ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Φθινόπωρο: Η εποχή των αναμνήσεων και των ερωτευμένων
Φθινοπώριασε απότομα. Η θερμοκρασία έπεσε για τα καλά, οι περαστικοί φασκιωθήκαν μες στα ζεστά παλτά τους, τα πρώτα λιμνάζοντα βροχερά χαντάκια έκαναν την εμφάνιση τους κι ένα ευχάριστο άρωμα κανέλας πλανιέται στην ατμόσφαιρα.
Τι εποχή κι αυτή; Η εποχή των αναμνήσεων και των ερωτευμένων.
Κάθομαι πίσω από το βρεγμένο μου τζάμι και παρακολουθώ τις στάλες της βροχής. Δεν ήθελα πολλά ένα τέτοιο απομεσήμερο. Μόνο να σε έχω απέναντι μου και να σου μιλώ. Να φοράς τη ζακέτα μου και καθώς πίνεις τη ζεστή σοκολάτα που σου έφτιαξα, εμείς να συζητάμε.
Να σου αναλύω την στοιχειώδη ανάγκη του ανθρώπου να ταιριάξει τη ζωή και τη ψυχή του με μιαν άλλη, κι εσύ να μου απαριθμείς έναν – έναν όλους τους λόγους για τους οποίους δεν πιστεύεις στις θυελλώδεις σχέσεις.
Να σου μιλώ για τη δύναμη και τις θεραπευτικές ιδιότητες του έρωτα, του «μαζί» και του «εμείς», κι εσύ να μου λες πως κάποτε πληγώθηκες και πως πια δεν πιστεύεις στο αμοιβαίο.
Πόσο μου έλειψαν αυτές μας οι συζητήσεις, κι ας μην κατέληξαν ποτέ κάπου, κι ας μη κράτησαν για πολύ. Βλέπεις, λίγο αυτή η υγρή ζεστασιά του καιρού, λίγο ο ήχος της βροχής και λίγο το θρόισμα των φύλλων, συνδυάζονται με τις θύμησες και πολλαπλασιάζουν το αίσθημα της μοναξιάς και της μελαγχολίας.
Και ξέρεις, δεν είναι το ό,τι δεν ήθελες να καταλάβεις, εσύ έχεις όλο τον χρόνο μπροστά σου.
Είναι ό,τι κουράστηκα να βλέπω ανθρώπους σκυφτούς και σκεπτικούς μες στα μπουφάν τους.
Είναι ό,τι το φθινόπωρο είναι σκληρή εποχή για να διαρκεί όλο τον χρόνο και συνάμα, πολύ κρύα για να την ζει κανείς μακριά απ’ την αγκαλιά που τον ζεσταίνει.
Είναι ό,τι ο καφές είναι πολύ καυτός αυτές τις μέρες για να τον πιεις ολομόναχος και πάνω απ’ όλα, η ζωή πολύ μικρή για συμβιβασμούς.
Είναι ό,τι γεμίσαμε φυγόπονους ανθρώπους και πληγωμένες καρδιές. Ό,τι πείσαμε τους εαυτούς μας ότι δεν πρέπει με τίποτα και για κανένα λόγο να ξαναπληγώθουμε και φυτοζωούμε σε βαλτωμένες σχέσεις και απέραντες μοναξιές.
Είναι ό,τι σηκώσαμε τείχη ασφαλείας γύρω μας και παρακολουθούμε τον έξω κόσμο θωρακισμένοι πίσω από την μοναξιά μας κάνοντας το φθινόπωρο μια μόνιμη εποχή, γιατί ξεχάσαμε πως δεν υπάρχει τίποτε πιο γλυκό από το να πληγώνεσαι για κάτι που αγαπάς.
Χατζηκυριάκου Παντελής
