα «Genie» σχεδιάσθηκε για να καταρρίπτει σχηματισμούς σοβιετικών βομβαρδιστικών τα οποία θα έρχονταν μαζικά από το βορρά για να ισοπεδώσουν με πυρηνικά τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το βλήμα «Genie» δεν είχε σύστημα κατεύθυνσης –δεν το χρειαζόταν άλλωστε. Ο πιλότος του αεροσκάφους-φορέα θα πλησίαζε τα βομβαρδιστικά, θα εξαπέλυε τον πύραυλο και θα έσπευδε να διαφύγει όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να μην βρεθεί εντός της εμβέλειας της πυρηνικής έκρηξης που θα ακολουθούσε.
Ο πρώτος πυρηνικός πύραυλος αναχαίτισης στην ιστορία –και ο ισχυρότερος– διέθετε πυρηνική κεφαλή W25 ισχύος 1,5 κιλοτόννου και πυραυλοκινητήρα στερεών προωθητικών Thiokol SR49. Εκτοξεύθηκε για πρώτη φορά το 1956 και κατέστη επιχειρησιακός τον Ιανουάριο του επόμενου έτους. Παρά το… παράλογα λογικό σκεπτικό χρήσης τους, τα βλήματα του τύπου παρέμειναν σε υπηρεσία με τα αναχαιτιστικά F-106A ως τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
