Αν η Καταλονία είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο «χτίστηκε» μια διπλωματική κρίση μεταξύ Μαδρίτης και Αθήνας, στην ουσία το πρόβλημα είναι πιο παλιό και αρκετά πολυπλοκότερο.
Ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι είναι από τους πλέον ενεργούς Ευρωπαίους κυβερνήτες που επιχειρούν να στηρίξουν την αντιπολίτευση στο Καράκας και να εκθέσουν κατά το δυνατό τον πρόεδρο Μαδούρο
Ο πρέσβης της Ισπανίας κ. Βιγκέρα, έμπειρος διπλωμάτης, γνώριζε εκ των προτέρων πως οποιαδήποτε κουβέντα του σε ελληνικό ΜΜΕ, έστω και διακριτική, θα προκαλούσε πρόβλημα. Ο Ισπανός διπλωμάτης είναι αρκετά ενεργός και δεν είναι η πρώτη φορά που εμμέσως πλην σαφώς παρεμβαίνει μέσω των ελληνικών ΜΜΕ.
Η πρόσφατη επίθεση ομάδας του Ρουβίκωνα στην ισπανική πρεσβεία ήταν προφανώς η θρυαλλίδα, διότι πίσω από τις διπλωματικές κουίντες κρύβονται και άλλα. Κατ’ αρχάς κρύβεται η σαφής διαφοροποίηση Αθήνας και Μαδρίτης στο θέμα της κρίσης στη Βενεζουέλα. Ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι είναι από τους πλέον ενεργούς Ευρωπαίους κυβερνήτες που επιχειρούν να στηρίξουν την αντιπολίτευση στο Καράκας και να εκθέσουν κατά το δυνατό τον πρόεδρο Μαδούρο. Το δεύτερο στοιχείο που θα έπρεπε να γνωρίζει κάποιος είναι η εξαιρετικά καλή σχέση που καλλιεργεί η αξιωματική αντιπολίτευση στο πλαίσιο του ΕΛΚ με το Συντηρητικό Κόμμα του κ. Ραχόι.
Μέσα από αυτό το πλέγμα θα πρέπει κάποιος να αναζητήσει το αίτιο για τον πραγματικά δυσανάλογο εκνευρισμό που εξέφρασε το ΥΠΕΞ μετά την περίφημη συνέντευξη του Ισπανού πρέσβη στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής. Το «άλλοθι» για αυτήν την κρίση ήταν, βεβαίως, η καθυστέρηση -κατά την ισπανική διπλωματία- της ελληνικής πλευράς και πιο συγκεκριμένα του Μαξίμου να τοποθετηθεί ευδιάκριτα έναντι της καταλανικής κρίσης και προφανώς να ευθυγραμμιστεί με τον ευρωπαϊκό άξονα που στηρίζει τη Μαδρίτη και όχι τους οπαδούς της ανεξαρτησίας της Καταλονίας.
Ο Ισπανός πρέσβης γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα την ελληνική πολιτική πραγματικότητα αλλά και τις «δουλείες» του κάθε κόμματος ξεχωριστά έναντι της λαϊκής βάσης τους. Για να είμαστε ξεκάθαροι, ο κ. Βιγκέρα γνωρίζει ή θα έπρεπε να γνωρίζει τις διαφοροποιήσεις εντός ΣΥΡΙΖΑ ως προς τα αυτονομιστικά και αποσχιστικά κινήματα καθώς και τις ευαισθησίες του κυβερνώντος κόμματος έναντι των ζητημάτων αυτών. Λογικά θα έπρεπε να ήταν προσεκτικότερος εκ της θέσεώς του και εκ των παραδόσεων βάσει των οποίων λειτουργεί η διεθνής διπλωματία. Όμως δεν συνέβη αυτό, αντιθέτως ο Ισπανός διπλωμάτης αποφάσισε να λειτουργήσει στο πλαίσιο ενός ιβηρικού κεκτημένου, το οποίο αποτελεί και πολιτικό όρο στη διεθνή σκηνή «Ταύρος εν υαλοπωλείω».
Το ζήτημα, ωστόσο, θα ήταν δευτερεύον, εάν στην υπόθεση με τη γνωστή βαλκανική αδιακρισία δεν είχε εμπλακεί ο μηχανισμός της ΝΔ, κυρίως δε ο συνήθως προσεκτικός για λόγους προσωπικής υστεροφημίας, αλλά υπεύθυνος για τη χάραξη εξωτερικής πολιτικής της ΝΔ κ. Γιώργος Κουμουτσάκος. Ο συνήθως «φοβισμένος» πρώην διπλωμάτης τον τελευταίο καιρό, προφανώς λόγω των επερχόμενων εκλογών, επιζητεί να διαδραματίσει σημαντικότερο ρόλο στον εσωτερικό μηχανισμό της οδού Πειραιώς αναλαμβάνοντας ορισμένες πρωτοβουλίες.
Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε το θέμα της Καταλονίας, ορμώμενος και από τη σπουδή του Κυριάκου Μητσοτάκη να στηρίξει αμέσως και αναφανδόν τον πολιτικό του φίλο, πρωθυπουργό Ραχόι, ενδεχομένως να μην ήταν ο ενδεδειγμένος. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, προσέφερε την ευκαιρία στον ΥΠΕΞ Νίκο Κοτζιά να συνδέσει τη ΝΔ και τον Ισπανό πρέσβη, και να μιλήσει για παρέμβαση της ισπανικής διπλωματίας στα εσωτερικά της χώρας. Ήταν η χείριστη δυνατή εξέλιξη. Ένας μάλλον επιπόλαιος διπλωμάτης και μια βαλκανική ιδιοσυγκρασία της ΝΔ, σε συνάρτηση με τον συνήθη εκνευρισμό στο Μέγαρο της Βασιλίσσης Σοφίας, κατάφεραν να δημιουργήσουν εκ του μηδενός ένα ζήτημα που αναρριχήθηκε στα πρωτοσέλιδα των ελληνικών ΜΜΕ. Σημειωτέον ότι ουδεμία ξένη σοβαρή εφημερίδα ή ενημερωτικός μηχανισμός έδωσε σημασία σε αυτό το διπλωματικό συμβάν.
Προφανώς, διότι αντιλαμβάνονται πως οι εξάρσεις σε διπλωματικό επίπεδο που βασίζονται στο μεσογειακό ταπεραμέντο δεν χρήζουν και ιδιαίτερης προσοχής. Ωστόσο, παραμένουν ορισμένα ερωτήματα. Το εάν η Ισπανία επιθυμεί να «ρίξει» τον Μαδούρο είναι υπόθεση δική της και των ψηφοφόρων της. Το εάν η Αθήνα επιθυμεί για κάποιους λόγους να στηρίξει τον Μαδούρο είναι πρόβλημα δικό της και των πολιτών της. Το εάν τώρα ο Ρουβίκωνας μάλλον για τους παραπάνω λόγους επιθυμεί να «τιμωρήσει» συμβολικά την ισπανική πρεσβεία για τις θέσεις της έναντι της Βενεζουέλας είναι μάλλον δευτερεύον ζήτημα.
Το να στηρίζεται, όμως, μια κόντρα απέναντι σε ένα μείζον πολιτικό ζήτημα της Ευρώπης που λέγεται Καταλονία και το οποίο αφορά σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες αλλά και κυρίως στο κεκτημένο της Κοπεγχάγης, ε, αυτό ξεπερνά τα όρια της σύνεσης. Διότι το καταλανικό ζήτημα για πολύ καιρό θα αποτελέσει επίκεντρο σοβαρών διενέξεων με σημαντικές προεκτάσεις σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο και όχι μόνο στην Ισπανία. Προκαλεί έτσι μείζον ερώτημα η στάση του Ισπανού διπλωμάτη, ο οποίος θα έπρεπε να έχει αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης στη χώρα του καθώς και τις επιπλοκές από την εξέλιξη του καταλανικού ζητήματος.
