“Πριν από δύο χρόνια, 57.000 πρόσφυγες εγκλωβίστηκαν, όταν έκλεισαν τα νότια σύνορα της Ευρώπης. Αυτό που ακολούθησε έχει χαρακτηριστεί ως η πιο ακριβή ανθρωπιστική απάντηση στην Ιστορία”.
Έτσι ξεκινά ένα… διόλου τιμητικό άρθρο του βρετανικού Guardian, σχετικά με το φλέγον ζήτημα του προσφυγικού, που σχεδόν δύο χρόνια τώρα αποτελεί ένα από τα πλέον ακανθώθη στην ευρωπαϊκή και δη την ελληνική επικράτεια.
Και συνεχίζει: “Από την Μόρια στη Λέσβο, ως την Ειδομένη και το Ωραιόκαστρο, ο Γολγοθάς των προσφύγων στις εγκαταστάσεις δεν έχει τέλος. Ο θάνατος του μικρού Αϊλάν Κούρντι πριν από περίπου ένα χρόνο, το πτώμα του οποίου ξεβράστηκε στα τουρκικά παράλια και οι φωτογραφίες έκαναν τον γύρο του κόσμου, αφύπνισαν τη διεθνή κοινότητα. Εθελοντές και πόροι άρχισαν να συρρέουν στην Ελλάδα και πολλοί αναλυτές συμφωνούν ότι έγινε η πιο ακριβή ανθρωπιστική ανταπόκριση στην Ιστορία.
“Το πόσα ακριβώς χρήματα έχουν δαπανηθεί για την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αναφερθεί πολλές φορές, αλλά είναι ελάχιστα κατανοητό”.
“Με την αιτιολογία ότι τα χρήματα που δαπανήθηκαν για να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των 1.030.000 ανθρώπων που έχουν εισέλθει στην Ελλάδα από το 2015, το κόστος ανά δικαιούχο θα ήταν 780 δολ. ανά πρόσφυγα”
Το μιντιακό πρότζεκτ Refugees Deeply έχει υπολογίσει ότι 803 εκατ. δολ. έχουν φτάσει στην Ελλάδα από το 2015, αριθμός που περιλαμβάνει όλα τα κεφάλαια που χορηγήθηκαν πραγματικά ή ξοδεύτηκαν, κάθε σημαντική διμερή χρηματοδότηση και μεγάλες ιδιωτικές δωρεές.
Τα μεγαλύτερα ποσά ελέγχονται από την ΕΕ, η οποία επιβλέπει το Ταμείο Ένταξης Ασύλου Μετανάστευσης (AMIF) και το Ταμείο Εσωτερικής Ασφάλειας (ISF), που συλλογικά αφιέρωσαν 541 εκατ. δολ. για τη χρηματοδότηση στην Ελλάδα σε θέματα που σχετίζονται με συνοριακούς ελέγχους, το άσυλο και την προστασία των προσφύγων.
Παρόλα αυτά και με δεδομένο ότι δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τον εκτεταμένο στρατηγικό σχεδιασμό που απαιτείται, η ελληνική κυβέρνηση δεν έλαβε σημαντικά ποσά αυτών των κονδυλίων. Η σύγχυση σχετικά με την πραγματική έκταση των ευρωπαϊκών δαπανών έχει επιδεινωθεί από τις διογκωμένες δηλώσεις του Ευρωπαίου Επιτρόπου για τη Μετανάστευση, τις εσωτερικές υποθέσεις και την ιθαγένεια, Δημήτρη Αβραμόπουλου, ο οποίος τακτικά παραθέτει στοιχεία άνω του 1 δις ευρώ, αν και το ποσό αυτό αφορά προφανώς όλα τα διαθέσιμα και θεωρητικά κεφάλαια, και όχι ό,τι έχει πράγματι διατεθεί ή δαπανηθεί.
Παρά ταύτα, ωστόσο, το συνολικό ποσό των 803 εκατ. δολ. αντιπροσωπεύει την πιο ακριβή ανθρωπιστική ανταπόκριση στην ιστορία. Με την αιτιολογία ότι τα χρήματα που δαπανήθηκαν για να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των 1.030.000 ανθρώπων που έχουν εισέλθει στην Ελλάδα από το 2015, το κόστος ανά δικαιούχο θα ήταν 780 δολ. ανά πρόσφυγα.
Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των κεφαλαίων, όμως, χρησιμοποιήθηκε για την αντιμετώπιση των αναγκών των τουλάχιστον 57.000 ανθρώπων που εγκλωβιστήκαν στην Ελλάδα μετά το κλείσιμο των συνόρων στις 9 Μαρτίου 2016 και σε αυτή τη βάση, το κόστος ανά δικαιούχο είναι 14.088 δολ. Ένας ανώτερος αξιωματούχος στον τομέα της βοήθειας υπολογίζει ότι μέχρι και 70 δολ. από κάθε 100 δολ. που πέρασαν, έχουν χαθεί”.
Στη συνέχεια του άρθρου, ο Guardian αναφέρει ως ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα κέντρων υποδοχής που ρήμαξαν το «Απάνεμο» στην Λέσβο, μια εγκατάσταση 1 εκατ. δολ. που ποτέ δεν λειτούργησε.
Η απόφαση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες να χαρακτηρίσει την κατάσταση στην Ελλάδα έκτακτη ανάγκη οδήγησε σε ραγδαία αύξηση του προσωπικού και η ομάδα της UNHCR στην Ελλάδα επεκτάθηκε σε 600 ανθρώπους σε 12 γραφεία, με σχεδόν το ένα τρίτο των εργαζομένων να είναι ξένοι. “Πολλοί όμως από το κυβερνών κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να βλέπουν τους καλά χρηματοδοτούμενους ξένους οργανισμούς ως αποικιοκράτες, παρά ως ανθρωπιστές”, αναφέρει ο Guardian.
Και συνεχίζει το δημοσίευμα: “Το φθινόπωρο του 2015, η Ελλάδα εξακολουθούσε να είναι ένα πέρασμα για τους πρόσφυγες κι ενώ χιλιάδες εξακολουθούσαν να περνούν από τη χώρα, έγινε πια προφανές ότι δεν υπήρχε κάποιος μηχανισμός για να αντιμετωπίσει τους αιτούντες άσυλο. Η Ελλάδα δέχθηκε πίεση από την ΕΕ να φτιάξει κέντρα υποδοχής και τον Οκτώβριο ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε στην Άνγκελα Μέρκελ ότι θα λειτουργήσουν εντός ενός μήνα. Στα τέλη Οκτωβρίου οι ηγέτες της ΕΕ συναντηθήκαν στις Βρυξέλλες για να συζητήσουν τον βαλκανικό διάδρομο, μέσα σε κλίμα «καλυμμένου πανικού», όπως το περιγράφει ένας διπλωμάτης. Έγινε προφανές ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να διαχειριστεί την κατάσταση. Έδωσαν στην Ελλάδα έκτακτη βοήθεια για να στεγάσει 50.000 πρόσφυγες. Στα μέσα Νοεμβρίου έγινε σαφές ότι η κατάσταση δεν είχε βελτιωθεί”.
Ο… ανέλπιστος σωτήρας, Πάνος Καμμένος!
“Με τα σύνορα του κλειστά, τα κέντρα υποδοχής να μην λειτουργούν και την προοπτική μιας ανάκρισης στη σύνοδο κορυφής των ευρωπαίων ηγετών στα τέλη του Φεβρουαρίου, ο Αλέξης Τσίπρας βρήκε ένα απίθανο σωτήρα. Ο Πάνος Καμμένος ήταν ένας από τους αδιαμφισβήτητους πολιτικά νικητές από την αναταραχή στην ελληνική πολιτική.
Ο Καμμένος, ένας δεξιός, είχε πειστεί να στηρίξει την αριστερή κυβέρνηση και επιβραβεύτηκε με το υπουργείο Άμυνας. Η συνεισφορά του Καμμένου στην κρίση των προσφύγων ήταν να γκρινιάζει, ότι η Ευρώπη θα πρέπει να υποχωρήσει στις διαπραγματεύσεις για το χρέος, διαφορετικά η Ελλάδα θα κατακλύσει την ΕΕ με μετανάστες.
“Όταν 74 εκατ. δολ. προστέθηκαν στον ετήσιο προϋπολογισμό του υπουργείου Άμυνας για την υποστήριξη των προσφύγων, ίδρυσε μέσω του ελληνικού στρατού λιτές, όμως λειτουργικές εγκαταστάσεις, που είχαν μεγαλύτερη ανάγκη”, προσθέτει ο αρθρογράφος, ενώ ακολούθως αναφέρεται στη σύγκρουση του Οδυσσέα Βουδούρη με τον Γιάννη Μουζάλα σχετικά με τη διαχείριση του προσφυγικού, αλλά και στον Δημήτρη Χριστόπουλο.
Αναφέρει χαρακτηριστικά: “Ως Έλληνας που ζει και εργάζεται στο Παρίσι, ο Δημήτρης Χριστόπουλος, ο οποίος ηγείται της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μιας από τις παλαιότερες ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο, έχει δει και τις δύο πλευρές του ζητήματος από κοντά.
Ο ίδιος θεωρεί ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει χρησιμοποιήσει το χάος για να θωρακιστεί από την πιθανή μαζική επιστροφή των απορριφθέντων όσων ζήτησαν άσυλο από άλλες χώρες της ΕΕ. Η ΕΕ και μια σειρά από κράτη-μέλη της είναι πρόθυμοι να επαναφέρουν την συνθήκη του Δουβλίνου, σύμφωνα με την οποία οι αιτούντες άσυλο μπορούν να σταλούν πίσω στη χώρα μέσω της οποίας εισήλθαν για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Όπως λέει, “το ελληνικό διοικητικό χάος είναι η καλύτερη αποτροπή για τους πρόσφυγες. Στέλνει το μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι ένα χάος, κι έτσι δεν έρχονται”.
