Μια πολύ γυναικεία «κατάληψη» στη Λυρική.
H Αγγελικής Στελλάτου η οποία για πρώτη φορά συνεργάζεται με τη Λυρική δημιούργησε μια χορογραφία όπου το κλασικό μπαλέτο και ο σύγχρονος χορός διασταυρώνονται .
Ενα στοιχείο που αυξάνει τον ενθουσιασμό της αναμονής για την πρεμιέρα, που θα δοθεί την ερχόμενη Τετάρτη (4/3), είναι η παρουσία στο πόντιουμ της καταξιωμένης στο εξωτερικό αρχιμουσικού Κωνσταντίας Γουρζή, η οποία βρίσκεται στο θέατρο καλοδιάθετη, χαμογελαστή και συζητάει στο διάλειμμα με την Αγγ. Στελλάτου. Από τις πρώτες εικόνες των χορευτών, η Μαρία Κουσουνή σε ένα εξαιρετικό σόλο και αμέσως μετά ντουέτο με τον Βαγγέλη Μπίκο, οι άνδρες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται πίσω από τα τρία «χαρτιά» όπως τα αποκαλεί η χορογράφος (σκηνικά της Εύας Μανιδάκη που κινούνται και συγκλίνουν, όμως στην πρόβα δεν είχαν ακόμη την τελική τους μορφή), οι ομάδες των κοριτσιών που κυνηγιούνται από τα αγόρια, οι γυναίκες που κινούνται αργά σαν να αναπνέουν προς τα πίσω, η Μαρία Κουσουνή (Τζοκόντα) και πάλι μόνη στη σκηνή με ένα απλό γκρίζο φόρεμα και μια καμπαρντίνα.
Στιγμιότυπα από τις πρόβες του Μπαλέτου της Λυρικής Σκηνής για τη νέα παραγωγή, που έχει πρεμιέρα την ερχόμενη εβδομάδα.
Η μοναξιά μιας γυναίκας μέσα στην πόλη, η μελαγχολία, ο κρυφός αισθησιασμός με φόντο την τόσο συναισθηματική μουσική της «Τζοκόντας» του Χατζιδάκι. «Μερικές φορές η ζωή μας φέρνει δώρα που είναι ταυτόχρονα υπέροχα και τρομακτικά. Ενα τέτοιο δώρο ήταν για εμένα η πρόταση να χορογραφήσω τα συγκεκριμένα έργα», σημειώνει στο πρόγραμμα που θα συνοδεύει την παράσταση η Αγγελική Στελλάτου, η οποία ισορροπεί ανάμεσα στην ένταση των τελικών προβών και στην εξαιρετική σχέση που έχει δημιουργήσει με τους χορευτές της Λυρικής. Τους ενθαρρύνει, καμιά φορά τους μαλώνει σαν να είναι παιδιά, κάποια πράγματα την εκνευρίζουν, την ενοχλούν, στέκεται σε όλες τις λεπτομέρειες, στις τελευταίες διορθώσεις, έχει την αγωνία όπως λέει «να μην προδώσω» το «Χαμόγελο», «ένα κομμάτι μας, μια μουσική που μας έχει σημαδέψει», και τον «Μαρσύα» «το χορόδραμα, ένα από τα εμβληματικά της Ραλλούς Μάνου».
Οι χορευτές μοιάζουν να έχουν δουλέψει με πολύ φιλότιμο και πάθος τη διαφορετική, στακάτο, σύγχρονη κίνηση της Αγγελικής Στελλάτου, η οποία δημιούργησε μια χορογραφία όπου το κλασικό μπαλέτο και ο σύγχρονος χορός συναντιούνται, μπλέκονται. Το αποτέλεσμα, εκφραστικά και τεχνικά, είναι αξιέπαινο. Να θυμίσουμε ότι η χορογράφος υπήρξε για πολλά χρόνια συνεργάτις, χορεύτρια, μούσα του Δημήτρη Παπαϊωάννου, μια εξέχουσα προσωπικότητα του ελληνικού χορού η οποία πριν και μετά την «εποχή Παπαϊωάννου» έχει χορογραφήσει και σκηνοθετήσει πολλές παραστάσεις.
Καθώς παρατηρώ τη μορφή της, πάντα λεπτή, μικροσκοπική σαν ξωτικό ή πουλί, αυτό δεν άλλαξε μέσα στα χρόνια, μόνο τα μαλλιά της έχουν ασπρίσει, θυμάμαι κάτι που είχε πει για την πιο πρόσφατη δική της χορευτική παραγωγή πέρυσι στη Στέγη. «Μπήκα στο στούντιο και άρχισα να δουλεύω, να χορεύω, να χορογραφώ για να διώξω τη μαυρίλα που έχω μέσα μου, τη μαυρίλα που υπάρχει γύρω μου». Αυτή η αφοπλιστική ειλικρίνεια, η ευαισθησία, ο επαγγελματισμός διακρίνουν την Αγγελική Στελλάτου. Και αυτή τη λύτρωση, την οποία αναζητά μέσα από τον χορό, νιώθω να χαρίζει ίσως περισσότερο από κάθε φορά στην «Τζοκόντα» της…