ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Ερωτευτείτε όπως παλιά..!
Ερωτευτείτε όπως παλιά, με οπτική επαφή και εκτός οθονών.
Ε ναι, λοιπόν, το παραδέχομαι !
Εγώ που σήμερα χλεύαζω την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, είμαι το ίδιο άτομο που στα 16 μου έκανα δώρο αρκουδάκια μέσα σε κούπες τίγκα στις καρδούλες, παστούλες σε σχήμα καρδιάς και καρτούλες forever friends και όλα αυτά αγορασμένα από την ΡΕΖΕΡΒΑ όπου έτρωγα -τουλάχιστον- ένα δίωρο για να τα διαλέξω.
Και όχι μόνο αυτό! Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια.
Εντάξει, το παραδέχομαι και αυτό.
Τι τώρα; Μη με πιέζετε να παραδεχτώ ότι ακόμα και σήμερα αν τύχει και δω κανένα χαριτωμένο αρκουδοειδές που κρατάει τίποτα κόκκινα καρδουλάκια και -εντελώς- τυχαία πλησιάζει η γιορτή του αγαπησιάρη Αγίου κοιτάζω γύρω μου να σιγουρευτώ ότι δεν με βλέπει κανείς, βάζω τα γυαλιά ηλίου μου και το αγοράζω!
Μα όλα αυτά τα υπερκιτσάτα μικροπράγματα, όλη αυτή η εμπορευματοποίηση μη μου πείτε ότι δεν έχει μια κάποια γλύκα!
Εμένα πάντως μου θυμίζει τα sweet sixteen όλη αυτή η καρδουλοποίηση.
Τότε που τα 16άχρονα ερωτεύονταν και το δήλωναν με ένα «σ΄αγαπώ» πάνω σε σοκολάτα Lacta.
Ξέρεις κάτι; Ας κράξουμε όσο θέλουμε όλη αυτή την κοκκινίλα του Αγίου (μεγάλη η χάρη του) δεν μπορούμε όμως να αμφισβητήσουμε ότι εκείνα ήταν ωραία χρόνια.
Όχι μόνο για τα 16άχρονα και όχι μόνο όσον αφορά τη Valentine’s day αλλά γενικά.
Έβλεπες τον έρωτα να ξεχειλίζει από παντού.
Έβλεπες τους ανθρώπους να δίνουν ραντεβού, να καρδιοχτυπούν.
Να έχουν οπτική επαφή, να αγγίζονται,να αγκαλιάζονται.
Και όταν τύχαινε το ράδιο να παίξει και κανά «bed of roses» του Jon του Bon του Jovi, εκεί να δεις! Απογειώνονταν οι καρδιές!
Αεροπλάνα γίνονταν!
Το σταθερό έπαιρνε φωτιά από τις πολύωρες συζητήσεις.
Μαλώματα, κλάματα, σ΄αγαπώ-μ΄αγαπάς, σούξου μούξου μανταλάκια και δωσ΄του οι μαραθώνιοι στο δωμάτιο με το σταθερό στο χέρι και ένα θεόμακρο καλώδιο να ακολουθεί το πήγαινε-έλα μας.
Άσε εκείνα τα πάρτι. Βρε τι αγάπες γεννιόνταν σε αυτά!
Τι εξομολογήσεις! Και να παίζει background το αγαπημένο «Nothing else matters».
Οι άνθρωποι ερωτεύονταν, όχι πίσω από οθόνες.
Εξομολογούνταν, όχι μέσω messenger.
Οι άνθρωποι κάνανε έρωτα, όχι sexting.
Φλέρταραν, δεν «την πέφτανε».
Δίναν ραντεβού! Στ΄αλήθεια! Σε πάρκα, σε παγκάκια, σε καφετέριες, όχι ραντεβού τύπου: «τα λέμε το βράδυ f.b.»
Βγαίναν ζευγάρια. Μιλούσαν, γελούσαν, χόρευαν.
Δεν βγαίναν για ποτό με την ελπίδα να «ψαρέψουν» καμιά ξεπέτα. Και ακόμα και αν κάτι τέτοιο ήθελαν δεν μέναν ακίνητοι, σχεδόν καταθλιπτικά ακίνητοι, πάνω από το ποτό τους κοιτάζοντας το λες και θα τους μιλήσει.
Και μέσα σε όλη αυτή την αλήθεια, μέσα σε όλη αυτή την πραγματική ζωή (όχι σαν τη σημερινή,την εικονική) γιορτάζαμε και την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου.
Ναι, ναι αυτή την κιτσάτη κόκκινη κοροϊδία που όλοι κράζουμε!
Κι΄όμως, ήταν και αυτό μέρος της προσπάθειάς μας να εκφραστούμε.
Να δείξουμε ότι θέλουμε κάποιον.
Και ξέρεις κάτι; Ήταν τόσο αληθινά όσα ζούσαμε που το να γιορτάζαμε και μια δηθενιά ήταν οκ.
Το προτιμώ από τη σνομπαρία που υπάρχει σήμερα για αυτή τη χαριτωμένη γιορτούλα αλλά και από την απομυθοποίηση του έρωτα.
Γιατί αυτό συμβαίνει. Γίνανε όλα τόσο πεζά ρε γαμώ το. Τόσο ωμά. Τόσο μπήκαμε βαθιά μέσ΄το «ψητό» που το «ψητό» κάηκε. Εμ, δεν είναι έτσι. Για να ψηθεί κάτι θέλει το χρόνο του. Και αν αργοψηθεί κιόλας ακόμα πιο νόστιμο θα γίνει.
Όμως θέλω να διατηρώ ακόμα μια ελπίδα.
Είμαι νοσταλγός των 90’s και 00’s, αλλά θέλω να πιστεύω ότι ο έρωτας υπάρχει. Ζει. Πλανιέται ακόμα στον αέρα!
Μόνο που εγκλωβίζεται καμιά φορά, παγιδεύεται μέσα στις οθόνες. Χάνεται κάπου μεταξύ viber και messenger και πνίγεται σε ποτά ανθρώπων που αρνούνται να αφεθούν.
Υπάρχει μωρέ, αυτός είναι ανθεκτικός,θα υπάρχει στον αιώνα τον άπαντα, αλλά ας τον απελευθερώσουμε και΄μεις!
Happy Valentine’s Day, λοιπόν, για όποιον τη γιορτάζει.
Καλό κουράγιο, θα περάσει, για όποιον τη σιχαίνεται.
Μια συμβουλή, για όλους:
Ερωτευτείτε! Όπως παλιά! Με οπτική επαφή !
Εκτός οθονών….
Εύα Κοτσίκου