Τι απαίσιο που είναι το σκοτάδιόταν γδύνεται στο φως.Οι κουρτίνες σαγηνεύουν τα μάτια,βελόνες καρφώνονται στο αίμα.Η γη πλανιέται χωρίς ανθοδοχείατην εξοργίζει η βουβαμάρα των ανθέων,σταματά στο δεκαεπτά...τέλος φθινοπώρου.Οι φωνές μεγαλώνουν ,κόκκινες φλόγες τα περιστέρια,ένα σκιάχτρο στο κατάρτιμε βγαλμένα τα μάτιακαρφώνει...
διαβάστε περισσότερα»