Ορίζοντες Τέχνης

Θα  στα λέω με ρίμες.
Όσα μέσα μου κράτησα και ποτέ δε σου είπα,
Όση αγάπη φυλάκισα σ’ ένα δάκρυ που ήπια,
Όσα φταναν στο στόμα μου και στεγνωναν τα χείλη,
Όσα δήθεν ξεπέρασα για να μείνουμε φίλοι.

Θα στα λέω με ρίμες.
Όλα αυτά που δε ζήσαμε γιατί πάντα αργουσες,
Τα “σε θέλω”, “σε νοιάζομαι ” που έτσι απλά προσπερνουσες,
Του “μαζί ” τα ταξίδια μας που στα σχέδια μείναν,
Τις στιγμές που ενωθηκαμε που σαν άνεμος φύγαν.

Θα στα λέω με ρίμες.
Όσες σπίθες προκάλεσε των ματιών σου η φλόγα,
Όσες βόλτες μας έκανε του μυαλού σου η πιρογα,
Όσα όνειρα έσφαξαν η λογική κι η μιζέρια,
Όσα εμπόδια σφηνωσαν και μας στησαν καρτερια.

Θα στα λέω με ρίμες.
Τα “σ’ αγαπώ ” που δεν πρόλαβα γιατί πρόωρα ρίχνεις
Την αυλαία στο δράμα μας την ψυχή μου σαν κρίνεις,
Τη λαχτάρα,  τον έρωτα που εσύ βαφτισες γκρίνια,
Το “εμείς ” που θυσιασες για των τρίτων τη φτήνια.
Θα στα λέω με ρίμες.

Τις ματιές σου που ένιωσα κοφτερες σα λεπίδα,
Όταν για όλα εγώ σου’ φταιγα μίσος μέσα τους είδα,
Τις συγγνωμες που ζηταγα διαρκώς δίχως λόγο,
Το θυμό σου ν’ απέτρεπα, τις ανάσες με φόβο.

Θα στα λέω με ρίμες.
Την αγάπη που έγινε παρεξήγησης θύμα,
Γιατί πάντα φοβοσουνα πως σε ήθελα κτήμα,
Την καρδιά μου που έμαθε να χτυπά σ’ άλλο σώμα,
Να ραγίζει,  να καίγεται,  όταν σ’ ένιωθε λιώμα.

Θα στα λέω με ρίμες.
Τις βραδιές που σημαδεψες με σιωπές κι απουσία,
Για τη λάθος λατρεία μου μ’ έβαζες τιμωρία,
Και το “λίγο ” που πουλησες σαν “πολύ ” το στερουσες,
Ν’ απορώ αν κι εμένα νε τόσο δα αγαπούσες.

Θα στα λέω με ρίμες.
Όλα αυτά που υποτιμησες κι έκανες πως δε βλέπεις,
Και μετά μου τα χρεωνες σαν αιτία που φεύγεις,
Όλα αυτά που μπορούσαμε ενωμένοι να βρούμε,
Μα ποτέ δε θ’ αγγίξουμε γιατί χώρια θα ζούμε.

Θα στα λέω με ρίμες.
Τις οάσεις που βρήκαμε στο μικρό μας σεργιάνι,
Τα φιλιά μας που μύριζαν τ’ αφιλτρο το χαρμάνι,
Της αρχής μας το βλέμμα σου τα λεφτά όλου του κόσμου,
Το σκοτάδι που μέσα μου το ξεδιαλυνες φως μου.

Θα στα λέω με ρίμες.
Θα στα λέω γιατί δεν ακούς.
Θα στα λέω γιατί λείπεις.
Θα στα λέω με ρίμες.

Που εσύ θα ντυνεις με σκοπούς.
Και θα αλλάζεις τα λόγια μετά.
Έτσι κάνεις πάντα.
Αλλάζεις το σενάριο.

Δε βάζεις τέλος,  Δεν έχεις προορισμό.
Σαν ταινία μικρού μήκους.
Χωρίς φινάλε
Με κομπάρσους.
Κομπάρσους της ευτυχίας..

ΑΝΘΗ ΓΕΩΡΓΑ

Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1982 και μεγάλωσα στη Ν. Σμύρνη.

Σχόλια

σχόλια