Εντίθ Πιαφ- Mια εκπληκτική νέα παράσταση για τον θρύλο που δεν μετάνιωσε για τίποτα!
Σαν ένα οδοιπορικό για τη ζωή της ερμηνεύτριας που έγινε θρύλος με την αισθαντική φωνή της, το έργο της Παμ Γκεμς, «Πιαφ», παρουσιάζεται για πρώτη φορά από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη στον ομώνυμο ρόλο, στο θέατρο Rex – Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη», από Σάββατο 28 Φεβρουαρίου.
Μία από τις πιο διάσημες Γαλλίδες τραγουδίστριες των δεκαετιών του ’40 και του ’50, που σφράγισε το γαλλικό, αλλά και το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, γνωστή διεθνώς για τη χαρακτηριστική βραχνή και λυπημένη φωνή της και για τα τραγούδια της που μιλούν για μοναξιά και απόγνωση, η Εντίθ Πιαφ, «ζωντανεύει» στη θεατρική σκηνή.
Ο μύθος της Πιαφ γεννήθηκε στη σκηνή του «Γκερνί», ενός από τα πιο γνωστά παρισινά καμπαρέ της δεκαετίας του ’30, και πέρασε στην αιωνιότητα τριάντα χρόνια μετά, δίνοντας την τελευταία της συναυλία στο διάσημο παρισινό μιούζικ χόλ «Ολύμπια». Η Πιαφ έζησε τη ζωή της κυριολεκτικά μπροστά στα φώτα της σκηνής. Δεν έκρυψε τίποτα και δεν μετάνιωσε για τίποτα. Όλοι οι έρωτες, οι φιλίες, οι πίκρες και οι χαρές της έγιναν οι ιστορίες που αφηγήθηκε στο κοινό της, χρησιμοποιώντας το ανυπέρβλητο χάρισμά της, τη φωνή της.
«Βγήκα στη σκηνή σαν φάντασμα. Αδύνατη και τρομοκρατημένη. Τα χέρια πίσω από την πλάτη μου. Ακίνητη, έβλεπα με δέος αυτή την αίθουσα, μέσα στην οποία βρισκόταν η Μιστενγκέτ και ο Σεβαλιέ. Πίστευα ότι η μιζέρια μου θα τάραζε το καθώς πρέπει δείπνο τους. Τα πρώτα τραγούδια τα είπα ακουμπώντας σε μια κολόνα. Ο Λεπλέ τα ανακοίνωνε. Σιγά σιγά, όμως, βρήκα την ισορροπία μου, τη σιγουριά μου. Άφησα την κολόνα και έτεινα τα χέρια μου στον κόσμο. Το φουλάρι, που κάλυπτε το μανίκι που μου έλειπε, έπεσε κάτω. Κι όμως, κανείς δεν γέλασε. Όλοι είχαν ένα σοβαρό ύφος. Όταν τραγούδησα και την τελευταία νότα, έγινε απόλυτη σιωπή. Για μισό λεπτό περίπου, η απόλυτη σιωπή. Και τότε, ο Σεβαλιέ φώναξε: “Έχει κότσια η πιτσιρίκα”. Και ξέσπασαν σε χειροκροτήματα που με ζάλισαν», είχε πει χαρακτηριστικά η Πιαφ.
Ένα μαύρο παραμύθι, από αυτά που έγραψε η ζωή
Μιλώντας για την παράσταση, ο Πέτρος Ζούλιας σημειώνει: «Το είδωλο μέσα από έναν σπασμένο καθρέφτη! Κείμενο – αντανάκλαση μιας προσωπικότητας που δεν “παίζεται”, δεν επαναλαμβάνεται, δεν ενσαρκώνεται. Γιατί, όμως, γίνεται μυθιστόρημα, κόμικς, ταινία, θεατρικό η Πιαφ; Γιατί η ιστορία της είναι μια σειρά από μοναδικά και ανεπανάληπτα θαύματα. Είναι ένα μαύρο παραμύθι, από αυτά που έγραψε η ζωή, αφήνοντας τους επαγγελματίες συγγραφείς άφωνους και με περιορισμένη φαντασία. Ξεπερνά τις ηρωίδες του Ντίκενς και του Ουγκό η Πιαφ.
Όταν κανείς προσπαθεί να αφηγηθεί την ιστορία της ζωής της, περνά μέσα από τα πιο βαθιά σκοτάδια και από τις πιο άθλιες ανθρώπινες συνθήκες, για να βγει στο εκτυφλωτικό φως, στη χλιδή, στην παγκόσμια αναγνώριση. Η φωνή της έρχεται βαθιά μέσα από την ψυχή της, ίσως γι’ αυτό να έγραψε ιστορία. Γιατί είναι η ζωή της, που γεννά αυτήν τη μοναδικά σπαρακτική φωνή του ανθρώπινου πόνου. Τραγουδά ό,τι βιώνει και επικοινωνεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη ό,τι αισθάνεται.
Δεν προσπαθούμε να μιμηθούμε, να αντιγράψουμε ή να επαναλάβουμε την όποια καταγραφή έχει γίνει μετά τον θάνατο της σπουδαίας τραγουδίστριας. Σταθήκαμε στο πάντρεμα του έμψυχου υλικού, στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με το υλικό ζωής και τραγουδιών, έτσι όπως μας το δίνει η Παμ Γκεμς. Αφεθήκαμε να είμαστε παρόντες και σύγχρονοι ερμηνευτές τής μεγάλης παρακαταθήκης που άφησε η Πιαφ. Η παράσταση δεν είναι συναυλία, ούτε ντοκιμαντέρ. Εμπνέεται και ακολουθεί έναν κόσμο, μια εποχή, και ζωντανεύει τον μύθο, δίνοντας στα τραγούδια τη “δική” μας φωνή. Στην Πιαφ, αφιερώνουμε τη σκηνική δημιουργία, γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα μπορέσουμε να κατακτήσουμε την πολυπλοκότητα της ζωής και της τέχνης της».
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος, σκηνοθεσία – διασκευή: Πέτρος Ζούλιας, σκηνικά – κουστούμια: Αναστασία Αρσένη, πρωτότυπη μουσική – ενορχήστρωση τραγουδιών: Θοδωρής Οικονόμου, χορογραφίες: Φώτης Διαμαντόπουλος, φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος, μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου, στιχουργός – προσαρμογή τραγουδιών: Γεράσιμος Ευαγγελάτος, βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάννα Τουντασάκη, Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία -Ελένη Σολδάτου, βοηθός σκηνογράφου: Φώτης Μουρτάς, φωτογράφος παράστασης: Μαριλένα Σταφυλίδου. Παίζουν: Ελεονώρα Ζουγανέλη, Μυρτώ Αλικάκη, Ευγενία Δημητροπούλου, Χρήστος Στέργιογλου, Δημήτρης Αλεξανδρής, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Νίκος Μαγδαλινός, Σπύρος Μπιμπίλας, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Δημήτρης Καραμπέτσης, Μαρίνος Δεσύλλας, Δήμητρα Σιγάλα, Τάσος Πυργιέρης, Αντώνης Χαντζής, Στέφανος Μουαγιέ, Γιάννης Αθητάκης, Αλέξανδρος Μπαλαμώτης, Γεωργία Μητροπούλου, Μιχάλης Λεβεντογιάννης. Μουσικοί επί σκηνής: Θοδωρής Οικονόμου: πιάνο, Κώστας Ράπτης: balan, Διονύσης Βερβιτσιώτης: βιολί, Παρασκεύας Κίτσος: κοντραμπάσο, Γιάννης Αγγελόπουλος: drams / κρουστά, Νίκος Πασσαλίδης: ακουστική κιθάρα / μαντολίνο.
