Ορίζοντες Τέχνης

1. ΖΗΛΕΥΩ ΤΟΥΣ ΣΤΑΥΡΑΪΤΟΥΣ

Ζηλεύω τους σταυραϊτούς
Που αρπάζονται με τους κεραυνούς,

Που κατοικούν στις κορυφές
Με ήλιους και με αστραπές.

Δεν κράτησαν ποτέ δεσμά
Στα πόδια τους και στα φτερά.

Κάποτε στα άγουρα παιδικά
Μου χαρίσανε δυο φτερά.

Για να κουρνιάσω εκεί ψηλά
Στης θύελλας την αγκαλιά.

Σταυρός, σταυρός σταυραϊτός
Τι βασιλιάς καμαρωτός.

Πάνω στο χιόνι ζευγαρώνει,
Στους βράχους νυχτοξυμερώνει.

Απ’ τις κορφάδες του βουνού
Τρωει το καρβέλι τ’ ουρανού

Με δυο φτερούγες σαν σπαθιά
Κόβει τη φούρια του βοριά.

Ζηλεύω τους σταυραϊτούς
Που αρπάζονται με τους κεραυνούς.

2. ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Ο ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ

Πηγαίνοντας στα δυο, στα τρία,
Έσκισα τη φωτογραφία.
Σ’ ένα βαγόνι, σ’ ένα τρένο
Εσύ όλο φεύγεις κι εγώ μένω.

Χαμογελάς, κουνάς το χέρι,
Σαν να πετάει ένα περιστέρι.
Γύρω μου πέφτουν κεραυνοί,
Δυο σύννεφα εγώ κι εσύ.

Μαύρο χαλάζι μαστιγώνει,
Αχ, σταματήστε το βαγόνι,
Πως σπαρταράει ο χωρισμός,
Σειρήνα ουρλιάζει ο καημός.

Μια αστραπή κόβει τα χέρια
Δυο σκοτωμένα περιστέρια.
Ο άνεμος σέρνει με μανία
Κομμάτια της φωτογραφίας.

Έρημος, μια ακρογιαλιά,
Γυαλιά σπασμένα τα φιλιά.
Ταμπούρλα ηχούν λυπητερά,
Σπασμένα όλα τα φτερά.

Εγώ, εγώ εγωιστικό,
Μια μαχαιριά μες το πλευρό
Εσύ όλο φεύγεις κι εγώ μένω,
Του έρωτα ο πικραμένος.

3. ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕ ΠΟΥ ΠΑΣ

Καλέ μου άνθρωπε που πας
Μες του καιρού την πλάνη
Σε κυνηγάει ο χιονιάς
Σε σημαδεύει η κάνη

Στέγνωσε το χειλάκι σου
Σου μαύρισε το μάτι
Για μια αχτίνα ανθρωπιά
Για μια μπουκιά αγάπη

Ζητάς την αύρα την καλή
Να σε φιλάει στα χείλη
Να σου ανοίξει την καρδιά
Λουλούδι του Απρίλη.

Πικρές πατρίδες άφησες
Πήρες τους μαύρους δρόμους
Πικρές πατρίδες για να βρεις
Στη θάλασσα του πόνου.

Ζητάς τον ήλιο τον ξανθό
Να σε φιλάει στα χείλη
Να σου δροσίσει την καρδιά
Λουλούδι του Απρίλη.

Για μια αγάπη καίγεσαι
Για μια αγάπη σβήνεις
Μέσα στον άδικο ντουνιά
Μαύρη σκιά αφήνεις.

Δεν έχεις μάνα κι αδερφή
Για μια γλυκιά αγκάλη
Σου ’στρωσε ο κόσμος ο σκληρός
Πέτρα στο προσκεφάλι.

Καλέ μου άνθρωπε που πας
Σαν έρημο βαρκάκι,
Μαστίγιο είναι η θάλασσα
Και η στεριά φαρμάκι.

Ψιθύρισέ μου κάποια λόγια
Που τιτιβίζουν τα πουλιά,
Ψιθύρισέ μου μες τ’ αυτί,
Ψιθύρισέ μου στην καρδιά.

Τις πέταξα τις αλυσίδες
Άφησα πίσω φυλακή
Και βγήκα στο μεγάλο κόσμο
Που έχει νόημα η ζωή.

Άφησα πίσω μου το βράχο
Του Προμηθέα του τρανού
Τις τσαλαπατημένες δάφνες
Και όλη τη δόξα τ’ ουρανού.

Η πίκρα είναι σταυροδρόμι
Που δε σε βγάζει πουθενά
Μόνο οι φτερούγες της αγάπης
Σε ταξιδεύουν μακριά.

Τι χρώμα έχει η θάλασσα
Και η άνοιξη τι χρώμα
Και το κρινάκι της αυγής
Που το μαδάς ακόμα;

Κανένα τους δεν έδωσε
Το χρώμα στην ελπίδα
Γαλάζιο σαν τα μάτια σου,
Γαλάζιο της πατρίδας.

Δωσ’ μου το χρώμα σου ουρανέ
Και πέλαγος την αύρα
Να ταξιδέψω μακριά
Μες του καιρού τη λάβρα.

Ψιθύρισέ μου κάποια λόγια
Που τιτιβίζουν τα πουλιά
Της άνοιξης και της αγάπης
Που απαλαίνουν την καρδιά.

Βάψε τους δρόμους που περνώ
Με χρώματα ελπίδας
Βάψε ουρανό και θάλασσα
Σπρώξε την καταιγίδα.