Ορίζοντες Τέχνης

Τον άφησες να σε πείσει πως βρήκες αυτόν που θα σου δώσει αυτά που επιτέλους έψαχνες.
Τον άφησες να σου δημιουργήσει την εντύπωση πως υπάρχει η πιθανότητα να βρεις αυτην τη φορά την ίαση στις πληγές σου.
Αναθάρρεψες γιατί ήλπιζες πως οι προσδοκίες σου θα ικανοποιηθούν.
Κι έκανες όνειρα. Ταξίδευες.
Έφτιαχνες κάθε φορα καινούργια σενάρια. Ενθουσιαζόσουν στην ιδέα.
Και ξανά ταξίδευες.
Και σε έπεισε, μικρή μου, να φτάσεις εκεί που ονειρευόσουν, νωρίτερα από αυτό που γεννιόταν μπροστά σου.
Έστρωσες με τριαντάφυλλα τον δρόμο, έκλεινες πληγές στην πορεία.
Όμως…βιάστηκες.
Και τώρα κάθεσαι και περιμένεις να έρθει. Αλλά δεν έρχεται.
Και ξέρεις πως η απόφαση είναι μια. Όσο δύσκολη κι αν είναι, όσο κι αν δεν θες να το πιστέψεις, όσο κι αν σε πονέσει, πρέπει να γυρίσεις εσύ πίσω.
Πίσω, από εκεί που ξεκίνησες το ψεύτικο ταξίδι σου.
Και τα ρόδα στην επιστροφή, μεταμορφώθηκαν σε αγκάθια.

Οι πληγές που θα ανοίξουν πάλι, θα φτιάξουν καινούργιες.
Θα πονέσουν διπλά.
Αλλά, πρέπει να γυρίσεις μικρή μου.
Αν ο ενθουσιασμός σε παρέσυρε να ταξιδέψεις, η επιστροφή χρειάζεται θάρρος.
Και το θάρρος είναι σαν το αλεξίπτωτο. Αν δεν το έχεις πάρει μαζί σου, θα προσγειωθείς απότομα.
Το ταξίδι της επιστροφής γίνεται είτε το θες, είτε όχι.
Πρέπει να γυρίσεις , μικρή μου.
Σε έπεισε να ταξιδέψεις. Και τώρα κοιτάς τον δρόμο του γυρισμού σου προδωμένη.
Ζητάς εξηγήσεις. Θέλεις απαντήσεις. Γιατί; ρωτάς.
Γιατί πάλι;
Τι έφταιξε αυτήν τη φορά;
Ό,τι φταίει κάθε φορά, θα σου απαντήσω.

Οι προσδοκίες σου.
Γιατί σου γέννησε προσδοκίες πιο γρήγορα από αυτό που έβλεπες να γεννιέται μπροστά σου.
Βιάζεσαι.
Σταμάτα να βιάζεσαι και θα σταματήσεις να απογοητεύεσαι.

Σταμάτα να βιάζεσαι, μικρή μου ψυχή.
Μη σε ξεμυαλίζει ο νους μου.
Σε μένα μιλάω. Ξύπνα.
Μην αφήνεις την λαχτάρα σου να σε αποπλανεί.
Μην το επιτρέπεις.
Δεν μας πληγώνουν οι άλλοι.

Οι μεγάλες προσδοκίες που γεννά ο νους μας, την κάθε φορά, και κάνουν τη ψυχή μας να ταξιδεύει, αυτό μας πληγώνει.
Κι εσύ, λογικέ μου νου, πιάσε την από το χέρι, γιατί είναι αφελής, και ταξιδέψτε μαζί.
Ένα βήμα ο καθένας.
Ένα βήμα τη φορά.
Σιγά σιγά.
Όταν κυνηγάς αυτό που λαχταράς πάρα πολύ, δε συμβαίνει ποτέ.

γράφει ο Νίκος Θεοφιλόπουλος