Τα όσα έγιναν με τη σημαία και την αριστεία έχουν αναλυθεί κατά κόρον από χθες. Πέραν της σημασίας που έχει η επιβράβευση, αυτή η όμορφη στιγμή για κάθε παιδί που είναι καλός μαθητής, υπάρχουν και πολλά άλλα που μπορούν να ειπωθούν. Όπως για παράδειγμα γιατί η κυβέρνηση εν κρυπτώ και χωρίς κανέναν διάλογο με την εκπαιδευτική κοινότητα πέρασε ένα τέτοιο μέτρο.
Αλλά ας αφήσουμε τις ιδεοληψίες της Αριστεράς, το πώς βλέπει την επιβράβευση, την αξιολόγηση, την ίδια τη σημαία, το έθνος, τις παρελάσεις. Οι ίδιοι ήταν που υπόσχονταν κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων. Γιατί δεν το έκαναν ή τουλάχιστον γιατί δεν είχαν τα κότσια να ξεκινήσουν έναν ειλικρινή διάλογο;
Τα προβλήματα είναι πολύ μεγαλύτερα και η εκπαιδευτική… απορρύθμιση ενός ιδεοληπτικού πανεπιστημιακού που δεν ξέρει τι συμβαίνει στην εκπαίδευση, δεν τα λύνουν. Ο κ. Γαβρόγλου απλά επιχειρεί να διευθετήσει αριστερές αντιλήψεις μιας παλιάς εποχής.
Για παράδειγμα, γιατί δεν λύνει η κυβέρνηση βασικά θέματα που έχουν θέσει οι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά και ασχολείται μόνο με τη σημαία, το πανεπιστημιακό άσυλο και το να αποφασίζουν οι αιώνιοι φοιτητές για τις διαδικασίες εντός των ΑΕΙ, προωθώντας επί της ουσίας τον συνδικαλισμό της κακιάς ώρας;
Γιατί δεν δίνει λύσεις για τον αριθμό των μαθητών στις αίθουσες και τη μείωσή τους από 25 και πάνω σε 20 μαθητές ανά τάξη;
Γιατί δεν δίνει απαντήσεις για το πώς η εκπαιδευτική διαδικασία δεν θα είναι μια κακή εμπειρία για τα παιδιά που πόρρω απέχει από τις πραγματικές μαθησιακές ανάγκες;
Γιατί δεν απαντά σε θέματα όπως η ικανότητα μεγάλης μερίδας των εκπαιδευτικών να διδάσκουν τα παιδιά μας; Για το αν πρέπει και πώς να αξιολογούνται;
Γιατί δεν τίθενται θέματα όπως τα σχολικά βιβλία κι αν αυτά είναι γραμμένα πάνω στις σύγχρονες ανάγκες των παιδιών;
Η Αριστερά αποφεύγει να μιλήσει π.χ. για τη σχέση της εκπαίδευσης με την εθνική ταυτότητα, σε συνδυασμό βεβαίως με τις ανοικτές κοινωνίες και τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνται παγκοσμίως. Ή όταν το κάνει είναι μονομερώς, με την έννοια της προσπάθειας εκθεμελίωσης της ιστορικής παράδοσης. Σα να θέλει να αλλάξει το… τσιπάκι στο μυαλό των Ελλήνων με μια διαρκή διαδικασία αναθεωρητισμού της ιστορίας και εκρίζωσης της εθνικής συνείδησης. Από τον Φίλη, στον Γαβρόγλου και σε σειρά καθηγητάδων της Αριστεράς που ξέρουμε πώς δρουν στο όνομα ενός ψευτοπροοδευτισμού.
Τι έχουν να πουν για το Μακεδονικό, για τον Πόντο, για τους «συνωστισμούς» της Μικράς Ασίας και άλλα πολλά;
Και κυρίως αντί να ασχολούνται με το ποιος θα πάρει τη σημαία από τύχη μήπως να έκαναν ως κυβέρνηση τα πάντα για να μάθουν τα παιδιά μας τι εκπροσωπεί αυτή η σημαία, τι είναι πατρίδα, τι είναι υπεράσπιση της Ελλάδας;
Η Αριστερά τα αποφεύγει όλα αυτά γιατί είναι ανίκανη να τα δεχθεί. Ασχολείται με τα επουσιώδη και δεν μπορεί ή δεν θέλει να μπει στα ουσιώδη. Ή το κάνει με ύπουλο τρόπο. Γιατί η κατάργηση της αριστείας είναι ένας ύπουλος τρόπος. Η κατάργηση παραδόσεων δεκαετιών επίσης. Το να απαρνείσαι τη γενοκτονία των Ποντίων το ίδιο. Το να καταργείς τον εκκλησιασμό ή την προσευχή, το να βάζεις εμπόδια στο να γίνουν τα παιδιά μας καλύτεροι άνθρωποι κι όχι τεμπέληδες που κάποια στιγμή θα γίνουν μέχρι και… πρωθυπουργοί.
Η Αριστερά είναι ύπουλη και αν μείνει λίγο ακόμη στα πράγματα απλά θα καταστρέψει τα πάντα και στην παιδεία. Και θα χρειαστούν χρόνια για να ξαναστηθεί στα πόδια της.
