Ορίζοντες Τέχνης

Από τη στιγμή που γεννιόμαστε και καθ΄όλη την μετέπειτα πορεία μας σε αυτό το πέρασμα που λέγεται ζωή συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους. Προερχόμαστε από αυτούς, μεγαλώνουμε με αυτούς, μαθαίνουμε και ζούμε μαζί τους.

Ο άνθρωπος φύσει κοινωνικός , κατά περιόδους κατατάσσεται σε ομάδες και λειτουργεί μέσα σε αυτές είτε πρόκειται για την οικογένειά του, είτε για άλλα σύνολα όπως το σύνολο των συμμαθητών του σε μικρότερη ηλικία ή αυτό των συναδέλφων του σε μεγαλύτερη. Άνθρωποι περνούν και φεύγουν από τη ζωή μας και άλλοι έρχονται και όχι μόνο μένουν αλλά εμμένουν πεισματικά δίπλα μας ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές μας. Είναι αυτοί που όταν πέσουμε και γίνουμε ένα με το πάτωμα αρνούμενοι να καταβάλλουμε οποιαδήποτε  προσπάθεια να ορθοποδήσουμε και αν παρ΄όλες τις δικές τους προσπάθειες δεν καταφέρουν να μας σηκώσουν θα ξαπλώσουν μαζί μας κάτω να κοιτάμε παρέα το ταβάνι έως ότου βρούμε τη δύναμη να σταθούμε όρθιοι ξανά. Αυτοί που πέρα από τη συμβουλή τους, θα έχουν πάντα διαθέσιμα ένα ζευγάρι αυτιά για να μας ακούν και ένα ζευγάρι χέρια για να μας αγκαλιάζουν. Οι σταθερές αξίες. Εκείνοι που αγαπούν τόσο τα σκοτάδια μας όσο και τις καλές μας μέρες. Τι γίνεται όμως όταν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε ικανοί να βοηθήσουμε τον εαυτό μας; Μπορούν εκείνοι αντί για εμάς να πάρουν αποφάσεις και να μας βγάλουν από τα τα σκοτεινά υπόγεια της ψυχής μας;

Ο Φιοντόρ Ντοστογέφσκι μέσα από το τελευταίο του μυθιστόρημα «Αδερφοί Καραμάζοφ» μας διηγείται την ιστορία μιας γυναίκας η οποία δεν είχε κάνει σχεδόν καμία καλή πράξη στη ζωή της και έτσι όταν πεθαίνει δεν μπορεί παρά να καταλήξει στην κόλαση. Ο άγγελός της που πολύ στεναχωρέθηκε γι΄αυτό, έψαξε λεπτομερώς το βιβλίο της ζωής της μήπως και καταφέρει να βρει έστω ένα μικρό καλό που ίσως είχε κάνει η γυναίκα για να την δικαιολογήσει Στον Θεό. Ψάχνοντας βρήκε ότι κάποτε ένας ζητιάνος, καθώς εκείνη καθάριζε τον κήπο της, της ζήτησε ελεημοσύνη. Η γυναίκα αφού του την αρνήθηκε επανειλημμένα, φανερά εκνευρισμένη, ξερίζωσε μια αγριοκρεμμύδα από τον κήπο και του την πέταξε στα πόδια. Τότε ο άγγελος μεσολάβησε Στον Θεό και του ζήτησε να της δώσει μία ακόμα ευκαιρία. Τότε Ο Θεός έδωσε στον άγγελο μία αγριοκρεμμύδα και του είπε ότι αν η γυναίκα καταφέρει να κρατηθεί από αυτήν και βγει από την κόλαση έχει καλώς. Τότε χαρούμενος ο άγγελος πήγε και της είπε τα μαντάτα. Εκείνη άρπαξε την αγριοκρεμμύδα και άρχισε να βγαίνει σιγά-σιγά από την κόλαση. Όταν την είδαν οι υπόλοιποι κολασμένοι άρχισαν να κρέμονται από τα πόδια της απελπισμένοι για να φύγουν και αυτοί από τον τόπο του μαρτυρίου τους. Εκείνη τους κλωτσούσε και τους έβριζε να φύγουν από πάνω της. Ο άγγελός της προσπαθούσε να την συνετίσει και να της εξηγήσει ότι αυτό που κάνει δεν είναι καλό. Από την πάλη η αγριοκρεμμύδα κόπηκε και η γυναίκα έπεσε στην κόλαση ξανά.

Η γυναίκα αυτή παρόλο που δεν είχε δώσει ποτέ το χέρι της σε άνθρωπο να τον βοηθήσει είχε μία ευκαιρία. Μπορούσε να σωθεί. Η ίδια όμως καταδίκασε τον εαυτό της. Κάπως έτσι συμβαίνει και στις ζωές μας. Οι άνθρωποι που με όλη τους την καρδιά προσπαθούν να μας βοηθήσουν πολλές φορές επιμένουν με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο να μας κάνουν να σταθούμε και πάλι όρθιοι με το κεφάλι ψηλά. Αν όμως εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε αποφασίσει να σωθούμε, αν η εσωτερική μας φωνή δεν έχει φωνάξει τόσο δυνατά ώστε να μας αφυπνίσει τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Η γυναίκα της ιστορίας έκανε πάντα κακό στους γύρω της  με την αδιαφορία και την κακία της. Στην περίπτωση κάποιων ανθρώπων που έχουν φτάσει στο κατώτερο σκαλί στη σκάλα της ζωής τους το κακό γίνεται από τους ίδιους προς τους ίδιους. Οι » φύλακες-άγγελοί » τους είναι οι ανάσες τους, η παρότρυνση που έχουν ανάγκη, η παρηγοριά τους. Αν όμως οι ίδιοι δεν θελήσουν να βοηθήσουν τον εαυτό τους θα είναι μόνιμα πεσμένοι στο πάτωμα. Χρόνος. Μεγάλο γιατρικό ο χρόνος. Φίλοι. Άνθρωποι που μας αγαπούν. Μεγάλο γιατρικό και αυτοί. Πάνω και πέρα από όλα όμως για να πάρουμε πάλι τη ζωή μας από την αρχή και να κάνουμε το μηδέν ένα ώστε να αρχίσουμε να μετράμε πάλι αργά και σταθερά τα βήματά μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Μείνετε, λοιπόν, δίπλα μας εσείς οι » άγγελοί » μας, εσείς που χωρίς εσάς θα πέφταμε ακόμα πιο κάτω αλλά έχετε υπομονή μαζί μας ναι; Θα τα καταφέρουμε! Και τότε θα λέμε ότι αυτό το σκοτεινό ταξίδι το κάναμε μαζί. Και όταν εμείς τραβούσαμε κουπί σε άγρια νερά και κουραζόμασταν αναλαμβάνατε εσείς να γίνετε καπεταναίοι.

Εύα Κοτσίκου

Σχόλια

σχόλια