Ορίζοντες Τέχνης

Άσχετο, αλλά ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους. Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων. Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες. Τους κουρασμένους παλιάτσους. Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί,για να ενωθούν ξανά με τη ζωή. Αυτούς που,όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα γελάνε με το χάλι των ποδιών τους. Καθόλου δε λυπάμαι που με πέταξε έξω από τη δεξίωση ο πορτιέρης, γιατί δε φορούσα το κατάλληλο ένδυμα. Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο,ψάχνοντας τις λάθος διευθύνσεις,που μου είχαν χώσει στο χέρι διάφοροι επιτήδειοι. Λυπάμαι μόνο που δεν μπορώ να φοράω κατάσαρκα το βλέμμα των ανθρώπων…”

Αλκυόνη Παπαδάκη “Βαρκάρισσα της Χίμαιρας”