ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Δημήτρης Στεφανάκης “Ο χορός των ψευδαισθήσεων “
Ο Δημήτρης Στεφανάκης γεννήθηκε το 1961. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Έχει μεταφράσει έργα των Σωλ Μπέλοου, Τζον Απντάικ, Μάργκαρετ Άτγουντ, Ε.Μ. Φόρστερ, Γιόζεφ Μπρόντσκι και Προσπέρ Μεριμέ καθώς επίσης ιστορικά και φιλοσοφικά δοκίμια. Το πρώτο του μυθιστόρημα, “Φρούτα εποχής” κυκλοφόρησε το 2000 από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Ακολούθησαν: “Λέγε με Καΐρα” (Ωκεανίδα, 2002), “Το μάτι της επανάστασης έχει αχρωματοψία” (Ωκεανίδα, 2005), “Μέρες Αλεξάνδρειας” (Πατάκης, 2007), “Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι” (Πατάκης, 2009), “Θα πολεμάς με τους θεούς” (Πατάκη, 2010). «Μέρες Αλεξάνδρειας» (Ψυχογιός, 2011, επανέκδοση), Φιλμ νουάρ (Ψυχογιός, 2012) Οι Μέρες Αλεξάνδρειας εκδόθηκαν στα Γαλλικά από τις εκδόσεις Viviane Hamy και τιμήθηκαν με το Prix Méditerranée Etranger 2011, γαλλικό βραβείο Μεσογειακής Λογοτεχνίας . Κυκλοφορούν και στα Ισπανικά και σύντομα στα Αραβικά. Στον Δημήτρη Στεφανάκη απονεμήθηκε επίσης το Διεθνές Βραβείο Καβάφη 2011 για το ίδιο βιβλίο. Οι Μέρες Αλεξάνδρειας ήταν ακόμη υποψήφιες για το Prix du Livre Européen 2011 εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Ο Έλληνας συγγραφέας είναι πλέον και μέλος της επιτροπής του Prix Méditerranée Etranger ενώ συμμετέχει κατά περίσταση σε επιτροπές διεθνών βραβείων που αφορούν τη λογοτεχνία ή τον κινηματογράφο, Πρόσφατα τιμήθηκε με το διάσημα του Ιππότη Γραμμάτων & Τεχνών του Γαλλικού Κράτους.
Το νέο βιβλίο του Δημήτρη Στεφανάκη «Ο χορός των ψευδαισθήσεων» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
8 Νοεμβρίου 2011. Ο Αλέξανδρος Σάντσας ή Αλεκίνος δίνει τέλος στη ζωή του διχάζοντας μια ολόκληρη χώρα που βρίσκεται ήδη σε κρίση. Ο Μάνος Πιερίδης, μέλος μιας παρέας στην οποία ανήκε ο αυτόχειρας, αναθυμάται στιγμές από την κοινή τους ζωή στη δεκαετία του ενενήντα. Η μνήμη του ψηλαφεί τα ανέμελα χρόνια της νιότης, τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για την Έλια, τη νεαρή δασκάλα χορού, την πολυκύμαντη φιλία του με τον Σέργιο. Μέσα από μικρά και μεγάλα επεισόδια που οδηγούν στο σήμερα αναδεικνύεται το ψηφιδωτό χαρακτήρων ενός λαού που χόρεψε στον ρυθμό των ψευδαισθήσεων προτού βυθιστεί σε μια απρόσμενη περιπέτεια.
Ένα μυθιστόρημα για τη δοκιμασία της ζωής και του έρωτα με φόντο την πολύκροτη κρίση.
‘Για μένα ο κόσμος του χορού, έτσι όπως τον γνώρισα μέσα από αυτό το μυθιστόρημά μου, ήταν ένα είδος αποκάλυψης. Αυτή η παράξενη γλώσσα των σωμάτων που δεν λαθεύει ποτέ, δεν ψεύδεται, σημάδι πάθους και νεότητας, έδωσε στην αφήγηση τους πολύτιμους χυμούς της κι έναν ανάλαφρο τόνο. Φαντάζομαι ότι θα το νιώσει αυτό ο αναγνώστης και θα συντονιστεί μαζί μου στη δίνη των λέξεων, των σκέψεων και των κινήσεων, απολαμβάνοντάς το όσο κι εγώ’.
‘Η παρέα αυτή των νέων παιδιών που στη δεκαετία του ’90 χορεύουν μετά μανίας τους χορούς λάτιν κι ονειρεύονται ένα λαμπρό μέλλον εμπεριέχει σίγουρα επικές στιγμές, κυρίως όμως η ιλιγγιώδης επαγγελματική τους ανέλιξη στην δεκαετία του 2000. Η επέλαση της κρίσης στη δεκαετία που διανύουμε και η εξίσου απρόσμενη πτώση του ενός από αυτούς θα μας θυμίσει τις χαμένες προσδοκίες που μοιραζόμαστε όλοι. Η αυλαία ανοίγει με το στιγμιότυπο της αυτοκτονίας. Τι πιο τραγικό από αυτό;’
‘Η εποχή μας είναι αντιμυθιστορηματική γιατί βασίζεται στην ταχύτητα και στη δικτατορία της συνεχούς ενημέρωσης. Οι άνθρωποι , όμως δέν έπαψαν να ζουν, να ονειρεύονται, να ερωτεύονται και να ελπίζουν. Για το λόγο αυτό συνεχίζουν να γράφονται μυθιστορήματα. Ο Καμύ έλεγε συχνά «Θέλεις να φιλοσοφήσεις ,γράψε μυθιστόρημα». Για τι αφηγούμαστε παρά για να στοχαστούμε. Όταν κανείς σκέφτεται καθαρά και έντιμα, συνοψίζοντας όσα διηγείται δεν κινδυνεύει ποτέ να γίνει ακατανόητος από τόν μέσο αναγνώστη.
Το μυθιστόρημα είναι ένας τρόπος να ανακαλύπτεις τη μαγεία εκεί που με την πρώτη ματιά δεν υπάρχει. Σε αυτό νομίζω ότι μοιάζει πολύ με το χορό.
‘Λέγοντας ψευδαισθήσεις, αναφέρομαι πρώτα-πρώτα στις εθνικές μας ψευδαισθήσεις, σε αυτές που μας οδήγησαν ίσως στη σημερινή αμηχανία. Αναφέρομαι όμως και στις ατομικές ψευδαισθήσεις. Άλλωστε χωρίς την ανάγκη μας να εξερευνήσουμε την ανθρώπινη ύπαρξη, δεν θα υπήρχε το μυθιστόρημα. Δεν στηλιτεύω απαραίτητα αυτές. Ο άνθρωπος άλλωστε είναι αδύνατο να ζήσει χωρίς κάποιες ψευδαισθήσεις. Το ίδιο κι ένας ολόκληρος λαός. Απλώς πρέπει να θυμόμαστε πού και πού ότι πρόκειται για ψευδαισθήσεις και να μην παίρνουμε τον εαυτό μας τόσο στα σοβαρά.’