Ορίζοντες Τέχνης

Στα πιο ήρεμα ποτάμια, σε συναντάω, όπου στα βάθη τους κρύβουν χειμμάρους.

Α ρε ζητιανιά!
Πόσα ξυπόλητα πόδια ανάγκασες να γονατίσουν;
Πόσα βλέμματα, από ντροπή χαμήλωσες;
Πόσους δισταγμούς της πράξης σου προκάλεσες.

Ζητιάνο με έχεις κάνει της αγάπη σου,
να μαζεύω ένα ένα τα ψίχουλα μπροστά απ’ τα πόδια σου.
Να παρακαλάω για λίγη αγάπη δανική,
λες κι η αγάπη οριοθετείται.

Αχ βρε αγάπη!
Λες και μπορείς να παγιδευτείς σε σκοτεινές φυλακές και σε δακρυσμένα βλέμματα.
Δεν κρύβεσαι, αγάπη.
Δεν αγοράζεσαι ούτε πουλιέσαι.
Είσαι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο
να μπορείς να απλώνεσαι
και πάνω στην ασχήμια του προσώπου
και κόντρα στις δυσκολίες της ζωής.
Τίποτα δε σε πτοεί, εσένα, αγάπη.

Δε σου αλλάζει, εύκολα, κανείς, συνήθειες.
Εσύ, αγάπη, στρέφεσαι στον ορίζοντα κι ονειρεύεσαι.
Μένεις στην παγωνιά μου και με οδηγείς σε μέρη ζεστά. Μετράς το χρόνο σε φιλιά και σε αγκαλιές.
Αισθάνεσαι τον πόνο μου και ταυτόχρονα με γιατρεύεις. Κόβεις τα πάντα σε κομμάτια κι ύστερα τα μοιράζεις.

Δε ζητιανεύεσαι, αγάπη, μ’ ακούς;
Αλλά προσφέρεσαι ενστικτωδώς κι ανεπιστρεπτί.
Σε βρίσκω στα πιο ήσυχα βράδια, όταν θα ακούγονται μόνο ανάσες.
Στα πιο ήρεμα ποτάμια, σε συναντάω, όπου στα βάθη τους κρύβουν χειμμάρους.

Δε θα ζητιανέψω απόψε την αγάπη σου.
Δεν την έχω ανάγκη.
Έχω ανάγκη από αυτήν που δε μαζεύεται γονατιστά απ’ το δρόμο λίγη – λίγη και από εκείνη που αναπτύσσεται σα θεριό επάνω σε ολόκληρο το κορμί.

Αχ βρε αγάπη!
Κάποιοι προσπαθούν να σε κάνουν μια προαιρετική προσθήκη της ζωής.
Ας βρεθεί κάποιος να τους πει πως δεν είσαι μία από τις πολλές της επιλογές, μα η υποχρεωτική προτεραιότητα για να καταφέρουν να τη ζήσουν ευτυχισμένα.

Αντώνης Πουλινάκης

[kooasimodos]

Σχόλια

σχόλια