Ορίζοντες Τέχνης

Μπορεί στους άλλους να φτιασιδώνεις και να σμιλεύεις πράξεις, λόγια και συμπεριφορές και στον εαυτό σου να παρουσιάζεις ιστορίες και εναλλακτικές για να τον βοηθήσεις να τα βγάλει πέρα. Δεν είναι κακό, απολύτως ανθρώπινο είναι. Θα φτάσει όμως εκείνη η ώρα που η μοναξιά θα σε γδύσει από τα πέπλα της επιβίωσης και των εκλογικευμένων δικαιολογιών που έχεις ντυθεί και θα δεις γυμνή την ύπαρξη σου. Αλήθεια, σου αρέσει αυτό που θ’ αντικρίσεις; Είναι αυτό που αγωνίστηκες και ονειρεύτηκες;

Περίεργη φίλη η μοναξιά. Θα σε συνοδεύει και θα σε αφήνει στο ταξίδι της ζωής σου.

Χαίρετε. Φτάνει για την καθεμία και τον καθένα εξ’ ημών εκείνη η στιγμή που θες να χαθείς από όλους και όλα. Σε ενοχλούν οι ομιλίες, τα ερωτήματα, οι εξηγήσεις, το γνήσιο ή προσποιητό ενδιαφέρον. Δεν αντέχεις τις περίεργες ή αγωνιώδεις ματιές και δεν έχεις όρεξη και κουράγιο να επαναλαμβάνεις μονότονα «δεν έχω τίποτα», «όλα καλά», «είμαι απλά κουρασμένος».

Για όλους έρχεται ώρα που απλώς θες ν’ αγκαλιάσεις τη μοναξιά σου και να χαθείς στην αγκαλιά της σιωπής. Σου αρκεί να έχεις εφοδιαστεί με τσιγάρα, ποτό και να παίζει η αγαπημένη σου μουσική. Μπορεί να είσαι στο μπαλκόνι και ν’ ατενίζεις το άπειρο ή να πάρεις τους δρόμους χαμένος σε στενά και σκέψεις.

Περίεργη φίλη η μοναξιά. Υπάρχουν φορές που την αναζητάς απεγνωσμένα, χωμένος και χαμένος σε υποχρεώσεις, συναλλαγές και συναναστροφές. Από την άλλη πλευρά, σου επιβάλλει την παρουσία της ετσιθελικά, τις στιγμές που το μόνο που ζητάς είναι η ανθρώπινη επαφή. Ο Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρ, γνωστός στα ελληνικά ως Ταλλεϋράνδος, ήταν μια εμβληματική γαλλική αλεπού της διπλωματίας. Μόνος του να σχεδιάζει τα επόμενα βήματά του και χωμένος παράλληλα στη συνάφεια του κόσμου. Ποια ήταν η άποψή του λοιπόν για τη μοναξιά;

«Το να είσαι μέσα στον κόσμο, τι ενόχληση! Το να μην είσαι, τι δράμα!». Θεατρικά θα μου πείτε την παρουσίασε τη μοναξιά. Δεν αντιλέγω, αλλά εκτιμώντας ότι όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή κατά τον Σαίξπηρ, εκτιμώ και τις θεατρικές ατάκες που φανερώνουν την αλήθεια. Τι ισχύει κατ’ εμέ για τη μοναξιά; Δεν σου χαρίζεται η άτιμη και δεν σου κάνει τη ζωή εύκολη και όμως την αποζητάς, κάνοντας αυτή την επιθυμία να προστίθεται στα πολλά παράδοξα της ζωής και της ύπαρξής μας.

Τις μοναχικές ώρες, αναμετριέσαι με τον μεγαλύτερο φόβο σου. Να δεις και να ζυγίσεις τον εαυτό σου, τα θέλω και τις επιλογές σου. Οι λόγοι να μείνεις μόνη ή μόνος πολλοί. Μια ερωτική απογοήτευση, η δουλειά που δεν υπάρχει ή δεν πάει καλά, οι φίλοι και γνωστοί που προχωρούν την ζωή τους και ό,τι άλλο μπορείς να σκεφτείς. Όλα όμως καταλήγουν σε σένα και τον καθρέπτη σου. Στα «ανοιχτά χαρτιά» ο Ελύτης το διατυπώνει έξοχα «Η αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, μόνον μέσ’ από τα καθάρια νερά της μοναξιάς· κι η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο μεγάλες.».

Μπορεί στους άλλους να φτιασιδώνεις και να σμιλεύεις πράξεις, λόγια και συμπεριφορές και στον εαυτό σου να παρουσιάζεις ιστορίες και εναλλακτικές για να τον βοηθήσεις να τα βγάλει πέρα. Δεν είναι κακό, απολύτως ανθρώπινο είναι. Θα φτάσει όμως εκείνη η ώρα που η μοναξιά  θα σε γδύσει από τα πέπλα της επιβίωσης και των εκλογικευμένων δικαιολογιών που έχεις ντυθεί και θα δεις γυμνή την ύπαρξη σου. Αλήθεια, σου αρέσει αυτό που θ’ αντικρίσεις; Είναι αυτό που αγωνίστηκες και ονειρεύτηκες ;

Οι απαντήσεις έρχονται μαζί με τη μοναξιά και θέλει ψυχή να τις αντικρίσεις καταπρόσωπο.  Όντως η ρουφιάνα είναι ακριβή φίλη, ειδικά τώρα που ζούμε  στους καιρούς των κραυγών. Ποιος είπε όμως ότι μας κάνει την ζωή πιο εύκολη;  Άτιμη φάρα οι ευκολίες. Αλλά για αυτές θα μιλήσω άλλη φορά. Σήμερα μιλάει η μοναξιά.

Τα σέβη μου.

Λουκάς Αναγνωστόπουλος

Σχόλια

σχόλια