Ορίζοντες Τέχνης

Ατσαλώνομαι.
Γιγαντώνω.
Θεριεύω.

Αγαπώ για μένα,
γιατί δεν υπάρχει ωραιότερο δώρο να κάνω στον εαυτό μου.
Χαρίζομαι στην αγάπη κι αυτή σε μένα.
Ανοίγομαι διάπλατα για να εισβάλλουν όλα τα συναισθήματα και να με κάνουν αυτό που πρέπει να είμαι: δοτική κι ανθρώπινη.
Μελώνουν τα σωθικά μου, σπινθηρίζει το βλέμμα μου, τα κόκκαλά μου μαλακώνουν και γίνομαι ολόκληρη μια τρυφερή αγκαλιά.

Μια αγκαλιά που παρηγορεί, που προστατεύει, που προφυλάσσει.

Εγώ αγαπώ για μένα,
γιατί δεν ξέρω άλλον τρόπο ν’ αφήνομαι στην πιο γλυκιά τρικυμία που μπορεί ποτέ άνθρωπος να βρεθεί.
Δεν ξέρω παρά να βυθίζομαι σ’ αυτήν και ν’ αναδύομαι ομορφότερη κι αναγεννημένη.
Δεν έχω άλλο τρόπο να δείξω ότι κατακτήθηκα, ότι δεν είμαι πια εγώ, ότι δεν ζω πια μόνο για μένα.

Δεν ξέρω, παρά μόνο να δίνω όταν αγαπώ.
Πίστη, αφοσίωση, πάθος, χαρά, τρέλα.
Ό, τι έχω και ό,τι κρύβεται βαθιά μέσα μου, που λαχταρά να μοιραστεί.

Γιατί έτσι γίνομαι καλύτερη.
Σφυρηλατούμαι κι αλλάζω σχήμα.
Κόβω αλλά δεν ματώνω.
Υπερασπίζομαι αλλά δεν επιτίθεμαι.
Διατηρώ.
Δεν αρπάζω ούτε μειώνω.

Αντέχω στην πίεση, στην φθορά, στις κακουχίες.
Αντέχω, προκειμένου ν’ απολαύσω ένδοξες στιγμές έρωτα.
Αντέχω γιατί μόνο τότε βαφτίζομαι και χρίζομαι στ’ όνομα της αγάπης.
Τότε μόνο την αξιώνομαι ισότιμα και καθολικά.

Όσο τα μάτια μου θ’ αντικρίζουν κατάματα τον ήλιο,
όσο αναπνέω και ζω, μ’ αυτόν τον τρόπο θα σ’ αγαπώ.

Για μένα, όχι για σένα.

Σαντίνα Δεναξά ( Λίκνον )