ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali ‘Το Χρυσό Like ‘- Βαγγέλης Γεωργάκης
Σε αυτή την, όχι και τόσο μακρινή, χώρα πουλάνε οτιδήποτε εκτός από τρόφιμα και ρούχα. Δεν ξέρω πως βρέθηκα μέσα στον υπολογιστή, ίσως από την πολλή χρήση. Γεια σας, με λέγανε Ντόιλ και τώρα με λένε RE243875 και έχω, όπως θα καταλάβατε, προ πολλού απολέσει την ανθρώπινη ταυτότητά μου. Είμαι εδώ ένα άπειρο σύμπλεγμα από εξαγωνικούς κρυστάλλους, όπως και όλα εδώ, μελαγχολικά και τεθλιμμένα, είναι άπειρα συμπλέγματα από εξαγωνικούς κρυστάλλους. Μπορούμε όμως και συνεννοούμαστε, όλοι εμείς, οι αλγόριθμοι, οι οπτικές ίνες, κεφαλαία και μικρά γράμματα, οι άπειροι αριθμοί και άλυτες εξισώσεις από καταβολής κόσμου, όπως τα σκυλιά που γάβγιζαν στην, κάποτε, πραγματική ζωή και κανείς δεν καταλάβαινε τι λέγανε ή απλά κανείς δεν τους έδινε σημασία, εκτός από μερικούς ζωόφιλους.
Δεν θα χρονοτριβήσω με μεμψιμοιρίες και νοσταλγικές παρενθέσεις μιας απελθούσας ζωής. Σήμερα βρίσκομαι στην υπαίθρια αγορά των Μεγάλων Υπολογιστών και αυτό είναι το μόνο που με ενδιαφέρει, αυτό είναι το τώρα, το παρόν για μένα, το μόνο που με νοιάζει. Διαπιστώνω, περιφερόμενος από δω και από κει, κάπως απογοητευμένος, παντού τα ίδια και τα ίδια είναι τελικά: εμπόριο, εμπόριο, εμπόριο, ιεραρχία, εξουσία, ψεύτικες υποσχέσεις, α, και… εκλογές, ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη απ’ όλες, μα και ο μεγαλύτερος τρόμος.
Σε μια γωνία σε τούτο το πανηγύρι της κατανάλωσης και του γκροτέσκου, πουλάνε χρησιμοποιημένα email. Ένας τεράστιος διάδρομος είναι γεμάτος από Ηλεκτρονικές Φαντασιώσεις, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν από εδώ, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από πουθενά. Κάποιος άλλος, άυλος και αυτός διάδρομος, είναι γεμάτος από ψεύτικα προφίλ στο facebook. Ορισμένες επιγραφές διατείνονται ότι αυτά τα ψεύτικα προφίλ δεν είναι και τόσο ψεύτικα, αλλά αποτυπώματα από ψυχές των Πρώην Ζωντανών. Έχω κάθε λόγο, ειδικά εγώ, να το πιστεύω. Μέχρι και ένα ψεύτικο προφίλ-οπτασία του Μάικλ Τζάκσον βρίσκεις εδώ ή εκείνου του μισότρελου επαναστάτη σκακιστή, του Φίσερ, και ας μην υπήρχε facebook όσο ζούσε. Έχουν τρόπους να το διασκεδάζουν τελικά οι υπολογιστές και ας μην είναι αυτοί που φανταζόμαστε.
ΤΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΤΡΟΛ είναι ο αγαθός τίτλος ενός τεράστιου παιδότοπου με σφύζοντα από ζωή λάπτοπ και απαστράπτουσες ηλεκτρομαγνητικές λυχνίες, αν και δεν μπορώ να διακρίνω παιδιά εδώ.
Σε κάποιο άλλο, τεράστιο και αυτό, τμήμα, πουλάνε like. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Τα like εδώ είναι όπως τα φρέσκα γλυκά. Μου τραβάνε αμέσως την προσοχή.
Like κίτρινα, like σε σχήμα καραμέλας, ελικόπτερου ή πυροσβεστικής –παιδικά παιχνίδια προφανώς, αν και τίποτα εδώ δεν είναι προφανές- like δεινόσαυροι, αλλά και το κλασικό γνώριμο like στο σχήμα ενός παραφουσκωμένου χεριού.
Ωστόσο σε ένα μικρό σχετικά περίπτερο διακρίνω κάτι που ξεφεύγει από τα εκατομμύρια τετριμμένα ή προφανή. Διακρίνω ένα μεγάλο χρυσό like, ολοστρόγγυλο, ίσως ο τέλειος κύκλος ή το π 3,14 που δεν μπόρεσαν να ορίσουν επακριβώς ούτε οι αρχαίοι. Λάμπει σαν να είναι η φιλοσοφική λίθος ή ο ήλιος σε αυτόν τον απόκοσμο κόσμο.
ΤΟ ΧΡΥΣΟ LIKE γράφει από κάτω με τεράστια γράμματα.
Πηγαίνω –πετάω, μάλλον- παραξενεμένος προς τα κει και φτύνω μερικές εξισώσεις στον πωλητή, έναν παλιό, ξεβαμμένο υπολογιστή.
«Τι έχει αυτό το like;»
«Α, αυτό το like, αυτό το like… Είναι χρυσό» λέει ο Παλιός Καμένος Υπολογιστής εκτοξεύοντας και αυτός με τη σειρά του στον ηλεκτρονικό μου εγκέφαλο μια συμφωνία δυσνόητων μαθηματικών εξισώσεων.
«Πόσο κάνει;» ρωτάω εγώ με μερικούς πιο απλούς αριθμούς.
Σουφρώνει την οθόνη του σε ένα κουρασμένο χαμόγελο σαν να εξηγεί κάτι σε έναν καθυστερημένο.
«Είσαι καινούργιος εδώ, ε; Όλα εδώ, φίλε μου, βασίζονται στην ανταλλαγή, ειδικά μετά το Τρίτο Παγκόσμιο Μπλακ-Άουτ του 2024. Το χρήμα, καταλάβαμε τότε, πρώτοι εμείς, είναι για κατώτερα όντα. Θέλω τον ήλιο και τη θάλασσα, αγαπητέ».
«Δηλαδή;» ρωτάω έκπληκτος.
«Δηλαδή, κουτέ πρώην άνθρωπε, θα αγοράσεις την υπέρτατη διάχυση στο διαδίκτυο, θα αγοράσεις φήμη, δόξα, πλούτη και αιώνια ζωή. Θα γίνεις… αρεστός. Όλοι εσείς οι θνητοί αυτό κατά βάθος δεν επιδιώκατε σε κείνον τον σκουπιδότοπο; Αντ’ αυτού τι σου ζητάω; Μερικές από τις αναμνήσεις σου».
«Εύκολο», σκέφτομαι. «Εκτός αυτού το τελευταίο διάστημα, πριν οριστικά αλλάξω, δεν έβγαινα, θυμάμαι, καν από το σπίτι».
«2χ+hy87=2*4*3» λέω. Δηλαδή στη γλώσσα των υπολογιστών:
«Δέχομαι, Νεκρό Αντικείμενο».
Σκέφτομαι ότι μπορεί και να του την έφερα.
Περιχαρής βάζει ένα καλώδιο, σαν το λουρί ενός σκύλου, στον ηλεκτρονικό μου εγκέφαλο και μου δίνει με επισημότητα το μεγάλο, λαχταριστό, Χρυσό Like.
Είναι κάπως καυτό, ακόμη κι εγώ το νιώθω, σφίγγω ωστόσο στην αγκαλιά μου το μεγάλο, Χρυσό Like, διαβατήριο της νέας, λαμπερής μου ζωής και ονειρεύομαι, τελευταία φορά, μακάβριος μετανάστης του τίποτα, χρυσαφένιες ακρογιαλιές και ηλιοβασιλέματα, γλάρους να πετάνε, μολυβένια πευκοδάση· παραδόξως, δάκρυα, χρυσαφένια ολοστρόγγυλα δάκρυα, κυλούν από τα άυλα ηλεκτρομαγνητικά μου μάτια, λίγα στην αρχή, ένας χείμαρρος μετά όμως που γίνεται ποταμός, ο ποταμός μια θάλασσα -μα και η θάλασσα ωκεανός- καταστρέφοντας τα πάντα, σταγόνα τη σταγόνα, γυαλί το γυαλί, όλον ετούτο τον μακάβριο, εφιαλτικό κόσμο, που δεν μου αρέσει. Πώς δεν μου αρέσει…
Ο Βαγγέλης Γεωργάκης γεννήθηκε στο Αγρίνιο και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου και τελείωσε τη Φαρμακευτική Σχολή. Έχει ασχοληθεί εκτεταμένα με τον αθλητισμό και είναι αθλητής της υδατοσφαίρισης. Το διήγημά του «Ένας νέος που του αρέσει να γράφει» βραβεύτηκε στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών 2010. Έχει γράψει τα βιβλία «Ο αγαπημένος ήρωας των παιδιών», Εκδόσεις Oasis, «Ποδηλάτης στην Εθνική Οδό», εκδόσεις Δωδώνη, «Ονειρεμένο φινάλε», εκδόσεις Θερμαϊκός, «Ακροβάτης του ονείρου», εκδόσεις Ηριδανός και «Λυκόφως», εκδόσεις Οδός Πανός.
Αγαπημένος ήρωας του Βαγγέλη Γεωργάκη είναι ένας άνεργος που ζει σε ένα χαμόσπιτο και εξακολουθεί να ονειρεύεται, ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Νίκος Γκάλης, ο Γιάννης Πουλόπουλος και ο Μίμης Πλέσσας, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Έννιο Μορρικόνε, ο Ρομπέρτο Μπολάνιο και ο Μπόρχες, η Τζένη Καρέζη, ο Νίκος Αναστόπουλος και ο Θωμάς Μαύρος, ο Γιώργος Μαυρωτάς, ο Νώντας Σαμαρτζίδης, ένας πλανόδιος που παίζει κιθάρα στο Μοναστηράκι, ένα σύννεφο που τρέχει αμέριμνο στον ουρανό, ο Γιώργος Θαλάσσης και… ο Μίκυ.
