Ορίζοντες Τέχνης

Χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα. Όμως τα παιδιά, θα έμεναν μέσα στο κτίριο, καθώς έξω από το πρωί έριχνε χιονόνερο. Πολλά προσωπάκια πλησίασαν το τζάμι και έμειναν να κοιτάζουν μελαγχολικά το βροχερό σκηνικό.

– Μου φαίνεται πολύ παράξενο που θα φύγει ο Σταύρος, έσπασε τη σιωπή ο Πέτρος. Από την πρώτη δημοτικού καθόμαστε στο ίδιο θρανίο. Σε όλα τα παιχνίδια ήμασταν μαζί στην ίδια ομάδα.

Η Στέλλα προσπάθησε να τον παρηγορήσει:

– Τουλάχιστον αύριο θα έρθει για να τον δούμε – μας το υποσχέθηκε

Αμέσως πετάχτηκε ο Δημήτρης και είπε:

– Θυμάστε που πέρσι, λίγες μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία για διακοπές, χιόνισε και παίξαμε χιονοπόλεμο στην αυλή του σχολείου όλοι μαζί; Τότε που φτιάξαμε με τον Σταύρο εκείνες τις τεράστιες χιονόμπαλες;

Τα παιδιά γέλασαν.

– Ή πρόπερσι που πηγαίναμε και λέγαμε τα κάλαντα από τάξη σε τάξη και τελικά τα είπαμε σε όλο το Δημοτικό και στο τέλος βραχνιάσαμε; συμπλήρωσε ο Πέτρος.

Πολλές αναμνήσεις είχαν τα παιδιά από αυτές τις γιορτινές μέρες.

Το κουδούνι χτύπησε για την τελευταία ώρα μαθημάτων. Κάποιοι μαθητές άκουγαν με προσοχή τη δασκάλα, άλλοι προσπαθούσαν να βρουν σε ποια σελίδα του βιβλίου αναφερόταν το μάθημα κι άλλοι κοιτούσαν νωχελικά τους δείχτες του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο, περιμένοντας τη λήξη της σχολικής μέρας. Όμως ξαφνικά, η δασκάλα, η κ. Μαρία, είπε κάτι που τράβηξε το ενδιαφέρον όλων:

– Αύριο θέλω να φέρετε τα τρίγωνά σας, τις μελόντικές σας και τα μεταλλόφωνά σας. Θα ετοιμάσουμε μια έκπληξη για τον συμμαθητή σας, τον Σταύρο, που μετακομίζει την άλλη εβδομάδα. Και τους εξήγησε το σχέδιο.

Τα παιδιά γύρισαν σπίτι τους με χαρούμενη διάθεση. Θα αποχαιρετούσαν τον συμμαθητή τους με τον πιο όμορφο τρόπο. Όλοι περίμεναν με ανυπομονησία να έρθει η επόμενη μέρα.

Ο Σταύρος δεν μπορούσε να κοιμηθεί.  Έβλεπε τα κιβώτια που είχαν στριμωχτεί στη γωνιά του δωματίου του και σκεφτόταν τους φίλους του, το καινούριο σχολείο, το νέο του σπίτι. Έκλεισε τα μάτια. Η βροχή τον νανούρισε σιγά – σιγά και μετά από λίγο αποκοιμήθηκε.

Τα παιδιά έφτασαν στο σχολείο με ένα πονηρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους. Μπήκαν στην τάξη και κάθισαν στις θέσεις τους. Μαζί και ο Σταύρος, ο οποίος δεν είχε υποπτευθεί τίποτα.

– Σήμερα παιδιά δεν θα κάνουμε μάθημα τις δυο πρώτες ώρες, ανακοίνωσε η δασκάλα. Θα πάμε να πούμε τα κάλαντα σε όλες τις τάξεις!

Δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρότασή της κι αμέσως τα θρανία γέμισαν με μουσικά όργανα. Ο Σταύρος για λίγο θύμωσε με τους συμμαθητές του. Γιατί δεν τον είχε ειδοποιήσει κανένας ότι σήμερα έπρεπε να φέρουν κάποιο μουσικό όργανο; Σήκωσε το χέρι του είπε σιγανά:

– Εγώ, κυρία, δεν ήξερα ότι θα τραγουδούσαμε και θα παίζαμε τα κάλαντα σήμερα.

Και τότε ο Πέτρος δεν κρατήθηκε και είπε δυνατά: